Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Курто: Слушај, Дики! Ти си добар пикавец, иако не ги сакам пикавците толку многу!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не знам дали ќе стигнам да го напишам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По три дена. Ноќ. После полноќ беше. Таа сети силни болови, толку многу силни, што преку неа како нож да ја исече.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А толку многу докази постоеја за постоењето на Македонија, за нејзината стара цивилизација.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Чанга, кога им го читаше на своите козари овој дел од расказот, толку многу се внесуваше во настаните и ги дополнуваше, така што, во еден момент, козарите не можеа да го одделат расказот на Доде од кажувањето на Чанга. ...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Василис Василикос во поговорот кон грчкото издание на Времето на козите Времето на козите ме воодушеви и ме научи за многу работи за нашиот Балкан, толку многу дискутиран, а толку малку познат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Затоа можеби и толку многу се зближи со татко ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но оваа варијанта не била толку многу разработена, зашто имало други, поуверливи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не ќе беше добро да се суди или да се убива Чанга, зашто никој како него дотогаш во целата земја немаше собрано, придобиено, засакано, зближено толку многу луѓе од различни вери и националности, па да стане нивни Бог, во тоа пресудно време.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Толку многу ми студи што ми се чини дека ќе се раззрнам од тресење кое дури и коските ми ги соборува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Толку многу сакам што и јас станувам златна ластовичка која лета долж црните реки. И види чудо: ако летам долж реките, под мене нема ни вода ни корита по кои водата би течела.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но сочуствителноста којашто ми е толку многу својствена чини морници да ми џуркаат по `рбетот во темето, поради грозомората во која се наоѓаат оние кои се останати надвор од црвените предели на животот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не, не само што не сфаќам зпшто ние луѓето толку многу се плашиме од смртта; не сфаќам ни како може да поставам такво прашање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Додека јас така се мачам да сфатам со кого имам работа, човекот со кого се движам сѐ повеќе ме носи кон црвената боја додека сѐ повеќе зад нас останува жолтата боја којашто ми е толку многу примемлива.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Има толку многу во едно менување што кусо трае.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Изградбата на црквата, ставањето на два крста, садењето на дрвото, претставувањето себе си како човек благороден, со добрина во срцето... Боже, ова толку многу се повторува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овој човек, вака слаб и жилав, триесет и две години стар, нехранет со силна храна, или пак слаб заради работата што ја работи, се нафаќа да се фати за гуша со оваа голема работа на копањето на бунарот, да слезе долу и да ја најде жилата на која јас веќе толку многу мислев и веќе повеќепати го доживеав моментот на појавувањето на водата, иако копањето не беше ни почнато.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Па зарем е можно, ај кажете вие, овие фрлачиве на магии толку многу да се модернизирале?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И решија тие, (ма не се работи за џуџиња) човечуљците да ја направат својата експедиција на големата преселба од другата страна на автопатот, токму во недела, кога нема толку многу движење, затоа што некој можеше да биде повреден или не дај боже да загине, а и така нивната популација беше пред изумирање.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ова толку многу ми олесни да попуштам пред убедувањата да му станам животна сопатничка на мојот долгогодишен љубовник, најдобар пријател, музички соработник и веројатно кармички предодредена, повторно пронајдена, андрогина половина.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дојде преполна со впечатоци. Толку многу беше воодушевена што гласот ѝ трепереше кога раскажуваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Вујна ми толку многу ги тепаше што мене ми беше жал да гледам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Градот за кој толку многу слушав од неа и од вујко ми Вангел во долгите ноќи во Лисиче, додека ние бевме мали и палави деца...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ден-два пред да ја сместиме во болница, во еден миг ми прелета мислата дека ако мајка ми умре ќе ми биде толку многу жал што нема да можам да издржам...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не заради друго, заради тоа што толку многу е измачена. Заради тоа што сакав да направам нешто, што и да е, само на неа да ѝ биде малку подобро.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не се сеќавам што би рекла мајка ми во ракописот што ни го остави за да ни каже колку малку им се посветуваме на оние кои не сакаат, колку време мина од разговорот со неа, еден или два часа, кога ми се јавија од клиниката да ми кажат дека и е лошо и дека не знаат дали ќе и издржи срцето!