токму (прил.) - таа (зам.)

Зраци од сонце се пробиваа низ честарот.* Одеднаш посака да се испразни; токму таа ноќ претерано се беше напил крв; очевидно, делови од крвта понекогаш се издвојуваа низ лешинскиот полуизмет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Идентитетот се дроби во моментот кога веќе нема просторни ограничувања, кога се случува одвојување на телото и просторот, каде што групите веќе не се дефинирани со просторни туку со дискурзивни особини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Токму таа загуба на идентитетот на уметничките стратегии им допушта еден специфичен рез во телото и една специфична структура која сака што повеќе да се оддалечи од традиционалната физикалност на телесните ограничувања, како што се просторот и времето, која сака да се оддалечи од причинската или непричинската логика на прикажување и наместо тоа да обликува некоја нова структура: структура во која ќе биде можно учествување на далечина, која ќе биде од информатички материјал и умножена на безброј нивоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпосле, незабележано за самиот себе, старецот отиде малку на страна, во шумата; тој веќе се беше смирил и акаше без цел околу грмушките и дрвјата; парченца од шишарки и лисја испопаѓаа врз неговата мртва глава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Рена беше најстарата од четирите деца, сите ќерки веќе стасани на возраст за мажење, па се очекуваше токму таа прва да се мажи, од една страна за да им го отвори патот на другите, од другата да не ѝ помине редот и да остане немажена.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Турците што се иселија од Македонија делумно беа селани на кои им ги одземаа козите, делумно токму таа „елита”, граѓанштината, која совршено се снајде во Турција и денес таму е влијателна.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И токму таа да седне до мене...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Прошетката не е само да трчате по топка и да си ја јадете ужината.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бидејќи учителката многу ја фалеше, бев завидлив и затоа не ја поднесував Оливера.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Многумина претпоставуваа дека токму таа буква-девојка го означува почетокот на текстот, и дека од неа треба да се почне со дешифрирањето на записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И му рече дека стравува дека токму таа одмазда, во вид на слабоумност виси како сечило над нашиот род, над царството наше и нашето општество, па затоа и логотетот сакаше да знае: што се крие зад тајниот запис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Изјавата на другарката Басотова не го објаснува она најбитното: дека токму таа мене личо ми се пожали дека и е одземена спомнатата скапоценост и ме замоли да и помогнам да си ја поврати таа скапоценост бидејќи само јас можев да посведочам дека во далечното лето на 43-та ја имав гледано кај неа и тоа повеќепати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постојат такви пораки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Именуваната Цвета Басотова всушност сметаше дека мојата интервенција е единствениот начин да си го поврати овој домашен раритет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и си замислив дека му го поставувам неизбежното прашање: „Дали навистина вие досега ниту еднаш не се посомневавте во своите наоди и тврдења?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Молчи“, ми шепоти во едното уво Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А којзнае, можеби токму таа ги поттикнуваше ваквите мои размисли?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Посебно кога е во прашање јуне како мене! (Ете, се преправаше дека заборавила оти токму таа ме има наречено со тоа име заради она мое дивеење по куќата кога бев помал!)
