тука (прил.) - се (зам.)

Го убија псетата, ама некој наветник од турците од село Турско Рудари го беше издал дека тука се крие!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Како лулка, како сигурносно легло за ветрот, кој тука се одмара, тајна заштитничка лулка, неоткриена тајна од човековите очи.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Изгледа толку интересно што тука се насобрал народ од цел свет специјално доаѓаат да видат невидено и нечуено оро и да се изнаслушаат музика.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Требаше да се направи мало скеле и макара. Тука се изгуби еден ден.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Уште во Солун слушнавме дека во Ставрос има многу риба и дека тука се служи, на оригинален начин, печена риба на скара.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тука се нудат такви стоки та тешко можеш да се решиш што да купиш.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тука се наоѓа и затворот во кој постои келијата во која бил затворен Гаврило Принцип, заедно со другите атентатори од Сараево на австро-унгарскиот престолонаследник Фердинанд во 1914 година.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Луѓето во Париз, оние обичните, со кои тука се среќавав, беа окупирани од мислата дека ќе има мир во Виетнам...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ е некако мистериозно и тука се нуди евтина забава за многу франци и секој што ќе излезе од овие вертепи, се чувствува понижен, излаган и индигниран.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тука се наоѓа и Институтот за историја на словенските јазици.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во овој јануари во Париз, сепак, беше поинаку, се разбира, пораздвижено, зашто тука се биеше битката за мир во Виетнам, се разбира во тајните преговори крај зелената маса.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Уј бев на гости кај мојот сонародник Драган Христов, кој овде толку се натурализирал што и не се разликува од луѓето кои тука се родиле и тука живеат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И тука се сите, сите, сите: децата, Цви, неговите, нејзините родители дојдени на посета кај сватовите и таа облечена во фустан со ведар дезен и прекрасна берлинска шапка по последна мода што не допушта во очите да ѝ бие сјајното галициско пролетно сонце... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овој град некогаш полн со здравје, сега неухранет, вошлосан, отворен кон болестите на душата и телото, на работ од епидемијата на тифус, на уплав, на треперење пред неизвесните времиња, под ударот на болести и несреќи што најнапред, како по правило, прво ги погодуваат сиромашните, брзо фаќаат корен и се шират меѓу најмногубројните.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зад сека грмушка се крие идеалот за збогатување набрзина, зад сека грмушка на оние кои се стискаат да не се измочат в гаќи силници им ги превртуваат џеповите и кога нема да најдат ни петпаре од бес ги плескаат по газовите, ги влечат за уши, им бркаат во очите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Претпазливо, како секој искусен стратег, ги распореди своите единици од Скочивир до Беловодица и почна претрес по целата Селечка Планина и Смечот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А сведенијата беа, ете, точни. Токму тука се најдуваа сите раководни лица на востаничкото движење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- И тука се мешаат миризбите - рече дедо Димо. - Ама на што?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Шаторот се затвораше со патент широк како офицерски ширит, од врвот до прагот, а тука се заклучуваше со катанец, чиј клуч го држеше Геро како најстар во екипата, но не во малото џепче кај ситните пари туку на синџирче заедно со ножето за отворање конзерви и отнување тапи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Тука се пикнавме во ровови и бункери и на тој начин постојано бевме на нишан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- За таму нема никаков пат – рече учителката. – Има само ниви. - И бункери – помислив, бидејќи од тука се гледаат бели тркалезни бетонски капаци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука се носеа политички и воени решенија и одлуки, тогаш тука беше мозокот на едната страна од војната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се собираа и се собираа луѓе, мислиш цел народ тука се собра.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пред триесет години, поточно по смртта на нејзиниот син-единок, кој на дваесет и една година заспал и не се разбудил, таа тука се преселила и оттука не се одвоила.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Подоцна се појавува на балконот Ристаќи во антерија и тука се рашетува, тука се накрепува на вратата или балконот занесен во мисли.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Еден период Серафим бил момок кај него. Тука се оженил со Резика, слугинка на имотот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тука се испомешале волци со овци.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Многу практични потреби им разрешуваше на жителите на Потковицата, многу тајновити нешта, многу легенди, многу остатоци од цивилизациите и војните што поминале тука се заплатиле во неа па и ден-денеска се во жив натпревар со времето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Руса не се врати дома, кај своите; горе, над куќата Дамчески, на падините на Горник, си направи колиба од рошки и од ’рженица и тука се настани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога, тука се замеша некој мангуп. – Дај – вели – да го докусурам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зашто, кој нема пари, не излегува со дама.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, - се чинеше, смртта тука одамна е гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно сестра Ви Ви раскажала со што ние тука се занимаваме“ рече Томаица откривајќи ја својата преубава широка насмевка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Честопати ги пасев воловите и наидував на ливади со разни цвеќиња, секакви бои имаше, ќе се занесев во нив, ќе гледав разни бубачки како ги опрашуваат и им помагаат за догодина да бидат уште поубави, да се развиваат и да цветаат и тука се ставав и самата (и дури ќе заборавев дека воловите ги чувам).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја поттргнувам машината за пишување со листот во неа и, онака, замислено, гледам во последната реченица од незавршениот текст: „Тука се поставува прашањето...“