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Полека ѝ се доближува Дејан, толку многу што му ја чувствува кошулата која мириса на свеж босилек што и нејзината мајка го редеше во шкафот со нејзината облека.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа го погледнува: „О, колку си убава, о колку заносна, љубена моја со твојата убавина”19.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Неми се, а носат толку приказни. Покажуваат, а всушност толку многу кријат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На врвот од веселбата Јехуда и Алегра ги креваат заедно со столиците на кои седат и - во ритамот на веселата музика во која се извива звукот на гарнетата што младоженците толку многу го сакаат, сеќавајќи се на нивниот прв заеднички Пурим - ги носат над своите глави, како цар и царица на свадбената свеченост што продолжува... И никогаш не прекинува да трае.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ми се чинеше, дека поголема станица, со толку многу перони, нема.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Некаде подзастануваш нешто да купиш, некаде просто зјапаш и слушаш испомешани дијалози, викања до небото, се втопуваш во средината, која толку многу внесува, та не чувствуваш дека си станал дел од неа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Париското метро е најбрзото превозно средство, зашто преголемиот број на автомобили толку многу ги задушува улиците, особено главните сообраќајни артерии, што во определени часови од денот оваа река од коли просто лази, додека истоврмено под земјата, низ безброј испреплеткани лавиринти и тунели, се движат електрични возови со кои побрзо се доаѓа до целта отколку со најлуксузните и најбрзите автомобили.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не знам дали постои друг град во Европа со толку многу слаткарници, каде што се консумираат во изобилство унгарските слаткарски специјалитети, а сега, во летните месеци, и сладолед и пиво.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓутоа, парижанте многу жалат за старите „Хали“ и, колку што ми е познато, имало долги и бучни расправии поради преместувањето на „Халите“, кои се толку многу сврзани со историјата на градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако се загледа човек, видува дека цртите ѝ потсеќаваат толку многу на Мими, но се останати како први недоволно прецизно изведени потези, недовршени до оној степен кога се јавува убавината.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако младината низ сето школување би била поттикнувана да ги оспорува Десетте заповеди, светоста на верата, основите на патриотизмот, мотивите за стекнување добивка, двопартискиот систем, моногамијата, законите за родосвернување итн.... ...би имало толку многу творештво што општеството не би знаело на која страна да се сврти. okno.mk | Margina #22 [1995] 37

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Да се потсетиме дека Прометеевата казна се состоеше во тоа да си ја разорува и прождира сопствената утроба („сакав да ја искорнам сопствената утроба зашто беше толку многу гладна”), додека беше закован за карпата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Овде секој камен си ја носи својата мисла, времето е нагрнато со камена кошула, секој камен наследува камен, се крепи како камен додека најсетне не папса од толку многу помнење.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Само на Институтот за социологија постојат еден куп автори кои се толку многу величани , а се обично демагошко ѓубре.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Еден сокак од Стамбол, а се ширеше толку многу раздор и нетрпеливост.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Писателот во себе нема толку многу книги.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Грозница или не, ми бучи сѐ уште и толку многу во двете уши што тоа не може веќе да ме научи на кој знае што. Уште од војната ме мавна.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Двајцата го знаеја секој пејач - мислам пејачите за кои никој порано не чул - и постојано ги обиколуваа продавниците со плочи барајќи некои стари или приватни изданија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Били имаше око за отпад; го снабди целиот Фектори со работи кои ги пронајде на улица.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Големиот црвен кауч, оној кој ќе биде толку многу пати фотографиран следните години - оној црвениот, кој го искористивме во толку многу филмови - Били го најде токму пред “Y”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа плачеше толку многу, си ја проплака целата младост, целата среќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Толку многу ја сакав и ѝ верував... Никогаш не видов никаков повод за какво и да било сомнение.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Толку многу ѕвезди го опсипаа тогаш небото и така беа блиску - со рака да ги дофатиш...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И сакаше да го замоли за прошка, да му каже нешто убаво, утешно, да му ја зблажи болката: Не жали, вујко Аргире, ваков си го видел, толку многу куќи си соѕидал!