тивко (прил.) - и (сврз.)

Тој час некој или нешто се засенува од таа страна на прозорецот, потоа тивко и претпазливо тропка на џамот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој зборуваше сѐ потивко и последните зборови одвај се чуја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сѐ беше тивко и мирно...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во огништето трештат сувите цепеници, распрскуваат златни искри, во одајата е светло, тивко и топло...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Навистина надвор беше студено, тивко и мрачно но никаква миризма на снег не се чувствуваше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Својата потрага Рада ја започна преку еден свој пријател од детството, тивко и ненаметливо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Скот: Полека, Рафал. Тивко и учтиво.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во кино салата требаше да биде тивко и мирно ко на кардиолошко.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Боже, боженце, шшш, тивко и со молбите и со молепствијата, и со поплаките и жалопојките, да си ми вековен, шшш, амин.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Свечерувањето пристапуваше тивко и Глигор со едно мирно чувство во себе трпеливо раскажуваше за своето последно бегство.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Празникот Преображение поминал и сега сѐ околу него е тивко и во неколкуте викенд- куќички поназад таму, на местото на некогашното големо село, е тивко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Толку е тивко и глуво што осеќам како се помрднува воздухот: од кај ме полазува, каде ме подгазува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури некогаш доцна тие ги изнајдоа во себе и зборовите и прво прошепнаа по нешто тивко и скришно само за себе, додека по подот си играше одблесокот од вратничката на разгорената печка, која баботеше и потплуснуваше со металот што се усвитува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
(Двајцата седнуваат еден спроти друг и говорат тивко и поверливо).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- О, колку е убаво, колку е тивко - шепотеше таа, триејќи си ги местата што пред малку ѝ беа стегнати со ремените. - О, колку е тивко и убаво!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Таму... – рече тивко и со раката покажа на исток.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како што дојде тивко и ненаметливо, така тивко и без збор си отиде жената.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Риби, риби, рипчиња... Нежно и грубо, тивко и гласно - како да се препорачуваа секакви риби - кркушки, крапови, сардини, гласот шушкаше како вечерен навев - надоаѓаше, се разлеваше, се повлекуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќе се исуши по пат,“ ѝ рече жената, мавтајќи ѝ од вратата на автобусот, а потоа додаде: „Со среќа!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Андре Декостер , француски експерт по козарство Тивко и расположено се впуштив во читањето на романот Времето на козите на Луан Старова.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
НЕДА: (Останува сама, поттурната, изгубена среде таа пустелија. Тивко и низ солзи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Исто така тивко и жално Јоне и Геле ќе запееја по него: Имала мајка девет синови, Десетти пусти црни Ѓорѓија...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Трите денови на доцнежниот ноември, стоеше сам, чувствувајќи ги меките бели снежинки на Времето што паѓаа сред бескрајното челичностудено небо и тивко и меко го прекриваа покривот и ги затрупуваа стреите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)