што (прил.) - работи (гл.)

Ама ќе ми остане и сермиичката негова, та за Илковата — да се обришиш, Мишо!“ — си велеше Митра за себе и почна да ја распрашува Доста: кога отишла од Рожден, зошто отишла, кога умрел мажот ѝ, како живеела во Солун, кај кого седела, што работела.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Марија веќе имаше дознаено дека Богдан го напуштил Пансионот и го праша што работи сега.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не може да се претпостави какви огради околу или во близина можело да има, како изгледало околу бунарот, каков покрив имал, ако воопшто имал, дали имало куќи поблиску отколку што се сегашните? Кои луѓе живееле најблиску, како живееле, што работеле?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Син шевролет со кремаст цврст покрив, со бели гуми од страните, со кадилачки раткапни и со вообичаени „кадилачки перки“ , нишајќи се влезе низ една од рампите и застана каде што работеше Бил Девит.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во непосредна близина, долу на патот, на нецели петнаесет минути пешачење, на Јужниот булевар и автопатот Еурека, се наоѓаше гипсено малтерисаната бензинска станица, со светликави црвени пумпи, каде што работеше нејзиниот братучед Боб.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За него не знам ништо, а сакам да знам. Што бил тој? Каков бил? Што работел? Имал ли семејство? Имал ли пријатели?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се довлечкал некаде од Александрија. Што бил таму и што работел никој не знае.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го одржуваа својот колибарски живот, сееја што сееле и нивните стари, работеа како што работеле и нивните стари, живееја просто и едноставно од плодовите на својот труд, од бериќетот што ќе го собереа по своите планински имоти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беличот остана горе со бригадата што го расчистуваше веќе ископаниот канал, а Мече беше одреден за водоносец на една бригада што работеше на реката.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
На судот ја ислушаа фирмата, нѐ ислушаа сите работници што работевме на зградата, и почна расправијата: едно судење, две, три; едни тврдеа едно, други друго; главниот сведок што бил во близината на Ѓеро, на последното судење ја сврте работата изјави дека Ѓеро бил крив; скокна Анастас во судницата, свика: нема човештина, нема совест, за пара и душите си ги продаваме и во лутината му удри шлаканица на главниот сведок; настана расправија и Анастас го осудија на три месеци затвор; издржа еден месец и го пуштија бидејќи плати глоба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А татко му е сосопственик на истата фабрика каде што работи тој, Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- А сега што работиш? - Ништо. Миев чинии во една акчилница и ми ја удрија клоцата. Украдов месо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Што работел? Со кого бил пред да излезе?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сакате да погледате што работат и другите студенти?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имено, токму како кадровски референт доживеа партиската организација на установата каде што работеше да се изјасни за Инфорбирото, и покрај тоа што нему пена му фати устата убедувајќи ги во спротивното.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Роберт Кувер ЛИФТ 1 Секое утро без исклучок, и нималку не размислувајќи за тоа, Мартин користи лифт без лифтбој за да се качи на четиринаесеттиот кат каде што работи. Така ќе направи и денес.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Беа другарите?“ ме праша мама. „Беа. Врнеше. Право кај нас дојдовме. Бевме гладни. Јадевме леб и слатко од јагоди.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ако, синко, голема гревота е дете да е гладно. Леб и нешто со леб секогаш има дома“, рече мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Секогаш да им дадеш на другарите. Што работевте потоа?“ „Вежбавме математика.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лежам така и си мислам кој ден е денеска, колкави се децата, што работат, што им дава за јадење Велика, како излегува накрај.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)