И почнуваше: како од пред една година скоро секоја ноќ му се јавувал на сон свети Илија, го носел во Мелница во нивата на Сталета Петков и го обесувал надолу со главата на големиот даб и му велел: „Ете тука до дабов сакам мекан да ми подигаеш да не одам да се потуркам од немила — до недрага", и го плашел оти душата ќе му ја извади ако не го стори тоа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Скоро секој ден долго Толе прислушуваше на дупчето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Скоро секој ден исто и исто, како удирање со две стапчиња на барабанче. Од утро до вечер.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Македонија беше земја со најголем број инвалиди во историјата на човештвото затоа што скоро секое второ работоспособно лице земаше инвалидска пензија.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Вера скоро секој ден веќе навраќаше кај нас.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Татко му од сликарот скоро секоја година идеше од Германија и ја доградуваше, ја дотеруваше куќата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Видот на луѓето имал сила да наголемува: секое влакненце на крвавото лице, од увото до гркланот, имало свој правец, своја боја, свое движење.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Замавнувале, боделе, кинеле и помамно ги испитувале тие влакненца, и секое, скоро секое, било еднаш видено на штавена кожа од лисица, јазовец или диво свинче, и некои мислеле дека на таквиот народ каков што е нивниот големината му е во несфаќањето, во немањето сметка како да се одржи, да се намножи, да исколе сè што крева нож на него зашто за двајца свои луѓе убива еден, утре ни за десет не ќе убие двајца.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На секое дете за цел ден ни делеа по едно ‘ржано пешниче леб, големо како две тупаници, по една лажица шеќер, а во големиот казан, за ручек, скоро секој ден вареа надолж посечени компири зачинети со брашно и многу црвен благ пипер.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Скоро секој ден кога Билјана се враќа од училиште, ја прашувам: - Биле, како помина денес?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Скоро секој миг ќе се покаже по еден столб низ предното стакло од автомобилот и додека трепнеш со очи тој веќе е назад.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)