Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Колку што знам, ти си таму и таму ќе се видиме и ќе бидам в село за дваесет и осми, за празникот наш Света Богородица“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Направиле гнездо таму и сега влегуваа и излегуваа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Висеше таму и неминовното: „Хапни си, пијни си - така се живее 101 година”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На сликите од слетот, што ги донесуваше весникот, тој ја бараше неа да ја познае меѓу публиката, тој се напинаше да прочита од нив колкава напаст ја застрашува и премислуваше нели е најдобро да појде самиот таму и да ја предупреди.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Вака знаеше, патчето води право таму и држи се за него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но не спомна која патека низ срцето врви и каква река тече таму и кој дивеч доаѓа на поило.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беше жешко; се потевме сите, и сите беа среќни, а мене душата ми боледуваше по Луција, која седеше како самовила на ливадата, како пеперутка, како буквата „Ж“, иницијал од древни ракописи, меѓу своите другарки, дробни букви; беше најубава, најзрела од сите, вистинска буква-девојка, сета во црвено облечена; седеше таму и си потпевнуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа во недела наутро. Бев таму и ја разгледав населбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сфаќам зошто токму таму ме оставиле и тоа пред портата на црквата, која и не постоела кога сум се родила.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Седнете таму и чекајте. Ќе ве повикам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од силината на неговиот глас или од светлината на стиховите и зборовите, застанало и се скочанило сѐ околу и таму и потаму.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сѐ уште расположен заради топлиот прием на христијаните таму и возбуден по седумте дена поминати во церемонии на прочистување во храмот, беше навистина изненаден од бесот на толпата со која се соочи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Седат таму и ништо друго не мислат, освен како ќе си го направат својот товар.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Си го капеше своето лице во таа богата синевина, ги собираше со својот поглед сите нејзини заискрени и невидливи бели прашинки виделина, а еднаш можеше да го открие таму и сосема синиот и усвитен и полн круг на зимното сонце.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па тоа беше токму тој, ваков спружен врз нивната носилка и безволен за секакво движење, останат на средпат и таму капнат сѐ додека не дошле овие четворица луѓе, што не сакале да го остават таму, на неговата бука; го нашле таму и сега го однесуваа со овие свои тивки, претпазливи чекори, молчеливи и заздишани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој го напипува чевелот под креветот и замавнува. Искршеното стакло звучно се распаѓа во ситни парчиња а човекот со мундир пак е таму и на тенките усни забележува жолчна иронија.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се довлечкал некаде од Александрија. Што бил таму и што работел никој не знае.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Старецот стоеше таму и држејќи во рацете нешто покриено со конопна крпа не се решаваше да зачекори нанапред, накај завојувачите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Возрасните ги озборуваа тие проклети арамии кои што таму и таму ѕидаат не куќа, туку палата бе, на три спрата!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ама митролесците молчат. Знаат кој се таму и што се прави таму. Зар и на другарите свои ќе пукаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако има ТОЈ ВЕК ТАМУ и ако има и таму среќавање, ако не се срами господ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога медитирам, се враќам таму и го слушам секој удар на ветрот што ја бранува водата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Можите ли да замислите како му било на нив, кога од Грција, која веќе неколку децении беше независна од турците, напуштиле сѐ шо имат таму и емигрираат пеш со коњи и магариња низ планините до тука – битолско?

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

За растојанија помали од сто километри не беше потребно заверување на пасошот, но понекогаш околу железничките станици се моткаа патроли кои ги прегледуваа документите на секој член на Партијата што ќе го најдеа таму и поставуваа непријатни прашања.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Спахијата Каплан-паша има тимар таму и многу е богат.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

16. КОГА Е В ТУЃИНА И СОКОЛОТ ГО ВИКААТ ВРАНА - не оти на туѓинците со јазик неразбирлив им грачи, туку оти со крилјата поткастрени тој таму и станал но бела врана на другите птици јајца да им квачи...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Она, му велам, Симона што го затворија. И песот негов, Гаро, му велам, душка таму и копа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа, тој влегуваше во малата куќичка од штици веднаш до трансформаторот (јас еден ден бев таму и видов како изгледа тоа), се погледнуваше во огледалцето обесено на ѕидот, а потоа го вадеше шишето со ракија и го ставаше на малото тезге довлечкано од кај браната додека таму се градело. Тоа сега служеше како масичка.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Симон сега беше долу, до водата. И јас се свртив таму и гледав како езерото шлапка под гробовите на Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се вратил глас да го залепат старецот, ама да не му стават адреса каде да го растоварат, само што од тука вратиле дека е невозможно тоа да се направи зашто и другите чекаат да тргнат со него, каде тој таму и тие.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Макар што на Македонците им е доволно само раздобјето Од Александар Трети Македонски до Цезар Македонците не го фермаат многу многу Некој си Калигула таму и особено неговиот коњ Кај го давале Македонците Букефал За некаков дртав коњ на Калигула Спроти императорот и коњот велеа Македонците Никој не велеше спроти императорот и аеродромот Што е знак дека Македонците сепак беа свесни Дека никогаш нема да имаат аеродром спроти Александар Велики Ама напатени од многу посегања врз минатото и иднината Си велеа поарно мало аеродромче со големо име Ем големо ем наше си велеа Македонците Отколку голем аеродром со туѓо име што се пишува на латиница

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Да одморат малку таму и после на раат, со чартер у еден правец, директно накај вечните ловишта.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И се надеваше дека, еден ден, овој живот, нашиот, мачниот, неизвесниот, ќе се соедини со животот таму и обата живота ќе бидат само еден живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Каде е танко - таму и се кине“.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Штом ќе ви јавиме, заминете таму и соберете ги телата на мртвите.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Зошто не би можеле да се преселиме таму и да заминеме од градот? Знам нешто за селскиот живот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој ѝ помогна да ги внесе столиците под тремот, ја седна таму и се врати назад за да ги стави рацете на управувачот од косачката.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Немаше веќе што да се прави, па престанавме да одиме таму и почнавме да играме фудбал на ливадата со машките или пак да си играме ластик или народна на улица.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа едно утро мајка ми ме прати да купам леб.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се крева врева таму и тука; нов ден се раѓа, нов живот чука, - еј, зора пука!

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

Соопштението во училиштето си е така. Ако не веруваш, ајде да појдеме до таму и да прочиташ!“ се тревожеше Нина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Чија слобода е слобода? Слобода - и от таму и оттука омраза...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Тогаш што стоите тука! – им се избрецна тој. – Бргу таму и да не сте се мрднале додека не дојдам. Разбравте ли?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

- Јас сега ќе напишам едно тескере. Тој и тој, Грци, од таму и таму. Дома си одат. Со печат, со потпис, со сѐ.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Како што внедоапица дојдоа така пројурија низ окопите едни како да се жирафи гледајќи преку окопите, а други подведнати како изгладнети мачки глушец што бараат, се пикнаа во земјанката кај командирот, рекоа што рекоа таму и како што брзо се појавија така брзо се изгубија по истиот окоп назад.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Атанас не присуствуваше на таа сцена кога Пелагија и Танаско му овозможиле на дедо Костадин да ги чакне своите очи со очите на баба Петра и во мигот таа да се пресели во неговиот свет, ама подоцна сите зборуваа за тоа па нему му се чини дека и тој бил таму и дека присуствувал на тој мистериозен чин.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Никој не те прашува дали сакаш и дали можеш. Оди таму и — одиш.