сѐ (прил.) - бев (гл.)

Мајка ми и покрај сѐ беше готова да донесе слатко од дудинки, да свари кафе, но шефот ја прекина: – Заминуваме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сѐ беше тивко и мирно...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога се обидов да му телефонирам за да му го кажам пресудното, дознав дека навистина за сѐ беше крива ТАА!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сѐ беше силуетно, сѐ задимено, се локаше пиво и жесток алкохол, но на мое изненадување и овде сендвичите беа без салата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тука сѐ беше толку безбедно и тивко.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога сѐ беше подготвено за тргнување на пат, баба толку се нажали што очите ѝ се насолзија. „А што ќе прави малечково без мене? Како ќе се снаоѓа?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Немаше што да се крие. Сѐ беше сосем јасно - како бел ден.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сѐ беше подредено на проблемот на желудникот... зарем не, на тоа се сеќавам, на едно нешто: само еден излог навечер беше осветлен со гас, затоа што во другиот немаше ништо, само едниот од двата излози беше осветлен, бидејќи другиот беше празен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На почетокот од бракот сѐ беше како што треба.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кога се врати Татко, сѐ беше чисто. Раскренато. Ставено на свое место...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но... Задоцнив. Сѐ беше свршено. Неа ја немаше. Ме оставила. Си отишла... визит-карта
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И другите жени, мајки и сестри беа тажни. Тој ден сѐ беше тажно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По патот ништо не се меркаше. Сѐ беше мирно и некако пусто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Утрото осамна бело. Шумата, папратот, ливадите, ридјето, сѐ беше завеано, сѐ на ист начин фатено, обоено.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во дебелата сенка на столетната бука, разгранета над мала полјанка, послана со мека планинска трева, сѐ беше наредено за пречек на гостите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Навистина сѐ беше изменето од алхемијата на тоа нешто што беше се случило во него. Тоа објаснуваше сѐ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Надвор сѐ беше бело и тихо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сѐ беше така еднолично, бело, тажно и тивко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Јас не сум уште неатрактивна, но знаев дека не сум онаа Луција што бев, и тоа беше сосема нормално, оти јас, за разлика од Јан Лудвик живеев во светот во кој времето течеше, и сѐ беше предвидливо, дури и бавното доаѓање на староста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ беше полно.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сѐ беше веќе измислено во уметноста. Само цитати и толкувања. Ништо ново.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Инспекторот на противпожарната заштита усрдно бараше во куќата барем едно аголче, што ќе претставуваше опасност во однос на противпожарната заштита, но во тој поглед сѐ беше добро.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И, штом го добиеше исцрпниот одговор, заминуваше натаму. okno.mk 171
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Она умирање, кога нема што да се прави со себе, сите го имале барем по еднаш во својот живот; разликата беше само во тоа што кај него сѐ беше неспоредливо поголемо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ беше така подредено кај тоа старче, што Змејко можеше зад секој негов гест да ја насети онаа негова чкулава рачичка како влече полека, како глувче, кон себе, кон себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најчудно од сѐ беше што таа недела, иако со многу сарказам, го пофали ручекот што го подготви Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овојпат речиси сѐ беше исто, само во проширен состав: кумови, старосватови, роднини, пријатели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некаде од Прилеп али од Битола, каде што живееја неговите подалечни сродници и каде што и сам имаше куќи и хотели или од Солун, од Софија, од Загреб, од Берлин, од Париз, од Лондон, каде што бил да ака, рано напролет, заедно со ластовичките, туку и тој ќе долеташе на Имотот и ќе довлечкаше со себе и една секогаш различна, но секогаш ситна и црномуреста граѓанка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сѐ беше така како што му изложија стрикото Оносим и делениците од Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но најмногу од сѐ беше смешен, а, се чинеше и штрекнат малку во мозокот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесено над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И сѐ беше во некакво движење; говедата се митареа, чешајќи се по дрвјата, младото ветерче скришно се задеваше со овошките и овошките крцкаа, занишани и од цут, од пеперуги и од пчели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесена над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од кожарско-ќурчиската чаршија, од Капан-ан до Туз пазар, туфекчиската чаршија од Мустафа-пашината џамија, дуќаните и работилниците со ножови, сабји и друго оружје, до платнарите, абаџиите, бојаџиите, казанџиите, сарачите, јорганџиите, калајџиите, терзиите и кафтанџиите, сѐ беше на нога и траскаше, чукаше, коваше, тропаше, викаше, довикуваше, и повикуваше, а дуќанџиите шеткаа пред своите мали царства, не сакајќи да мислат на големото што ги беше поклопило и кое им ја пиеше и потта, и душата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Надвор сѐ беше темно и тивко, само одвреме-навреме ноќната тишина ја нарушуваа чекорите на стражарот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога го закопавме, сѐ беше убаво, само што беше заладено.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И твоите се супер, дополнува, само што не сум имал прилика да ги видам во живо... – А кои тоа мои? – веднаш прашува Л.А.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А сѐ беше тргнало веќе за натаму уште кога татко ти одби да оди в црква.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Точно е, сѐ беше речено од моја страна онака како што веќе изјавив, и како што вели и Кубре“ се обидуваше да ја објасни својата улога во оваа несреќа расплаканата Росана, „но со една забелешка што мора да се има предвид.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Високо стилизираните нефигуративни дела на шеесе­ тите имаа ладен “hard-edge” (тврда контура) изглед што критичарите конечно го прифатија под името Минимализам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но најлошо од сѐ беше што поп артот многу бргу најде свои приврзаници меѓу уметниците.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но уште полошо беше тоа што одредени критичари беа спремни ваквите дела да ги примат како сериозни уметнички дела, меѓу кои и Џин Р. Свенсон од Art News и историчарот на уметност Роберт Росенблум.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ беше успешно: и концептот, и од песните особено на крајот - Ех, тој Тоше!- ја пееше Нина, ама со неа и сите присутни.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дома за Циљка пред сѐ беа баба и дедо и помалите сестрички и братчето, кон кои беше така приврзана, како водата кон брегот и како птиците кон небото, а кои, ете, скоро година дена ги нема видено; дома беше и огништето, кое најмногу го сакаше тогаш, кога надвор врнеше снег со големи партали или кога завиваше северњакот зад прозорецот, а во спузата се печеа костени и компири и во поллуосветлената одаја единствено се спушаше прскањето на искрите и тивкиот глас на дедо кој им раскажуваше приказни и тие, внучињата загледани во него, едно подруго заспиваа со убавите самовили и со лошите змејови под клепките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога сѐ беше готово, фотографот уште еднаш се премисли.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во суштина, сѐ беше прекрасно, додека не почнав да работам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)