секогаш (прил.) - во (предл.)

По ова немаше жалбена постапка, по што судската одлука, во декември 2009, стана правосилна и извршна.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, бидејќи таа не беше спроведена доброволно – во оставениот рок од осум дена по приемот – истата подоцна е извршена присилно, преку извршител (Ж.Пријевиќ) од банкарската сметка на компанијата, што секако дека работодавачот го чинеше значително поскапо, имајќи ги 290 предвид цените за награда на извршителите согласно Извршителската тарифа.8 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Доколку има повреда на некое работничко право тој вели дека повторно би тужел, но потенцира дека секогаш во придружба на адвокат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Плаќањето на работата, по договорот за вработување, мора да биде секогаш во парична форма (чл. 105, ст.1-2 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2.  Главата VIII на ЗРО носи наслов „Плаќање на работата“. Кај начинот т.е. видот на исплата, се вели дека работникот има право 150 на заработувачка [плата] – согласно со закон, колективен договор и договор за вработување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мајка ми, приклештена од блиското раѓање, го сети татковото излегување, но не можеше да стане за да го прати до порта, како и секогаш во заедничкиот живот, да му ја подари благата насмевка, како тивко искажување на надежта за неговото среќно враќање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Вистина, мајка ми повеќе се грижеше за внатреш­ната, а татко ми за надворешната судбина на семејството, но тоа беше секогаш во цврста меѓусебна согласност.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Соседите со години подозриво го гледаа единствениот човек со паларија во маалото којшто со црна чанта секогаш во исто време, ја напушта куќата и се враќа доцна ноќе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Има секогаш во детството на сиромашните семејства еден долго, долго посакуван, очекуван миг кога се отвора вратата на судбината што треба да води кон подруга иднина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Минатото е секогаш во право.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како и секогаш во случаите кога се прават сплетки, има нешто точно во реченото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сонцето ме потсети на Агна, на нејзината желба, секогаш во летата кога сме биле во Маказар, да ги гледа ваквите изгреви.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш и чичко Ташко се врати од Берлин (од некаков саем на книгата) со албум за поштенски марки кога јас бев филателист!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И потоа често одевме во Гаково, поретко во Загреб, ама секогаш во различен состав.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пред неколку дена Lazer се врати од Њујорк и ми рече: „Кога и да се качам на врвот на некој облакодер, секогаш во главата ми се преметка идејата за самоубиство”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кој успева да се извлече, успева. Ако не...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќориот го водел слепиот. човек што е секогаш во право, што не е способен, што не е доволно чувствителен да може да се почувствува повремено како гад, дефинитивно е гад. м Кажи ми, освен оние видливи влијанија - чернодрински, Горан Стефановски, разни жанровски обрасци собрани по Бе-филмови и палп-литература, и воопшто таа твоја чудна склоност кон експресија и натурализам - што има уште?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А зашто таму, каде што се пазари, нашиот човек секогаш е надмудрен, секогаш во „печалба“, останат со поиспразнет џеп.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, Париз е Париз и „Ох, Калкута!“ може да се прикажува на вратите на „Пигал“, може и да собере секогаш многу луѓе во театарот, зашто секогаш во Париз има љубопитни, кои секој ден во него доаѓаат првпат. Но, „Ох, Калкута!“ да ја заборавиме...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На некого му расцветал лактот, на некого панталоните, некој е целиот засален, а општиот наш парталав изглед покажуваше дека пред интернатската управа стои за решавање еден комплексен проблем на преоблекување и преобување, во кој моите чевли се вклучуваат само како ситна подробност, а тоа, се разбира, како и секогаш во такви случаи, ја усложнуваше работата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И секогаш во движење, во скок. Од чаша до пијанство, од љубов до заблуда, од случајност до убедување.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Женските бакнежи го разнежија и неговото арамиско срце, и тој, место осуда, и ги врати бакнежите двојно и тројно и ја испрати да си оди во Старавина, но со строга наредба да не му ги плаќа на Мушона прстењето и локумите со својата младост, ами со петте лири што и ги даде тој. Ho Толе не беше секогаш во Старавина за да биде крај Марија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа во Градешница Толе кондиса кај убавата Неда Романова, со која проведе два три месеци, па како да се присети на својот случај со црното Кате пред дваесет години кога му го наметна Адем, и тој намисли да ги смести своите Катиња, Нешиња, Мариња, та еден ден ја викна Ѓурѓа Ватралкова, мајка на убавото момче Митрета Ватралков и ѝ нареди да ја земе Неда „негова“ за сина си Митрета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