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И нема да згрешите ако речете дека токму таа е една од најзабележливите пројави секаде каде што ќе се појави смртта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, во мислите му реплицирав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, изгледа за тоа станува збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мене ме изненади токму таа констатација: дека одговорни личности не ги споделувале неговите гледишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На плакатот, хоризонталата прикладно е добиена со линијата на допирот на водата и небото, односно со хоризонтот на сцената.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но кога сексуалните конотации на тоа стакло се разгледуваат во светлината на католичкото воспитување на Дишан, тешко е да се поверува дека токму таа фотографија - на која е прикажана познатата Санта Марија дела Салуте од десна страна, а од лева во далечината се гледа Ил Реденторе - е одбрана потполно случајно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја гледате високана бела зграда? - Онаа со дванаесет катови? – покажувам со рака. - Токму таа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И таткото на тие деца како да сфатил дека токму таа жена ќе може да се грижи за нив, да ги засака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, независно од таквата согласност, неговиот поетски инстикт го тера да не ја нарушува вистинитоста на стварноста, и токму таа да биде неговата појдовна точка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
153. И во овој поглед Мисирков ја антиципира блиската реалност: професорот Ј. Цвииќ токму таа теорија ја разви во своите „научни” трудови /1904-1906/, докажувајќи дека Македонците се „флотантна маса” од која може да се измесат и „Срби“ и „Бугари“ – во зависност од тоа кој ќе ги завладее.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Замислете си како би било кога секоја партија би посакала да го врати времето во кое се чувствувала токму таа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И сенката му се сопнувала по нерамнини. И токму таа сенка како да го задржувала да се оддалечи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе се тетеравел со отворена уста и без здив (со секоја воздишка ножот самиот од себе подлабоко се забуцувал в месо) и со цели стапалки, тврдо, несмасно, удирал по земјата, врз која, божем таа се ниша под него, со повремени ширења на рацете се обидувал да сочува рамнотежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По нив остана само една црна крвава паласка во снегот и неколку расфрлани прамени волна, а уште еден раненик, кој не беше толку умен или кому му беше повредена токму таа жица од инстинктот да молчи, заминуваше со бесно и продорно аурликање кон шумата, насобирајќи ги по себе сите тие глади и раздразнувајќи ја уште повеќе со својата вкусна животворна крв стрвната сурија во сета нејзина безбожност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој уште вчера знаеше што му носи оној густ, ситен врнеж, што го прекина во работата; затоа не беше изненаден кога се разбуди и кога ја најде во својот прозорец токму таа бела ноќ во наидување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, токму таа точка беше нејзиниот екран, се гледаше себеси но и оној кој беше „искован“ од нејзиниот сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Јана продолжи: - Е токму таа Розика се вљубила во дедо ми кој, исто така, бил коњушар на имотов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А на Рада, токму таа боја ѝ беше најзастапена во нејзината облека.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но и токму тогаш и токму таа година од Прилеп, од Дејкови, стигна глас, им пишувал синот нивни, Никола Дејков, дека Боше Анѓелов Јанчески од Потковицата заедно со татко ѝ на чупалето што било оставено кај нив, кај Јанчевци, се најдува таму, во Бугарија, но дека ни едниот ни другиот не можат да дојдат до него, по чупалето, зашто се зафатени со револуционерна работа, па преку него, односно преку нив, преку Дејкови, им испраќаат поздрави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, токму тогаш, токму таа година се случи одново да заживее ајдутството во Прилеп, во сета Пелагонија и во сета Македонија, ајдути се појавија и во гората во Потковицата и во Чипиговски Мртвици, па врз Јанческите, со право падна сомнение дека тие го испратиле Бошета да стане ајдутин, а сами станале ајдутски јатаци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арно ама, кротката и молчалива млада жена не го ни прашала од каде толкава тага, зашто не сакала да го принудува да ѝ се исповеда, ниту пак ѝ требало да знае што мака го мачи за да го теши.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Чудно што засвиреа токму таа ноќ и ја потсетија на заветот што ѝ го даде на мајка си, заветот дека ќе ја крепи куќата дури може.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И размислуваше за тажниот привид на мајчиниот живот што удри свој печат врз сето нејзино суштество – живот на постојано одрекување завршен во лудило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А токму таа ноќ, матроната не можела да го совлада своето разбуено тело и да заспие, зашто се преиспитувала во себе во што не му се допаѓа на својот господар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа учителката ме праша: Милице, зошто си ја избрала токму таа песна?, а јас онака наивна: Па, не знам госпоѓице, јас отсекогаш ја сакав песната Сираче и кога прв пат ја прочитав веднаш ја запаметив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ако здогледаш виртуална мува, што брмчи околу тебе, ќе бидеш убеден дека брмчењето го предизвикува токму таа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не можевме да ја совладаме токму таа последна лекција од животот на Мајка, величината да владее со самотата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Скопските раскази ја имаат токму таа цел: на читателот да му ја понудат книжевната карта на Скопје.