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За еден ден поминат в планина, размислуваше Бојан, за една недела, за едно лето можеше толку многу да се доживее, толку многу да се почувствува, а камо ли, пак, за седумдесет и повеќе години.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не се чувствуваше најдобро, иако ништо не го болеше, но смееше ли да мисли на себе и на некаква нејасна слабост кога толку многу работи му претстојат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сигурно се прашуваше кој ги пали и што ќе му се толку многу ѕвезди.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Толку многу недоуменија ни донесе ова куче...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Понесливата тежина на градата ќе ја натераше да си ја поткрене дојката, подобро да ѝ ја почувствува тврдата тежина што ја потсетуваше на размесено надојдено тесто, толку многу си ја чувствуваше дојката што по сеќавање, во носот ќе ѝ замирисаше на топол леб.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зашто сега, кога има толку многу средства за уништување на маларичните комарци и на сите други инсекти, нема да ги коси маларијата, а со враќањето на водите, ќе им се врати и едно цело мало богатство - стопанство во кое тие ништо не вложуваа а имаа голема полза од ловот и риболовот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но тоа беше лажен впечаток.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но тој, гласот, толку многу се изитри во скривањето, божем беше вистински дух, што не оставаше никаква трага по себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бидејќи неочекувано од учител станав проповедник, моите зборови многу го трогнаа народот, толку многу што ако за време додека се четеше евангелието од младиот поп Георги сите се накашлуваа како по договор (како во нездраво време) за време, пак, на мојата реч сите со задоволство слушаа и не само што запре накашлувањето, туку човек можеше да си помисли дека народот заборавил и да дише.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мртвиците, вировите, и блатата беа богати со риби - сом, крап, клен, мрена, штука, бојник, јагула, - а врбаците, шамачиштата и ливадите со барски птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Станкоските и сите други кои живеат во Дупка, ако не сакаат да заобиколуваат толку многу, ќе мораат да си разгазат нов пат - овдека, над училишниот и општинскиот ѕид и накосо по падините на цел Станкоски Рид.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па,сепак, неговата приказна, онаа што толку многу ги интересираше жителите на Потковицата, за него и за мајка му Благуна, брзо се расчу.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И навистина ние не знаеме друга бугарска или друга славјанска покраина што трпела толку многу од честните фанариоти и грчките клефти (пропагандисти) колку што трпи западна Бугарија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не се лесни овие патувања, по толку, толку многу години. Остани овде уште некој ден за да зајакнеш.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таа проектира мошне прецизно јасна светлина, фокусирана врз една позиција од која произлегоа безброј човечки жртви, силни страдања и депортации, толку многу доброволно и принудно ропство кај сателитските народи на СССР.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сега, на крајот, ми стануваше појасно зошто толку многу ги читале (!) моите текстови.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не можеше да се открие друга точка во просторот и времето, освен во овој храм, во која толку многу се доближуваа и се вкрстуваа Европа и Азија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не очекуваше дека толку многу ќе застранам од линијата на предвидувањата според неговата шема.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Борини, која го сретнала Фаерабенд додека студирала медицина на Беркли една деценија порано и која се омажила со него шест години подоцна, се вклучува во разговорот спорадично - на пример, откако го запрашав него зошто смета дека некои научници му се толку многу налутени. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 97

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со една попустлива насмевка, оваа претстава ја гледа Фаерабендовата жена, Грација Борини, четириесетгодишна Италијанка, физичар(ка) чиј манир е толку смирен колку што е Фаерабендовиот жесток.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се кикотеше толку што мораа да ја смируваат; на Фискултурецот пак, му остави силен впечаток што Луција толку многу и слатко се смееше, па го повторуваше тоа и на следните неколку часови; но ефектот не беше ист, иако Луција се смееше како навиена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ден-денес мислам дека и партијата на Луција многу личеше на еден таков обред, и јас дури подоцна, размислувајќи за тоа, сфатив зошто толку многу Луција инсистираше крајот на приредбата да биде токму тој обред, а не некоја џез или балетска точка, на пример.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Добро, велам, има толку многу возови, фрли се под друг воз, кај го избра токму овој?

