Во случајот со геј-мажите, меѓутоа, штосот не е само да се разграничат машките геј-културни практики од машките геј-сексуални практики, туку, откако ќе се постигне тоа, да се сфати како се поврзани меѓу себе.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
И може да биде сосема соодветен начин да се разберат некои трансродови поединци како и трансродовата култура.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тој општ светоглед нема сигурна привлечност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Понатаму, бидејќи многу од тие практики имаат облик на извесни дејства што се поврзуваат со девојките и со жените, може да се толкува дека искажуваат длабока, основна, вродена, изворна, нестандардна (женска) родова ориентација, а не (геј-) сексуална ориентација.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Во нашиот случај, формулацијата: колку има во неа од руското, толку има и од светското (вечно, неминливо и т. н.) е сосема соодветна за објаснување на интерференциите, што конкретно руската сатира ги претрпува со сатирата воопшто, барем во раниот степен на својот развиток.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Многу од неговите забелешки, иако пишувани многу одамна во периодот од 1901 - 1916-та година, изгледаат сосема соодветни и денес.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Секако, ова гледиште е условено од прашањата на генезата на руската (и пошироко, на целокупната) сатира како литературен феномен.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)