тивко (прил.) - прошепоти (гл.)

И во градинка учителката еднаш ни читаше една приказна за нив – тивко прошепоти и почна да плаче. – Тие ги грабаат малите деца и ги носат далеку од родителите – плачеше таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ѓорѓи клекна, го погали местото, од Киревица зеде две свеќи, ги запали, ги стави меѓy двата камења и тивко прошепоти: - Светлина од мене и од синот. Жив е тој...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Светлана не прозборе ниту збор, само ја погледна, од лицето на Рада прочита сѐ и тивко прошепоте: - Господе! Дај ѝ памет во годиниве на немир. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еее, уште само тоа ми требаше, си помислив, како сега да ја смирам? Дена сè погласно и погласно плачеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)