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Подоцна велеа дека не можеле да се изначудат што има толку многу тазе леб.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татко ѝ беше толку многу зафатен со работа, што таа скоро не го видуваше ниту еднаш неделно и тоа ако појдеше кај нив.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тој е навистина заебан. Кога излезе прв пат и кога се објавија рецензиите, тој ми рече, „Има толку многу потресни делови, луѓето се плашат да ги задржат главите на нив.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Луѓето ќе копаат по тоа, уживајќи, во следните триесеттина години. ТЛ: Како Gravity's Rainbow. ВГ: Да. Тоа ми е една од најомилените книги.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Не сакам да мислам на неа но не можам поинаку.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Си го сретнал ли некогаш Пинчон? ТЛ: Оффффф...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Толку би сакал да можам да ти се придружам во среќата, но мојот очај е посилен од мојата желба.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Толку многу си среќна,“ ми рече Рајнер кога ме виде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А обично толку малку можеме да направиме, и толку многу необично.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во темнината гледаше многу малку, одеше по сеќавање, по онаа линија меѓу дрвјата која секојдневно ја гледаше низ двогледот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ако сакаш да знаеш, во сево ова има толку многу конвенционалност, што сега веќе може да возбуди само некој оперски херој како што си ти.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Устите ги отворија, а јазиците, ако се без коски, не се движат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сите толку многу свикнаа да зборуваат наопаку, а не наопаку не свикнаа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во тој миг една од нив се јави во далечината со својот продорен писок и така ја отвори и вечерашната тажаленка на гладот, исфрлен среде тој снег, а сепак толку многу дома. Со тоа завивање сега заплака сета шума.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Последното, што успеа да го стори, беше да ја повлече онаа рачка и самиот да го доскочани сето она, што го држеше толку многу време во својата виорна понесеност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Помисли уште оти би било редно од овој рид да се врати назад; помисли дека секој умен би се вратил сега, штом она ѕвере можело да изоди толку многу простор, а сепак, не се врати.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, тој ниеднаш за целиот живот сѐ до овој ден не бил свесен дека толку многу му е натопена во неа секоја жиличка од неговото ткаење, секој негов поминат ден, секоја клетва.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И одеднаш, а за него толку многу во вистинскиот миг; во оној највистинскиот и единствен миг од вишнеењето на ова негово будење, таа пукната сина шир пред неговиот поглед ја распараа неколку црвеникави штркнати, прачки, исто како да се распука нејзиниот свод.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неговите соселани, неговите соседи, луѓето од Задругата, кои што тој толку многу ги познаваше, што ниеднаш не можеше ни да помисли на нешто вакво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во еден миг, додека стоеше потпрен до едно од тие стебла, реши дека ќе продолжи напред сѐ додека тие просенувања не му се доближат толку многу, за да му го стеснат кругот така, што веќе да не може да пречекори од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Плачеше од тоа, што тој уште ниеднаш во својот живот досега не бил толку многу блиску со ниеден човек, како што беше сега со овие четворица, што го имаа понесено, а во еден миг и со сите други.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше постојано свесен за брзината, со која што можеше да се случи сѐ, што требаше да се случи, сега, кога тој беше толку многу откриен на голината, пред она, што беше скриено тука, недалеку, од леските.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тонеа благо во белината, се расплинуваа во неодредени меки полусенки, малечки и залелкани во врнежот, а тој ги испраќаше сѐ додека нивните црнки не смекнаа толку многу, како да се растворија и наеднаш веќе беа неповратно исчезнати.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше и такви кај кои, откако ќе им ја излижев сјајната и блага шарена обвивка, ќе стасав до делот исполнет со сол, а тој толку многу ги печеше заборавените рани и потсетуваше на лажност и на измама.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Едно време Витомир толку многу зина што сето јајце му се загуби во устата. За малку одново да се задави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Коски толку многу се нагледав, а никоја ништо не кажува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да страдам со вас и пак да сум без вас, си мислам, Господе, што ти прегрешив толку многу, си мислам, кому му сторив толку лошо, та сето лошо да се загне по мене, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ами ако ние толку многу плачиме за љубовниците, тогаш што остана да прават за мажите си кога ќе си најдат друга, ами за нас девојките не е оправдано ни солза да пуштиме.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Тогаш, простете! Чудно, но толку многу личите една на друга. Имате дури и иста боја на гласот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Имаше толку многу дрангулии, а ниедна не беше вишок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мислите ѝ беа расфрлани, а зборовите толку многу оддалечени едни од други.