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Често и самиот се трудам да сфатам зошто токму таа мора да се повикува на гладот на машките очи, на слабостите од кои е замесена женската ќуд, на заборавноста, на недоразбирањата од кои е сочинет светот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нему веројатно му го скратуваше дишењето токму таа помисла.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека токму таа несекојдневност на посебен начин ја украсуваше и фонтаната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На пример од она што го рече за Загорка Пеперутката произлегуваше дека таа, според однесувањето а и пројавените активности можела слободно да се смести во една посебна категорија суштества и дека токму таа нејзина посебност можела да ни понуди објаснувања и во врска со нејзиното исчезнување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност ја следела само својата добра намера; сакала да му покаже на Пачев дека патот на другото време е сместен негде повисоко, а неа ја мачела токму таа тајна: да го пронајде тој пат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој страд, оваа болка, ја забележав уште во кафеаната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А целината, ти можеш да се смееш до засркнување - вели Борко - но токму таа целина потсетува на Ана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јас се обидувам да се ослободам од грдата мора и тежина, но најсетне како што ќе рече и тој самиот, користејќи ја токму таа моја мака и мора, тој самоуверено ќе се провикне: Ја освоив Тврдината со валкано минато, (во неговите зборови јас бев Тврдина со валкано минато).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира јас сум далеку од ваквите искуства, но ете, токму таа слика ме следеше кога влегов во ходникот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој можел да ги види работите со наивна непристрасност, да ги набљудува објектите како чисти форми, презирајќи го знаењето за нивната конвенционална функција и формално значење. 106 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оваа слобода на визијата во детската уметност го интри­гирала Пикасо, а токму таа претставува негова најголема уметничка дарба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Семјон се накашла. Првиот знак дека е затечен од некоја непријатна изненада, неговото накашлување ја означуваше токму таа затеченост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како нечија рака ненадејно да му го стегнала грлото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Пробај“, ѝ рекла таа, како што тврдеше и самата на судот, бранејќи се од обвиненијата на Кубре дека токму таа е виновникот кој ѝ го завртел умот на Босилка, па еве сега тој, ни крив ни должен, бранејќи ја својата чест и честа на својот дом, мора да одговара за едно проклето убиство кое, така се бранеше Кубре, Господ му наредил да го стори.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако таа, токму таа е гласникот на змејот?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Интересна е самата позиција од којашто создава Џарман.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Општествениот ред се гуши, нацизмот во облик на поп-свет го заменува тој ред, и се ослободува енергија која Џарман можеби ја критикува, но која едновремено и го заробува”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исклучително успешна промоција со помош на оваа техника имаше една од верзиите на филмот Кинг Конг, онаа кога горилата ја носи Џесика Ланг во својата дланка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Последица на тоа е токму таа софистицирана експресивност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Цитирајќи ја токму таа сцена, организаторите направија горила од неколку стотици метри, и го ставија врз огромниот Емпаер Стрит Билдинг, и тоа така како куклата да ја прегрнува зградата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие огласи (како што името им вели) буквално скокаат од магазинот што го читате!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека ја читав токму таа книга за Твоите духовни пријатели (пред дваесетина години, кога уште не Те знаев), за првпат помислив дека нејзиниот автор треба да е некој чувствителен, прилично фрагилен човек (un uomo fragile!), кој тешко дека се вклопува во кодифицираната слика (имагологија, стереотипија...) за стандарден балкански писател.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тие настани најчесто се селектираат така што преку нив треба да се бележи севкупната судбина на едно семејство, што служи како пример за начин на живеење во рамките на животот на еден цел народ (Solar, 2006: 262).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Докажувајќи (на дело) дека расната белетристика тешко дека се пишува од авторската позиција која би го застапувала стандардниот машки гард: рационален, академски, дистанциран... ***
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Штета што никако не можам да го натерам да прифати, зашто мене од сите борачки вештини ми се допаѓа токму таа што толку пати сум ја гледал на филмовите со Брус Ли и Нинџа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Една ноќ, по една недела или повеќе, не би знаела точно да каже, иако после беше скоро сигурно дека тој сон го сонувала токму таа ноќ, кога на Едо му се случи несреќата во Сан Диего.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)