Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Наивните и натаму веруваа во чуда. И покрај логорите на смртта, депортациите, Гулазите, на Балканот уште се веруваше во советскиот комунизам.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гропчето на Ѓорѓи уште се познава, не го имаат срамнето дождовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никој повеќе не гледаше на нив како на депресивни губитници.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А тогаш, како што дрогите влегоа во животот на просечните луѓе, така и тие почнаа да стануваат прифаќани како „сексуални радикали”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сѐ уште се муваа таму кадешто беа и претходно - на работ од големите градови, затворени во евтините хотели и со свое друштво - отпадници со лоши заби и евтини парфеми и ужасна гардероба.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Претпоставувам дека при одење предните нозе им се отворени нанапред, а потоа свиткани за да го подигнат телото. Сѐ уште се прашувам дали скокале.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во сокачето уште се бркаат, со ѕвонлива смеа, деца.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дури старците уште се расправаат, надвор некој се приближува на прсти зад Савета и полека му дига една фигура.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Одвреме навреме и ветрот донесува засилен пукот, по кој дознавме дека борбата сѐ уште се води.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сѐ уште се обидуваше да не гледа многу црно на работите, сѐ уште очекуваше ноќеска небото да се доистресе, да се истури по земјата, правејќи простирка подебела од половина метар.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од кај потокот уште се носеше тоа морничаво давење, жржење, и како ноќ остро се забиваше во тишината чукањето на волчешките заби.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ уште се двоумеше дали да ја пушти врз главата на кучката или да ја повлече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Грдан беше задоволен - и од домашното готвено, и од џепарлакот што му остануваше, а во сопчето и така беше навикнат да биде сам, како што уште се воздржуваше од пушење и од други скапи пороци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ане уште се чешаше, како да бараше гниди под местата каде што го јаделе вошки додека од селанец станувал граѓанин преку војничките нуларици и запрашувањата на влакнестите места за да се накалеми од дива во питома (о)вошка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во Идн Парк, во кој се пресели и во кој, наспроти неговиот феноменален раст сѐ уште се чувствуваше воздухот на природата околу него бидејќи овде-онде имаше рамни ниви, среде блоковите од куќи што беа од ранчерски вид, канцеларијата на доктор Станеф беше еден кат погоре, но во сосем нова зграда од тули во која на целиот кат беше сместен супермаркет со стаклени врати, кои сами се отвораа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Директно, спроти пумпата, се наоѓаше „Потковица Авто Двор“, сопственост на Сам Сенд, со мали куќички што се граничеа со „Нахрани го стомакот“, сопственост на Бланш Рид, гостилница каде што сѐ уште се служат сендвичи со топол пржен стек, за само педесет центи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На пример, излегувам од автобусот, потоа мала, искачувачка пауза и одеднаш, додека забревтаните патници сѐ уште се туркаат во мене, твоите дланки, одзади, ти ме гушкаш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Уште се обидувам да погодам кај беше,“ се намурти Ризо.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Истите зборови на обврзување, ветување, поучување, насочување кои ги повторуваше и тој, за да потврди дека навистина, и во добро и во зло, и во болест и во здравје, ќе остане со жената која тогаш ја донесе во оваа иста катедрала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сѐ уште се сеќаваше на нив од својата венчавка пред некои триесет години.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Претходните писанија сѐ уште се гледаа под размачканите бришаници и тој се обиде да ги доизбрише уште малку. „Слабо излегло“, си рече. „Не е истриено како што треба“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Увото му побелувало од возбуда. Сѐ уште се нишала свесна за неговото мачење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој не сака да си го растури огништето, тој само нуди да ѝ го збогати животот со мајчинство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој уште се порева, ја трие главата и се обидува да ја истера тежината што го корне целиот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Младичот ја изгледува собата, потоа Ивана и Фезлиев, во чии раце сѐ уште се наоѓаат револверите.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Скапоцениот камен, верувам, дека сѐ уште се наоѓа во твојата близина зашто и последните сознанија ми го потврдија тоа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со истото отворено срце на градите каде сѐ уште се криеше нејзината женственост.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Влегоа во првото кафуле. Најчудно беше што од мигот кога се запознаа сѐ уште се држеа за раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На лицето на малечкото ангелче се појави грч, малку поразличен од оној претходниот што беше замолчен со белата течност која сѐ уште се цедеше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Навистина, сѐ уште не го скорнале сиот снег од Потковицата, сѐ уште се белее на Чауле, на Самовилец, во усоите и негдегоде низ орманот, но небото се отвори, земјата затреви и замириса воздухот, па уште од раното оживува полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој сѐ уште се клештеше со половина лице. Од едната биволска ноздра му се испаруваше крвта.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Подмолно ме гледа низ светкавите клепки. Се обидува да изнајде што ѝ готвам. Сѐ уште се шегувам, тоа ме разонодува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ами, како те пуштија, го прашувам, како те пуштија стражарите, старешините, му велам, таму уште се тепаат...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои уште се мачат да ја испуштат душата. 69

