тивко (прил.) - се (зам.)

Хорацио не сака да го прекинуваат, а репертоарот на неговата актерска мамика е, како секогаш, сосем убедлив, па кондуктерот, извинувајќи се, тивко се повлекува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На гробиштата владееше невидено спокојство и мир и за тие што почиваа таму, а и за посетителите кои со респект тивко се движеа меѓу гробовите.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога повторно заѕвони, таа скоро со страв, тивко се прикраде до вратата и преку очилата погледна низ окцето.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа тој сега тивко се приближуваше до едно чамово стебло, што стоеше на дваесетина чекори лево од дирата, в очи на оние лески и стеблото му беше сѐ поблиску, сето црно и со својот вечен ореол од густа миризба на смола, не смирена ни под тој висок снег, натрупан над неговите виснати гранки, со дебели, крстатни чикери иглички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја откривам сликата од перспектива на детската меланхолија – дедо тивко се движи низ собата, гледајќи ме, потоа го раскрилува прозорецот, бучавата од улицата допира до мене, постепено, неумоливо губејќи се, тие проѕирни моменти што постојат само во еден сегмент на нашето минување, а чии траги се одблесоци, одзиви на нашата тага.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Меѓутоа, генерацијата југословенски амбасадори која заминуваше во 80-те години на минатиот век на највисоките дипломатски мисии и на која припаѓав со своите четириесетина години, заминуваше кога сите идеали врз кои почиваше федерацијата, со исчезнувањето на нејзиниот творец Јосип Броз Тито, тивко се губеа, остануваше само по некоја трошка од тие идеали, која најмногу се откриваше во неврзаните земји, кои веруваа повеќе во Југославија во тие времиња отколку самите нејзини жители во неа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За светите книги со кои ја минавме границата. За молитвата која ја шепотевме во тишината на ноќта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чиста, средена, ненаметливо осветлена и од звучниците сместени во аглите тивко се разлева песна. Звучи многу познато и дејствува смирувачки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Откако ги заврши работите што беше предвидела да ги заврши утрешниот ден, само за да го следи Татко во ноќта, небаре да го преземе својот дел од одговорноста од татковото замислено патување, кое еден ден можеше да продолжи во реалноста, тивко се прикраде до неговата соба.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сашхен - висока дама, чија што мила лика беше помалку нарушена од бакенбарди, тивко се насмевна и се напи со мажите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Остап артистички се поклони пред домаќинката и ѝ објави толку долг и двосмислен комплимент, што не можеше ниту да го доврши докрај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)