секогаш (прил.) - ѝ (зам.)

На крајот, тој секогаш ѝ кажуваше сѐ, штои да се случеше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Устата секогаш ѝ беше побрза од мозокот. Но затоа зборот „извини“ секогаш ѝ беше на врвот од јазикот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секогаш носеше панталони и високи чизми во кои имаше пикнато камшик со кој плускаше по кучињата за да ги смири, а често и без потреба плускаше и низ просториите на Пансионот; носеше елече од кучешка кожа со црни и бели дамки што беше упадливо од далеку; во џепчето носеше шишенце со мирис со кој повремено се стркаше штитејќи се од реата на кучињата; косата секогаш ѝ беше врзана одзади во опашка која при одење ѝ се мавташе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој секогаш ѝ бил од посебен интерес.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Калија везеше многу убаво. Попладне, откако ќе ги свршеше домашните работи, туку ќе се курдисаше на чардачето и, наведната врз ѓерѓевот сѐ додека беше виделина, го чекаше така Маркота од дуќан, кој секогаш ѝ носеше измирска алва во книџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И не докажува, зашто јас секогаш ѝ свикувам: „Немој да си рекла дека и за тоа е виновен пубертетот!“
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми исто така не ме сфаќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На неколкуте обиди да го заинтересира за својот проблем, својата мака, секогаш ѝ одговараше: - Ќе чекаш на ред, бре другарке.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сепак, секогаш ѝ повладувавте на потребата за пишување. Ништо не правиш бадијала. Мораш да платиш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
(Cixous) Kristine Stilles убедливо ги спореди општествените и законски реакции на Destruction in Art Symposium (DIAS) одржан во Лондон (настапуваа Nitsch, Muhl и Brus) со оние за конференцијата Dialectics of Liberation која исто така во Лондон, десет месеци подоцна, ја организираа R.D. Laing i David Cooper (сосема случајно во времето на судењето на организаторите на DIAS: Gustav Metzger i John Sharkey): Текстуалната и излагачка егзегеза на учесниците на The Dialectics of Liberation не претставуваше никаква закана бидејќи им беше потчинета на неодредените, сентиментално идеалистички термини на ослободувањето, а таа терминологија соодветствува на авторитарниот, апстрактен, ограничен, одваган и остензивно објективен kTMd на академскиот дискурс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од друга страна, ‘деструкцијата-во-уметноста’ претставуваше директен, конфликтен, неугоден и несентиментален дискурс, нејзините пракси се сирови, страсни, ангажирани, нетрпеливи, скептични, песимистични, критични, а понекогаш и ризични, вон контрола. (Stiles 1992:85-6) На филозофијата секогаш ѝ требало субјективното искуство за да ја објасни реалноста, додека науката требаше да биде на другата страна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Уште е поитна потребата само-конструираната реалност да се соопшти некому друг - за така таа да се материјализира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На западната култура секогаш ѝ требале субјекти да бидат сведоци за значењето на опстанокот и за историските тела во однос на коишто текстот на деструкцијата е запишан.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И средбите со најблиските секогаш ѝ беа кратки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица го одврза торбичето и го подаде преп лицето на Кузе велејќи: - Ете, троа пченичка собрав...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не ѝ е криво што во тоа стрниште не најде ни шесторедица ни црвенка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа насобра неколку грста и напреку тргна по угорнината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Најнапред тоа беа златните џиџиња и други дребулии, а сега, си видел и самиот, втасала до организатор на седенки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нејзе секогаш ѝ се потребни поединци од кои ќе може да извлече некаква корист.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На вистината секогаш ѝ доделуваш беззначајни роли, посакав да му речам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Понекогаш се здебелуваше, понекогаш ослабнуваше, но нозете секогаш ѝ остануваа какви што си беа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Какви маки и да видиш во родната земја, нејзе секогаш ѝ се простува.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)