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште се чудам како ја докријавме кравата. А и магарето. Бугарите јадеа и магариња.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повторно наѕрев кај кучето, а тоа уште се поштеше од коњски муви, се требеше од болви.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Александар уште се смрзнуваше на споменот на посетата на Дарко во логорот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Стануваме, се собираме и со крупни чекори доаѓаме до колата, застануваме и играме на Big Time Sensuality и имаме сериозна дискусија околу These Animal Men, двапати го пуштаме синглот, многу гласно и во 19.40 бришеме од паркот, нурнувајќи се во блескавата и бескрајна 1001 ноќ.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Што уште се случи? Вообичаени работи: ги пресушивме резервоарите на вода; демек првпат вистински ја разбравме музиката; расположението ни зависеше од тоа дали патките се движеа кон нас (радост) или од нас (разочарување).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Долгиот опаш на ветрецот сѐ уште се влече меѓу старците, тие сега дишат некако послободно, без шушкање.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сѐ уште се нишаше. „ Трудна сум“, шепна.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Наспроти тоа, сѐ уште се обидувам да внесам ред во своите мисли и од метежот да создадам слика на времето, што и е моја задача.”

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Маската, што сѐ уште се цедеше од хлороформот, лежеше бела крај помодрената глава.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Миризбата на јасминовите цветови сѐ уште се ширеше во градината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Баба ми ме зеде мене за рака и ја крена Љубица, а прашалките ги стави на колкот и така нѐ однесе дома и уште се обидуваше да ме лаже – ќе си дојде мајка ти подоцна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сѐ уште се сеќаваше на мирисот на влажниот картон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како што видовме, истражувањата што можат да се наречат научни сѐ уште се вршат за целите на војната, но тие во суштина се еден вид сонување со отворени очи, а нивниот неуспех да дадат резултати е неважен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ уште се расправаа, со живи, страствени лица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но во прашањата од витална важност - што значи, практично, војната и полициската шпионажа - емпирискиот приод сѐ уште се поттикнува, или барем се толерира.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше тоа табла од две унци ( во тоа време уште се мереше на унци ) за нив тројцата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон сврте едно копче и гласот малку се намали, иако зборовите сѐ уште се разбираа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во онаа мера во која сѐ уште се одвива, научното истражување се занимава само со овие прашања.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постои ли некаде некое место, некој свет од Цврсти предмети, во кој минатото сѐ уште се случува?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Излегуваа со гавазот и Бошко од Скопје, а уште се слушаше викотницата што го поздравуваше заминувањето на султанот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Затоа, според ферманот, нему му припаѓаше сѐ околу езерото, сѐ што лета на небо, оди по земја и плива во езерото, а покрај тоа неговиот закон зафаќаше и сѐ друго поврзано со живите, избеганите робови, соколските седела, па и сите даноци, од пазарните такси, од данокот за пасење на добитокот, за лозјата, димнината, арачот и џизието, па сѐ до најомразениот од сите даноци, данокот наречен „спенча”, кој сѐ уште се плаќаше со деца, иако по разни патишта и со разни хуџети до шеријатот, одамна се бараше да се прекине со него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Постоела во Скопје и Пајкова џамија. Тоа уште се памети.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш нешто ме тера да го свртам погледот надесно и, пак него го гледам, облечен во костум, со кравата, со измазнета коса, ме поздравува, малку расеано, пред излегување, додека лево, зад стаклената врата, сѐ уште се метка сенката од оној што дотогаш се обидуваше да се облече!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ако, пак, ги запрашаш словенските книжевници: „Кој ви ги создал буквите и кој ви ги превел книгите?“ - сите знаат и одговарајќи ќе кажат: Свети Константин Философ, наречен Кирил, тој нам ни ги создаде буквите и книгите ги преведе, заедно со брата си Методија. Уште се живи оние што ги виделе нив.“

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Што стана со таа наша ѓаурка? Ќе прими ли исламот или уште се тегави?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Затоа кадијата ја викна насамо најмладата своја кадана Мигар и ѝ нареди: – Новата твоја посестрима што ја доби од Мариово уште се тегави; нејќе да се потурчи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ние сѐ уште се колневме во Тито и во Сталин макар што насекаде ечеше дека меѓу нив е готово.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Еден, било кој. А тој уште се надеваше, чекаше нешто од животот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Уште се гледаше едно горчливо езеро и спроти него Квечерина полека како се симнува од ридот и топли фатени за раце како се водат надолу.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

„Не кажувајте ми дека сум добро, дека настинката минала, зашто јас, докторе, сѐ уште се чувствувам лошо! Ха!“ се засмеа тој на својата вообичаена шега.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но најубаво од сѐ беше, си спомнуваше Григзби, кога ја уништија фабриката што сѐ уште се обидуваше да подига авиони.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Утредента, додека сонцето сѐ уште се готвеше да отскочи на небото и да продолжи да ја пече жетвата, дедо Бошко, онаков сув, висок и подгрбавен, излезе од дома.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