-Е па Фердинанд! ... Секогаш во напад? Секогаш забрзан?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Секогаш беше загрижена и секогаш во транс.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Молчеше. Очекуваше, како и секогаш во такви мигови, тој прв да започне.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неговиот разговор со книгите беше потрага по нивниот нов распоред, секогаш во функција на настаните што се навестуваа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но секогаш во преден план е естетичкиот слој, а не идеолошкиот - значи уметничкото дело, а не уметничката стратегија. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 45
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Уметноста е секогаш во амбивалентна врска со еволуцијата на свеста.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со едната рака секогаш в џеб.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Додека уметниците: кубисти, не-фигуративисти, апстракционисти и останатите со нив задлабочени во својот тмурен внатрешен свет, во својата тага, секогаш замислени, во својата драма, секогаш во движење - го пренесоа и го отелотворија во сликарството доживувањето на она ново Средновековје, за кое говореше Словенот Берѓаев пред војната, Латиноамериканецот Ботеро го открива веселото спознавање, пластичната хармонија, новото видување на светот во кој, се чини, смртта не постои. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 203
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но јас знаев дека ме теши, дека ме лаже; јас точно, секогаш во животот сум била свесна за своето тело, господине судија, за секоја негова маана или доблест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не учествува секогаш во кичерската логика на оцрнувањето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Примената на етикетата „мелодрама“, тогаш, не предизвикува секогаш ефект на општествена исклученост и симболично насилство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е секогаш спуштање на другите луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но кога геј-мажите се нарекуваат себеси во прво лице со зборовите „мајка ти“, или кога тагата ќе си ја претстават преку намерната тактика и театралноста на дрег-изведбата – преку ироничното имитирање на италијанските вдовици – тогаш го пригрнуваат токму тоа декласирање и ги сместуваат сопствените чувства во категоријата на мелодрамата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На тој начин се врти тркалото на животот, но секогаш во нова насока, непозната.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот кој е секогаш во конфликт со околината, нема услови за убав живот: тој е полн со отпор, омраза, напнатост.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И како секогаш во овие денови, ми се преплетуваат секакви чувства – и радосни, зошто веќе си зрел човек, со многу драг карактер, а во исто време и носталгичен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се ближеше роденденот на нашата мајка, и бевме решиле сите да се собереме во нашиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ѝ реков да оди сама, и веќе не одев со неа на заедничките ручеци, а кога брат ми доаѓаше да ја посети, како и секогаш во недела наутро, јас излегував од дома уште пред тој да дојде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога фура метафизика Маргиналецот секогаш во прв план го потстава дублерот и плус ги зајакнува експресивните средства (прашалници, извичници, болд-букви), ко индијанец што брише трага (само шерифот Дерида лови такви итри типови!)), финта што не успеа да ја провали ни манијакалниот писател Џ. Николсон во филмот на Кјубрик... • Боа Во(н) Гора (другар на Абов Горан) okno.mk | Margina #1 [1994]
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Убеден како и секогаш во силата на својот збор, на арамејски, наспроти грчкиот на кој разговараше со Римјаните, пред гневниот народ го раскажа својот живот и со нив го сподели мигот на своето духовно прображение на патот кон Дамаск.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не знаеше точно да го објасни овој феномен, но кога ќе дојдеше на работа наутро, тој секогаш во себе носеше некој различен ритам.