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Одбојноста кон машкиот род, кој ѝ зададе толку многу болка, постепено исчезнуваше со погледот во мажественото лице на Ѓорѓе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само да нема толку многу тиња.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, од друга страна, претераната коренитост на тие разлики, извалканоста и стутканоста на писмото „така несоодветни на вистинските уредни навики на Д“ толку многу укажуваа на намерата да се залаже окото дека станува збор за безвреден документ; сето тоа, заедно со грубата наметливост на документот оставен пред очите на секој посетител, беше сосем сообразено со заклучоците до кои претходно бев дошол; сето тоа, велам, силно го потврдуваше сомнежот кај човек дојден со намера да се сомнева.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секогаш кога ќе ја покажеше фотографијата на некој посетител, татко ѝ рамнодушно ќе речеше: – ’Тој сега е во Мелбурн.’ Таа се согласи да замине, да го напушти својот дом.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нема што повеќе да се каже од тоа, освен дека насловот на приказната е погрешен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога некој толку многу свири гитара како мене, сигурно прстот му е подмачкан за да може лесно да го повлече чкрапалото, нели чичко Бен?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога зборуваше, зборовите му беа толку интересни, толку многу проткаени со вистинска страст, остроумни, промислени, страшно духовити, поразителни за противниците, вдахновени за пријателите, премногу добро умееше да зборува за сѐ што воопшто би можеле да помислите дека ќе...! А тој сепак ќе го стореше тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се загледа низ одајата, со погледот помина по сите познати предмети од кои еднаш неделно со години го бришеше правот, чудејќи се како можело пак да се нафати толку многу.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Понекогаш, толку многу се раскрцува, што се чини секој момент ќе се распадне. И тоа токму кога е на врвот од рингишпилот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ах..., овој глупав македонски менталитет! Толку многу идиоти на едно место се собрале.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Толку многу чувства во мене. Убави, неодоливи. Ме прободе стрелата на Амор.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Фантазијата е фина работа. Меѓутоа, некогаш толку многу знае да нѐ опседне, што забораваме како е да живееме во реалниот свет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Понатаму, што се случува. Се заљубувам во него до уши. Ја губам главата. Никој до сега не сум сакала толку многу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Толку многу нешта ми недостасуваат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во еден таков миг, малиот Климоски, едно мирно како бубалка момче, децата и така го викаа Климоски Будалката, толку многу излуде што успеал да скокне дури до врвот на ѕидот, да се обеси со дланките на срчите и тука да остане како во стапица.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Кејтеновата тајна секој ден сѐ повеќе ја распалуваше љубопитноста на мојата млада и неопитна душа, што можело толку многу да го излуди?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Потоа веќе тие го пуштија фронтот, што се вели, не се бранеа толку многу, како да е нормална работа, бесрамно се раслекуваа пред очите на сите деца и долго, до крв се чешаа насекаде по телото.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Проклет да бидам, толку многу се молев за тој никаквец да не се врати.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Воопшто тоа беше првпат кога децата толку многу се пуштија, заборавија на редот, на правата линија.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Љубев толку многу, толку силно... И не престанав.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Дури и брчките на ковчестото чело му се измазнија. „Сакаш ли ти да се биеш?“ праша момчето; како да говореше од стомак, не мрдаше со усните. „Ајде, стани и излези кога толку многу знаеш.“ И лицата на браќата беа светечки изменети.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Остануваш дудук. Пропушташ толку многу нешта, цел еден, сопствен, живот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- Абу Амар не можеше да го направи дефинитивниот исчекор од легендата - прифати Махмуд Дарвиш - кога реалноста беше толку многу видлива, опиплива, можеби решавачка!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Толку многу беше вознемирен што се случуваше нешто што не можеше ниту да си го претпостави: Камилски како да се подготвуваше да ја одбие единствената можност да го запре губењето на видот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Иднината ќе покаже дали сме биле во право! рече замислено Татко!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски толку многу инсистираше што Татко најпосле му рече, ако има време, да ја побара кај париските букинисти докторската дисертација објавена како книга на Нахум Вајсман, Јаничарите, објавена кај Либрери Дорин, во 1938 г. (Nahum Weissman, Les janissaires, Librairie de la Facult des Lettres, Paris, 1938). И само толку!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаме и премногу, но чуму толку многу зборови со заборавена употреба? праша Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

