Таа, значи, сосема поинаку ја оцени моја опседнатост со спомнатата игра.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Гледам напред, а уште нешто ми се присенува, ми претрчува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Очекував уште нешто да рече. Или да потпраша. Но таа продолжи со крпењето.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ќе ти раскажам -тој отиде по моја вина. разбираш - моја.“ Уште нешто кажуваше, замрсено, нејасно.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И вели уште нешто, ама не го слушам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)