Единствена утеха ѝ беше малечкиот син, кој спокојно дишеше крај неа.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Таа ноќ не заспале - ама една од друга се криеле - наплеќи легнати спокојно дишеле, божем заспани.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)