Сѐ додека ѝ се чинеше дека сѐ уште се блиску двајцата мажи, таа беше мирна и се чувствуваше сигурна.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Можеби ме дупеле у здрав мозок ама моите сиви ќелии сѐ уште се здрави за да препознаат сексуално насилство и навремено да реагираат.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Од жена ми не ни очекувам да се сети што правам под покривачот и затоа на неколку пати ја погледнав свеска ми Трена која уште се мршти и потнее меѓу нозете.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тоа пламенче покажуваше дека сѐ уште се живи, додека сѐ уште дишат.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Иако во времето кога го поднесувале извештајот „правните надлежности на АВНОЈ (и на Националноослободителниот комитет) сè уште не се јасно дефинирани“ и „сѐ уште не се зацртани границите меѓу регионалната Влада и централната власт“, тие сметале дека „би требало да се очекува, централната Влада да има неограничена власт, а регионалните влади сѐ уште се ембриони не само по форма туку исто така и во однос на власта. ‘Прашањето за федерацијата’, ќе напише Тито, ‘им е познато на многу наши граѓани единствено како израз –‘федерација’– кој претставува нешто подобро отколку она што беше во стара Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
На многумина уште не им е јасно што фактички значи федерацијата во целина за нашата земја и за различните народи посебно.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Ајде, батка, спушти ја топката. Заборави! Ништо не реков, ништо немам против жената. Земај слободно од ќебапчињата. Уште се топли.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Повеќето великани на немиот филм, кои беа под влијание на Грифит, како Штрохајм, Ејзенштајн, Мурнау, Лубич, веќе се мртви; другите кои сѐ уште се живи, веќе не работат.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Крај чешмата биле поставени и клупи. Тие уште се тука но искршени, ишарани, изделкани, жални!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сега веќе и не ги гледаме, само ѕвончињата кажуваат дека уште се близу.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Но оние што одлучуваат сѐ уште се загреваат, пред да почнат да го опремуваат теле-секторот како со техничка, така и со идеолошка инфраструктура.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)