тука (прил.) - треба (гл.)

Тука - тој се чукна по чело, а потоа по стомак - тука треба да го имаш, а не тука.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Светот беше во пламен, а тој тука требаше да слуша за некакво русокосо девојче.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Можеби тука требаше да стои статуата на Васил Иљоски, но застанав јас над шуркавата фонтана и ја засенив бронзената присутност.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Арно ама, мене не ме очекуваа, па за секунда чувствувајќи се како натрапник кој ја узурпира „гајбата“, занишав со глава и бргу-бргу исчекорив, божем до тука треба да патувам... ете, на гости во комшилук на втори..
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Меѓутоа, она што тука треба да се нагласи не е толку саморефлексивноста колку непостојаноста, сферата на игра.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но тука треба да бидеме најпретпазливи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Заборавете го минатото како средство за обвинување, исчистете се еднаш од тие напластени шеми на размислување, тука треба да се разберат и простат грешките од минатото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Затоа, секогаш треба да имаме позитивни мисли и зборови, тие се енергетски ентитети што ни ја определуваат иднината.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тука требаше да ја мине реката преку една греда ставена преку неа, но кога дојде што да види: гредата ја нема!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Нејсе, се доближувавме до границата. Само Гури Порадеци, семејниот побратим, знаеше добро каде се минува границата. Тука требаше најмногу да се внимава.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тука требаше да се бара, со чувствата, со мислите, со пишувањето...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зарем тука треба да седи за навек, плашејќи се да лета дење за да не го види некој?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)