VIII Климент Камилски во еден период толку многу се внесе во читањето и размислувањето за делото на големиот француски филозоф и математичар Рене Декарт што со сигурност можеше да се смета за редок, ако не и единствен картезијанец на овој дел од Балканот, ако не и на целиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Додека во трпезаријата јадеа пита со спанаќ, госпоѓа Мариела се надоврза на приказната од филмот: „Мила моја Ема, јас доцна дознав дека животот е толку многу богат со пикантерии кои постојано се случуваат околу нас.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се афирмира како непогрешлив во операциите, така што повиците за услуги во сложени ситуации од семеен, љубовен, деловен и криминален карактер толку многу зачестија, што тој мораше да ангажира телефонски и интернет посредник.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се сеќавав на тие мигови кога во судницата, на масата со излижана маслинеста боја, се шеташе бледа неонска светлина, заминувајќи на десно, паѓајќи на подот, по паркетот, и пак враќајќи се од левата страна на масата, повлекувајќи ме и мене низ нејасни сеќавања за неизвесноста на кружното движење што од игра со сласт и страст се претвори во вител на силна и матна вода во која се губи свеста и престанува постоењето кое толку многу го сакав.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ти си мислиш“, рече тој, „дека со оглед на нашата намера целосно да те уништиме, така што ништо од она што ти ќе го кажеш или ќе го сториш нема ништо да измени, - зошто, во тој случај, се трудиме толку многу прво да те сослушуваме? Тоа го мислеше, нели?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одвреме-навреме Винстон фаќаше такви забелешки како „Мислам дека сте во право“ и „Толку многу се согласувам со вас“, изговорени со младешки и прилично глупав женски глас.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човек можеби и не сака толку многу да биде сакан, колку да биде разбран.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше толку многу длабочина во него, а сепак беше провидно, речиси како воздух.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Додека лежиш тука“, рече О'Брајан, „ ти често се прашуваш - ме праша дури и мене - зошто Министерството на љубовта би трошело толку многу време и труд со тебе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Шминката врз нејзиното лице беше толку многу намачкана што изгледаше дека може да напукне како картонска маска.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Толку многу зборови останале неизговорени - зборови и за прашања, и за одговори - останале во двеве души неизречени - тешко напластени.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Некои од оние клинци кои толку многу ни значеа и кои шеесеттите ги направија онакви какви што беа, умреа млади во седумдесеттите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ме погледна и ми рече: „Толку многу ги има“. Стоеше тука веќе со часови.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Можеби ние можеме да го користиме хипертекстот за да индицираме различни нивоа, бидејќи токму сега, текстовите на Хајдегер се вистински хаос, особено Gesamtausgabe (Собрани дела); постојат толку многу различни верзии на Being and Time.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Забораваат дека толку многу сакаа да побегнат од онаа заморувачка рамница во која нема ниедна возвишка за да ги одмориш очите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Мајката, толку многу останав што ќе се посереше човеков?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Напати Митра се чуди на големата снага од својата ќерка, како можела таа така ситничка да ухне толку многу силина во неа, ама сега, во оваа лоша зима, ѝ е благодарна што ја грее со својот голем оган.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Војничето виде дека Мајка влегува во шемата на инструкцијата и, пред да го постави предвиденото прашање, уште еднаш погледна во паспортот па, подавајќи ѝ го на смирената Мајка, ѝ рече: – Те разбирам, те разбирам, Мајко, ама не можам да разберам зошто си ја напушташ татковината предвреме кога таму, преку границата, толку многу си страдала!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како да не се виделе еден век, како да се гледаа и за наредниот век, толку многу копнеж беше напластена во нивните души.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никогаш Мајка не ни зборувала толку многу и за толку значајни настани од историјата на семејството. Ние сега си се чувствувавме позначајни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зар беше можно ова да ѝ се случува, по толку многу години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кој видел аир од книги на Балканот, и тоа од толку многу книги?!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тогаш не можев да го видам тоа што го гледам сега, по толку многу години, откако ја нема Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Напорот толку многу ја измачува што таа се буди во премореност како кој знае колку тешка работа да работела...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Патем, сѐ ни беше толку многу погодено така што отидовме уште во една кафеана и таму испивме уште по две чоканчиња од тој ликерот зелен после што бевме навистина пијани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Душата толку многу ѝ зашто знае дека ако не успее да го стигне Еда, тој ќе се најде над езерото сам, а таа сама, без негова помош не ќе може да се искачи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Иако Едо се напинаше, ништо не можеше да чуе, се чувствуваше како да гледа нем филм од кој ќе може да го разбере само она што евентуално ќе му го соопшти подвижната слика што изгледаше толку многу успорена.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Утредента немаше толку многу војска колку што им се пристори вчераноќта.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Колку што малку видуваа, толку многу мислеа. Со никого не се мешаа;секогаш кога ќе можеа претпочитаа да се пласнат некаде на дното на ровот и така со часови да молчат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога наближија толку многу да можат јасно да се видат, Горјан искомандува: - Оган!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