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Грицкањето и плукањето почнувало секогаш во точно одредено време - кога ќе се изгаснеле светлата во салата и кога ќе се појавеле првите слики на журналот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Над заедничкиот гроб на момчоците што пред три години ги заклале преостри јатагани, неколку мајки, како и секогаш во претпразнични ноќи, доаѓале со свеќи да се молат за синовите, најмладите светци во стојбината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чувствувал како по господова казна да се понижува пред туѓинец и наметлив непријател со лакомост дури и во влакненцата на ноздрите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мртви, вратете му се на својот свет! Но мртвите останале таму кај што ги закопале живите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидел да изгледа спокоен, онаков каков што бил скоро секогаш во свеста на простиот човек, и искинато, скоро неразбирливо ја искажал желбата на жените и не споменувајќи ги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секогаш заминуваше и секогаш се враќаше пак празен, или врзан, секогаш во невреме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш во деновите напред постои можност да го изгубиш во првото задоволство со себе тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие денови младичот ги полагаше и своите испити во факултетот и Змејко секогаш во пладнињата го очекуваше да се врати од таму, со оној неминовен страв, а кога оној ќе дојдеше прозорците трепереа од нивната викотница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше секогаш во нејзините мисли низ целата екскурзија и еве го повторно токму сега кога и најмногу го посакуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И сега сум патронажна бабица, секогаш во движење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ај, жити Горниот, како ги заштеди кога парите се секогаш во мојот џеб. - Е, овие не влегоа во твојот!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека се сметки за комунални такси кои секогаш во ден се точно доставени за наплата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мама е секогаш во куќата. Како да е закована за прагот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А банкнотите си ги носам секогаш во ташна и му го берам стравот на некој што во автобус ќе посака да ми го украде, онака празен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И дали си придонела за распаѓањето на твоето гнездо со тоа што си летала како ластовица од работа дома и обратно, а секогаш во клунот си носела црви за пилците и за боксерот мочко (вечниот победник во мечевите во рингот без јажиња).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Плачеше од бес и знаеше дека гревот што го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На дваесет и втори јули умре кловнот на тој циркус. Кловнот Август Рицман. Умре за секогаш во една ноќ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сетне и срцето, секогаш во согласност со животот, ги проретчило своите отчукувања.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколку векови нежните мајки го посетувале тоа место за да поминат со прст по поцрнетиот камен, по линиите што ги врежало чудесното млеко, а сетне исчезнала и самата кула, и тежината на сводовите престанала да притиска врз лесните коски на жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секогаш во многу нешта ќе се владеам слично на дете, но слично на оние деца кои што од почеток го носат во себе полнолетникот како што, кога монструмчето вистински ќе порасне, тој еднакво го носи во себе детето, а nel mezzo del camin се дава ретко миротворно соживеење на барем два пристапи кон светот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Плачеше од бес и знаеше дека гревот што ќе го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За жал се качувам секогаш во неудобна клацкалка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Го слушам од ноќ во ноќ. Очите ми се затвораат... Не можам веќе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Храна ни спуштаа од вертикалниот отвор, секогаш во казан, а вода во голем ќуп.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За мене книгите биле секогаш во прв план! рече отсечно Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нивниот живот бил како патувањето во лавиринтот на арабеска, секогаш во бег во потрага по излез од лавиринтот, споменот за нивното постоење можеби завршил во точката на минијатурата, којашто можеби никој нема да ја протолкува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ја завршуваше својата исповед: не му ја затнаа дупката на стомакот со орден но сепак бев добар десетар во смоларата, како што бев секогаш во се добар - во шверцот, во пиењето, во милувањето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нему, пак, му пречеше инаетливоста на мојата аналитично немтуреста природа: и во најочајните мигови да е секогаш во својата најдобра форма.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во исто време како денес?“ „Да, пауза за ручек имаме секогаш во 13 часот“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Лежеше секогаш во иста положба: на грб, круто.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од тој момент, мораме да знаеме: глобализирањето секогаш во себе носи нешто тоталитарно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но јас овде бев дојден на клучна дипломатска средба со еден од легендарните личности на блискоисточната дипломатија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така беше секогаш во долгите разговори со Лакхдар, од заобиколни патишта се стигнуваше до магистралните.