смешно (прил.) - и (сврз.)

Но знаејќи си го Јована за штеркнат во умот, не само во тоа што не виделе ништо сомнително, туку, напротив, им станало смешно и жално за човекот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа им го кажуваа на властите после, две недели по Јовановото заминување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Станува ова на сам Бадник и никако чудо не е што станува: тројца партизани во овој миг имаат в раце бугарски подофицер, младо човече, смешно и невојничко.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Притоа секое од тие клинчиња се престројуваше во некакво малечко, смешно и непослушно животинче, секое од нив знаеше врашки, да измрда од меѓу неговите големи прсти, но тој не ги пушташе нив така лесно, не ги оставаше, сѐ додека секое од тие вражиња не беше заковано токму на она место каде што го сакаше тоа тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во тоа имаше нешто толку смешно и тој не можеше да се воздржи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Да јадеш крадени отпадоци од туѓи софри и да се гордееш со тоа: смешно и тажно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)