10. Толку многу го засакав тоа небо Под кое погласно од звукот на поколението Осетив нешто горчливо и – тешко.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Таков е за жал животот. Ти мавта пред очите со толку многу разнобојни крпчиња! За кое ќе се определиш?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Слатки се тие окови исковани од толку многу нежности!“).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Среќа дека помеѓу жените нема толку многу кодоши, како помеѓу нас, мажите, ја пофали тој и ја погали по образот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се измени во еден единствен ден. Подоцна, честопати се чудеше како е можно работата да се измени толку многу за толку кусо време. ***

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како кога случајно немаше да забележам дека кројачката Бота ѝ го сошила здолништето за кое со денови раскажуваше толку многу.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислам дека спомна и дека е стаписана!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа денес толку многу нѐ има тука.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Молк! - му викна и му се доближи толку многу што Нумо почувствува мирис на евтина колонска вода и брилјантин.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Уште повеќе нему: дедо Геро му вети дека ќе го смири со децата и тоа така тие да признаат оти претерале што го гибале толку многу.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Толку работи наидуваат, си одат, а умот стои збунето пред нив; умот не е во состојба да ги сфати толкуте многу глупости во нашиов посрамен живот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Затоа и не можам да бидам паметна на кого толку многу му згреши“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Понекои од нас толку многу ги имаат што без престан ги расфрлаат околу себе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Јас сум Таа. Почивам скрснозе а колковите ми надтежнале од животворност и се прошириле толку многу што се одделиле од мене и веќе не се само мои и не се само тука.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Зголеми го растојанието, пламни од долгото гледање во истиот свет, овој свет од беглиот допир со стварноста - од нејзината развратност, од нејзината понорност од таа скривница во сударот со измисленото од таа родна куќа, тој нерешлив спор меѓу сонот и јавето – побегни толку далеку што да истинеш од желба да се вратиш, оддалечи се толку многу што да немаш кога, што да немаш младост да се вратиш.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ѝ се доближив толку многу што можеше да скубне додека да трепнеш.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Се подразбира дека потем ќе испратам и електронски одговор во татковината - да не би да папсам во туѓина од толку многу тајни во музиката на ѕвездите од татковината.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

А голото во век и веков си е праисториско место каде што пред секој нов самрак пеперутките наоѓаат пристан на голите дланки брчкосани од толку многу прочитани судбини.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И после толку многу години талкање и осаменост се појави од некаде, затскриена, уникатна, комплексна, енигматска, екстравагантна, филозофска, авангардна, искрена, сензибилна, шармантна, со целата своја гламурозност и раскошност воскресна „големата слика на љубовта“.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Љубовта е етернален моментум во целокупната екумена.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Луѓето се посиромашни од кога и да е, но со големи идеи кој го чекаат денот да бидат исполнети.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не можам и не сакам да заборавам, а чувствував тогаш и чувствувам сега после толку многу години дека искрено се сакавме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Само во твоите прегратки наоѓав сила да се разбудам и да вдишам од свежиот зрак на новото утро.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Толку многу длабоко навиките се вкоренети во човечкиот живот, но мора да се ослободиме од идејата дека не е можна промена.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нозете ѝ изгледаа малку тромаво, бидејќи се удираа и се триеја една од друга во горниот дел.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја слушаше Шехерезада или Попладне на еден фаун и не уживаше баш толку многу колку што можеше да ужива во Болеро.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На жените не се гледа толку многу, си мислиме, нема голема присмотра.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зборот му е за на рана да го врзеш, што се вели, толку многу му се слуша.