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа е секогаш во нови ситуации.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Командирите на четите командуваа – чета напред.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мојата чета беше секогаш во првата линија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бевме како една голема задруга, сите некако се вклопувавме и согласувавме, иако секогаш во заедница потешко се живее.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Драмата што јас ја играв со тебе седум години, ќе биде одново и одново играна, од генерација во генерација, секогаш во посуптилна форма.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Традиција беше - неизречена традиција: ја знаеш од некаде, иако никогаш не си ја чул изречена - да те застрелаат од назад: секогаш во задниот дел од главата, без предупредување, додека одиш низ некој ходник, од една ќелија во друга.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Луѓето едноставно исчезнуваа, секогаш во текот на ноќта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Останатото време можеа да се среќаваат само на улица, секогаш во некоја друга и никогаш повеќе од половина час.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кажи ми, Винстоне - и запамети, без лажење: ти знаеш дека јас сум секогаш во состојба да ја препознаам лагата - кажи ми, какви се твоите вистински чувства за Големиот Брат?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Историјата е запрена. Ништо не постои освен бесконечната сегашност, во која Партијата е секогаш во право.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Проловите беа речиси секогаш во право кога предупредуваа на вакво нешто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш во секој момент ќе постои возбудувањето од победата, задоволството од згазувањето на непријателот кој е беспомошен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие секогаш во комуникацијата беа на вие и тој начин на посебна взаемност им овозможуваше да отворат сериозни теми и секоја со докажливи аргументи да ги брани своите ставови.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вечната клетва секогаш ќе те стигне Во секое време, низ животи многу Одлучи понизен да бидеш пред Свјатоме Богу И секогаш во предност пред другите ќе идеш Ќе бидеш признат, ќе бидеш свиден Ќе бидеш благословен и можеби некој иден Наш спасител, месија пратен Од народот свој по барање вратен Нови надежи да донесе во земјата ветена Неомеѓена, единствена, осветена! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
—Па, јас и пишувам секогаш во слики.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Така тој ги викаше: книгата, петрафилот, крстот и китката од босилок што беа секогаш во торбата, и ајде — долу сред село за в црква.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во својот долг живот, целиот жртвуван на среќата на своите деца и на семејството, Мајка изли толку солзи, и тоа секогаш во молк и во самота што, ако се откријат поводите и причините на нивното пролевање, би можело вистински да се расветли, да се дооткрие и да се допише семејната историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Остана за секогаш во душата на Ервехе љубовата кон Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Златникот потонал во дното. Се загубил за­секогаш во тињето, но легендата започнала, а свадбата продолжила.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На свој начин и според своето чувствување и разбирање, ги следеше политичките настани на Балка­нот, но секогаш во сенката на Татковата задлабоченост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Секогаш во животот од помали несреќи ми идеа поголеми...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Секогаш во оваа соба кога се будам. Зошто? Не знам, се обиде да се увери.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Татко, кој, како адвокат, секогаш во природна опозиција со режимот на власт, беше сторил многу добрини од двете страни на Езерото кое го делеше променливата граница меѓу двете земји, сега реално можеше полесно да најде излез за своето семејство, да се врати во родната земја или да го продолжи егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, се надеваше дека, како и секогаш во тоа ќе успее.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Му беше јасно дека човек ја носи секогаш во себе сета своја судбина во која се впишани и сите можни граници и излезите од нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кажуваа, само еднаш се вљубила, и тоа за секогаш во еден млад италијански војник, пред капитулацијата на Италија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Вљубениот е безвреден предмет, секогаш во туѓ посед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сѐ на сѐ мене ми преостануваше уште само да се соочам со вистината дека ѕвездите за жал не ми беа наклонети; дека, Катерина, дури и да не спие, и најлудо да тропам нема да слушне и нема да ми отвори поради она лудо ревење на добитокот од месарницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но нашите постапки ако беа секогаш во договор со разумноста каде ќе беше ризикот од љубовта?