Тој е пример за тоа дека и без завршен факултет може одлично да се живее, иако баба ми Санда често со жалење раскажува дека „Ванче нејзин“ бил одличен ученик и дека уште малку испити му останале до факултетската диплома, ама, се фатил со лошо друштво и сѐ баталил.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Сепак, се смири. Тој толку добро се познаваше со персоналот што често со нив пиеше и кафе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Јонче го знаат ко весело момче се дружеше често со другарот Јовче во лето во дворче се редеа вовче и секоја вечер беше авионче.
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Мајка заспиваше често со жолтата светлина на ламбата чија патина се разлеваше низ страниците на Татковите книги, кога сонот ја префрлуваше во нови времиња, во Татковата близина.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Го носеле сите мои предци, го носам и јас, но не знаеме какво пророштво на него е напишано, и дали добро или лошо му се пишува на оној кој го носи, оти грабен плен е, а грабнатото често со лоша магија се заштитува.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)