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Толку многу ме боли, а пак не ја давам да ми ја сечат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Честопати помислуваш дека само ти си останата на светот. Толку многу сама.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но како се реши да ја заколе кога толку многу ја сакала?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сиот страв во студ им поминал.Толку многу испугалис 80.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не верувам дека толку многу можело да престарам и да се преправам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Толку многу да ми се дожали.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Толку многу ти треба?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Толку многу да ти се уплашам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Овој дефект ни дојде како нарачан. Имаме толку многу да си разговараме.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Од под нејзините стреа засекогаш одлетаа ластовиците и ветерот презаситен со чад, далеку го однесе мирисот на џунџулето и босилокот што толку многу ги имаше во дворот... Пусто... Запустено...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Првпат виде толку многу мажи и жени со преврзани глави, раце, нозе и гради.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сакав дури и да ја погалам по косата, ама толку многу се растреперив, толку почна силно да ми чука срцето, толку се збунив, што го згрешив и текстот од песната што ја вежбавме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Нејзината приказна за гробовите, удавените и самотијата толку многу ме растажи што одвај се воздржував да не се расплачам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мајката Роса е разговорлива жена, исто толку е и внимателна слушателка, ама сега смета дека претерала во сѐ па затоа стана и извинувајќи се што толку многу се задржале, тргна на кај вратата, а по неа, зацрвенета во лицето и Деспина.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Она малечко време што го поминале заедно на салашот за време на раѓањето на Пеличка и она другото додека се вратија во Скопје, ги сплотило толку многу што ги направило роднини, од кумови и нема поблиски надвор од семејството.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Малечката Пелагија беше толку многу полна со впечатоци од училиштето и зборовите на Перса не се помешаа со вкусното јадење, и додека тие двете сѐ уште јадеа, таа си ја побара платнената торба и почна да буричка по тетратките и книгите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија ги испрати дури до долната улица која од пругата наваму продолжуваше од Ѓуро Ѓоновиќ, таму ги изгушка патем наспомнувајќи дека во недела Деспина ќе се армаса за Атанас на Вета и дека многу се радува заради мајката Роса која толку многу има страдано, а Чана, како навредена, Знм, ми кој уд нас нема страдано? и се разделија.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И во неделата пред да се пренесат пљачките на Пелагија во подареното одајче, речиси во последните сончеви есенски денови кога зајдисонцата просторот го претвораат во надреален пејсаж, таа го изложи својот живот пред неа без ништо да скрие, го разголи до толку многу што можеше да се чуе како пука голата кожа и шурнуваат безброј бразди крв. Ѝ кажа за силувањето во селото на денот на Богородица, дека едно војниче од мајка родено, не сакал да ја расипе, ама затоа пак добил куршум в чело.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чудно, толку многу блиски, си мисли Пелагија, а сепак разделувањето како да ни ги затвора срцата, освен овие километар два како да има и нешто невидливо што ни ја расипува взаимната доверба. Го чувствува ли истото и Чана?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чана се приближува до неа, ја префрла својата голема рака преку нејзините рамена, ѝ доаѓа да се расплаче од зборовите на Пелагија, а и силно да ја стегне, да ја внесе во себе, толку многу ја сака!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дали страдањата прават толку многу да си личат луѓето?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Зар може да има толку многу неправда и неа да ја провира низ твоето минато? Не, златна на тетка, никако!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Над нив голи гранки што благиот ветер ги нишка со надеж дека ќе се наведнат толку многу што ќе можат да го досегнат расфрланото злато и да си го врати пак на себе. Не! Не се досегнува!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Големата река од едната страна на стопанството Острово толку многу се смали што дури и децата ја прегазуваа на најширокиот дел, а каналот оти постојано свртен кон пиперките и доматите речиси остана без вода од мовчето преку кое се влегува во населбата внатре па сѐ до спојот со реката.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На ибн Пајко му стана дури некако незгодно од толку многу бегови, аги, муфтии, мули и улеми.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Портата и ѕидините се накитени со разно оружје, и воени алатки, само топови нема толку многу како што мисли човек загледан од долу, од пазариштето. А зошто и да ги има?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но зарем тоа толку многу го засегаше? Го засегаше само јасминот, пулсирањето на неговата значајна порака.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Вечерта беше „лудница“! Никогаш толку убаво не сме си поминале и со толку многу нови фаци не сме се запознале.