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Такви сме ние, помислував, се качуваме секогаш во возот за кој се знае дека касни, а за долгото возење и за задоцнувањето на целта ја прогласуваме виновна судбината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, се разбира, секогаш во свое име!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но постои ли начин или приказна што ќе може барем привремено да го одложи расчеречувањето на мојата земја и тоа помеѓу олку настрвени мајки, запенуваше одвреме навреме Раде Ич, и тоа секогаш во присуство на капетанот Трајан Крстиќ, кој веќе неколку дена го врбуваше за доброволец во неговата чета на 23от Пешачки полк, што требаше токму тие денови да замине на фронтот на Кајмакчалан.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Солта мигрира секогаш во егзил, секогаш дома полигамна, двополна, тој сол, таа сол...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тебе не те задоволуваат патувања во позната насока сакаш да кажеш носталгија а да не биде типично: татковинска болест, на пример еротиката е носталгија по родниот крај (и се раѓаш таму, и свршуваш) со топло и сочно подножје реагира на допир, роси се распаметува, илегално и легално јас не сум секогаш во јас-форма јас е; ти сум; тој си...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Милијарда неточни часовници што збунуваат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Утрото кога мајка ми со ноќниот воз пристигна во градот (секогаш во туристичка класа, еднакво удобно како спална кола, а за 1/3 поевтина), ме буди лично г-ѓа Јамбришак, благо допирајќи ме со врвовите на прстите по образот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сепак, не би се осмелил оваа т.н. свечена популарност во комшилакот да ја означам како една од причините што анти(-)упатствата и натаму се множат без прекин.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мојот фламбоајантен пријател Хорацио Цвикало (без средно име), кој секогаш во вистинско време ме теши со вистинска приказна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Повторно, како секогаш во слични случаи во последно време, им бев лут.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Голем дел од животот го поминал во странство, во Тангер, Париз и Лон­дон, секогаш во бегство од полицијата, самиот себе и инфлацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И оваа година ќе работиме секогаш во втора смена.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Величината на оваа земја била секогаш во тоа да создава големи, хумани личности, низ кои катарзира нејзината вистина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По читањето на некои книги, понекогаш ме обземаше мислата да му пишувам на некој од авторите чии книги ми направиле особен впечаток, но овој план ми остана неостварен: се задоволував секогаш во мојата глава да составам и да ги напуштам незавршените пораки при моите прошетки сама, на патеките во полето или гората.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Четворицата курири кои секогаш во чекор го следеа Маркос и никогаш на отворено не отстапуваа од него, внимателно го слушаа Кикицас: - Ова што ќе ви го речам сега е и молба и најстрога наредба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Очите секогаш му болскаат и секогаш во нив има вгнезден страв и оган.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А баба беше ситна добродушна женичка секогаш во сенка на строгиот и авторитетен дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пред тоа го гледав во разни прилики, но секогаш во својство на антрополог-истражувач.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Татко беше внесен како и секогаш во читањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Потајум веруваше дека кога ќе запад­не во занесот на читањето, Татко сигурно ќе ѝ се придружи на некоја страница, во некоја споделена мисла, како што било секогаш во оваа библиотека...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Јас на твои години, - ја почна татко ми својата позната приказна што ја раскажува секогаш во такви пригоди...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Игро мудра, само таква биди, разгрни се сета богато надарена, и секогаш во животот иди од несекидневноста чиста и озарена.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
И решија секогаш во новогодишната ноќ да му даваат на штурчо храна и стан, а тој да им свири!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја препознав од фотографиите на мајка ми од детството.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е важно како ќе реагираме, важно секогаш сме и секогаш во животот ќе бидеме на ваша страна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што и да се случи, тоа мора да го сфатите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оваа, тетка ми Ана, уште мала била таква, секогаш во првата борбена линија – си помислив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој е поголем, тој е секогаш во подобра ситуација.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)