ТЕОДОС: Тји, тји, господе, што е ова што налепив! (Уште се брише со шамивчето.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Кај вас! Не, не одам, па сто пати адет да биде! Не одам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

За претходните генерации се верувало дека не го разбираат светот толку коректно и потполно колку што го разбираме ние.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Според овој поим, знакот е составен од два аспекта: означител (односно, физичка ознака) и означено (концептот што го изразува).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Иако знакот во поглед на неговиот идентитет е зависен од неговото место во една мрежа од релации, означителот сѐ уште се поима како содветствувачки на еден единствен концепт, означеното; а ова е една форма на присутност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И може да се случи да ги прифати сите видови на различни значења благодарение на новите контексти. (Дерида го нарекува ова итерабилност на текстот.)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оттаму и неговата изрека „Sapere aude! Имај смелост да дознаеш!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За нивните традиционални гледишта кои што сѐ уште се прифаќаат поради навиката и предрасудите се смета дека го оневозможуваат прогресот на човештвото кон подобро знаење. 76 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа сѐ уште се кикотеше и се обидуваше убаво да го смеси растуреното ќофте.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не поминаа ни петнаесет минути откако легнат се обидував да читам и така да ги оттргнам мислите од мојот надуен мев, кога вниманието ми го одвлече ритмичен, повторлив звук што не можев да го дефинирам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- А Равел ти се допаѓа? - Ѓорѓија сѐ уште се обидуваше. - О! Болеро! - рече Французинката и ентузијастично кимна со главата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се наоѓаше во предградието на гратчето, во реон полн со големи полиња и куќи што сѐ уште се градеа; забележав и дека по нерамните патишта шетаа многу улични мачки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И можеби, како во сказните, има ноќи кога сѐ уште се слуша детската смеа како ги наттрчува брановите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Умот што уште малку остал чист и го имаме, го перат, го уништуваат, а ние седејќи така, сѐ уште се надеваме.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

И сѐ уште се восхитувам, се прашувам дали е можно, одговорот не го знам, но ти ми го шепнуваш мудро, можно е, сѐ е можно.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Меѓу американските историчари сѐ уште се води полемика во однос на јапонскиот напад на Перл Харбор.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Осврнувајќи се на националноослободителните борби на македонскиот народ, тој посебно се задржува на перспективите на Македонија по ослободувањето, бидејќи тогаш „македонскиот патриотизам го достигнал својот врв“, што предизвикало „големи тешкотии за миротворците“, бидејќи „од два и пол милиони Македонци, само еден милион живеат во границите на југословенска Македонија“, а остатокот „сѐ уште се наоѓа под грчка и бугарска управа“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Според неговите согледувања, од тогашното расположение меѓу политичките кругови во Бугарија, „четириаголникот Горна Џумаја-Разлог-Неврокоп-Петрич ќе биде дел од македонската држава“, додека проблемот со грчката граница, како што забележува М Вестерн, е многу чувствителен, и покрај тоа што никој не можел да го оспорува фактот дека зоната меѓу Лерин и Солун е „населена со Македонци, кои малку се разликуваат од нивните роднини северно од границата“, а „Солун е природно пристаниште на областа“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- Наша единица сѐ уште се брани на Гинова.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И уште се потсети Фимка на жената, која пред неа го тераше коњот со ранетиот командант, на кој му велеше: - Има мајка, синко - велеше жената и во нејзините зборови истовремено со тивкото тропање на коњските копита одзвучуваше и шушкањето на опинците по планинската правлива патека што змиулесто се спушта прудолу по голата удолнина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога главнината на четата фати позиции, девојките сѐ уште се искачуваа по стрмнината.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Долго и молчешкум ја гледав мајка ти и го запамтив секое треперење на нејзините образи и збрчканото лице на кое и покрај длабоката старост, меѓу брчките сѐ уште се сочувани остатоци од дамна одмината убавина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

За душата уште се зборуваше во нашето бегалско семејство, а тоа често се случуваше, кога денот ќе осамнеше со абер од другата страна на границата, кој најчесто, ако не и секогаш, во тоа клето време на сталинизмот значеше исчезнување на близок.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Татко можеби порачуваше, низ сталинистичките книги помеѓу светите, дека не треба да се враќам во родната земја, во времето каде што сѐ уште се славеше култот на Сталин.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Авторот уште се чудеше зошто човеков така и толку се бараше околу ременот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Уште се работеше на зградата а таа влечеше малтер со една друга Егејка, исто, знаеше дека се почнуваа други згради подолу во бавчите и работа ќе има за неа сигурно до идната година, таа сепак појде до Трудот и потпраша за работа во Монополот, повикувајќи се на една белешка во која стоеше дека работела некое време во Монополот во Прилеп.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сполајти бре Томче! се заблагодари Чана и свртувајќи се кон отворот низ кој влегоа во кој сѐ уште се прпелкаше денот, ја завлече Пелагија како да е лесно пердувче.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но тоа уште се трга и бега од мене.