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тука се зборуваше повеќе српски отколку турски.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тука се сите чупи, невести, па и баби. И кога, кога Митра Сукалова се зададе одгоре со новата јатрва, на чешмата стана џагор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И уште тука се виде дека четворицата ортаци што го нападија Турчинот не јадат леб на една софра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На прво место тука е седиштето на царската управна власт — мудурлакот, на чие чело веќе дваесет и повеќе години седи стариот мудур Арсланбеј со десетина заптага и младото ќатипче и го претставува султанот пред рајата, ги гледа сите давии во името негово од сите деветнаесет мариовски села, тука е седиштето на мифеташот со пет шест души колџии што ги чуваат сите мариовски шуми; тука е седиштето на авџитабурот од двесте души аскер кој ги брка комитите и им помага на мудурот и мифетишот во тешките и одговорни државни работи; тука е седиштето на третокласното егзархиско училиште со архиерејскиот намесник на чело и четворица учители, во кое училиште учат децата на сите оние мариовци што сакаат да им прогледаат сшкдаи им и да станат попови или даскали; тука е изворот на попови од четирите поповски фамилии, и, најпосле, тука се: Влашкиот ан, анчето на Младена Чкулот, Петка Спасоев, Трајка Балето и Цулевото анче, во кои се враќаат и преноќуваат сите оние мариовци од другите села коишто за еден ден не можат да свршат работа во уќуматот доколку немаат блиски роднини и пријатели во селото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Девојки млади со пастуви стари љубовта тука се купува со пари на лудиот камен спремни да стапнат ја губат и честа за станче да лапнат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Градот е убиец, градот е жртва во градот на асфалтот се пролева крвта стемнети муцки со дебели ланци со вишок на мускули, а шуплива црпка Секој втор млад е социопат да стигнеш до успех биди ти гад таксисти по улици со завршен факс и револуцијата влезе во климакс Бледи лица со насмевки тажни лица со брчки, осамени дами мочли со џипови глумат џет сет со луксузен стан заработен в кревет Крстот свети во темните ноќи од премногу пороци светат и очи и сите тука се сметаат за светци се вртат во гроб и нашите претци
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Токму тука се креваше најголемиот балкански ѕид на стравот и на проклетствата, ѕидот на апсурдот и на глупоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тука се спушта пердето реската разлика која ги двои луѓето и од нив прави некој друг секогаш друг мизансцен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
По навика продолжуваш да се преправаш  да глумиш жизнерадосност  да бегаш од себеси  „да не се досетат Власите“ си велиш, и тука се лажеш: никој не побегнал од себеси - жив.  Очајот, и покрај сѐ паѓа, како ноќ полека, но сигурно. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Си се стуткал тука се тресеш како вдо… распуштеница. Мајтап си играат со тебе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Напрај ме гаден! Напрај ме луд! Pubus, gorus, musculus, metacarpus…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тука се тагува, се жали, се трча зад камионите двапати дневно, се плаче, а ако некој рече нешто што не чини, а никој денес не знае што чини и што не чини, тогаш на огласна табла како што го направиле редот: контра, луд, арамија, плашливец, неранимајко...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но штом Столпник ќе добиеше слободно време, одеше крај реката Мајна и ги гледаше сликарите што тука се собираа и цртаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тука се наоѓало селото Горно Водно, точно тука било сретсело со чешма со шест шопури, а над неа голем чинар... селото го нема, чинарот го нема, од шесте шопури не тече вода, ама останало местото да се вика - Шесте чешми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кочанската река е десна притока на Брегалница. Тука се вкрстуваат патишта кон Штип, Пробиштип, Виница, Делчево.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ние тука се посоветувавме и одлучивме куците девојки уште денес да ги пратиш во главната болница.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите кои тука се доведени, се родители на дезертери. И ти си родител на дезертер.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Денес, кога луѓето ја изгубија својата сенка, итна е потребата да се биде следен од некого, денес кога секој ги покрива своите сопствени траги, итна е потребата некој да ви навлезе во трагата, дури и ако со тоа ја брише и прави вие да исчезнете; тоа е конспиративен начин на исчезнување, тука се игра некој симболичен облик на обврска, еден таинствен облик на врзување и разврзување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мисериштето на Трајана Пегрески, ставено на една мишка од големиот орев крај патот, изгледаше како побегнато улиште, што тука се фатило.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Утрото свежо, калдрмата измиена, црната прав што тука се таложи од оџакот на фабриката за конзерви ја нема ни покрај големите и долги бели камења што ја делат калдрмата од другиот простор, а сонцето веќе убаво отскокнато во сината срча на небото го ослабнал топлиот здив и тие убаво се чувствуваат додека ја совладуваат Ѓуро Ѓоновиќ.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тука се простив и со Наталија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малку подоцна тука се нашол и самиот генерален конзул на Франција, Стег.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)