толку (прил.) - грев (имн.)

Семето добро знае: ако тргне кон своите - своите веќе одживеале, ги нема, за да тргне кон себеси - и самото треба да исчезне...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас пак велам: ај да го остаиме овде, али ќе си умре само, али ќе го изеит нешто, да белки толку грев ќе немаме.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
О, Господи, кој направи толку гревови во животот за да заслужи секоја вечер да умира? * * *
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Знае дека никој толку гревови не може да направи за повеќе од еднаш да умира.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Откоа се разденило, кираџијата си тоарил коњите и, врвејќи покрај остаенотоо дете, го чул кај плачит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)