секогаш (прил.) - се (зам.)

Јас секогаш се молам на Божјата Мајка, да ме издигне над земјата- небото да го сетам, тоа сето е поврзано.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми трагаше по одговор на прашањето зошто ги убиваат козите во некаков проклет балкански затворен круг во кој секогаш се останува на почетокот, во балканската варијанта на апсурдот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие секогаш се разбираа низ премолчувања.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа „ќе видиме“, заради олеснение во моментот, секогаш се одмаздува со повеќе грижи и со јалови резултати.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Значи упорноста секогаш се исплатува, па ова навистина е магично.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Залудно ги правев сите тие лоши работи, таа секогаш се концетрираше на бебето. Ме молеше да внимавам на него.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа, е потоа научив да ги споделувам работите. Не бев повеќе сама.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На овие улици можат да се минат многу пријатни часови во разгледувањето на литературата во книжарниците, кои се отворени цела ноќ и секогаш се опседанти со купувачи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Узото, салатата и виното секогаш се носат со печената риба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ЕДНАШ ПА УШТЕ ЕДНАШ ВО АЛЕПО
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ѓаволи историјата секогаш се повторувала како фарса. Некои трагедии се бескрајни.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Цел живот ги шетав своите соништа и низ времето и низ просторот, им зборував, им подвикнував, им потпевнував како на најблиски и стоејќи простум и извишен над нив јас секогаш се чувствував и исправен и горд...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се движеа како диви кози, без да ја згазнат земјата, без да им пречат карпите и долиштата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секој од овие луѓе цврсто стискаше по една манлихерка во рацете, а исто така вешто придржуваше на десното или лево рамено по една тешка козинава сакма, a под неа — кожена торба, тагарџик, во која не секогаш се најдуваше парче леб или месо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пионите секогаш се жртви на почетокот, за разлика од ловците, топовите и коњите, кои се дел од вториот ешалон покорни на Кралот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А државниот буџет како и секогаш се трошеше за глупости.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој со палтото вршеше секакви домашни работи, но внимаваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не поради некаква сентименталност, туку едноставно што знаеше од искуство дека многу работи што однапред ги планира човек - не секогаш се исполнуваат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тоа секогаш се случува отпосле.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Денешната политика ја сфати новата народната уметност како еден вид формулар: постојан текст на кој секогаш се става друг потпис, или не се става воопшто потпис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Значи сакам да речам дека и привидите најчесто ги поттикнува присутноста на смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И по правило нив ги поистоветувам (не според изгледот туку според нивниот ангажман) со безбројните безрбетници, мекоглавци и инсекти: тие секогаш се присутни таму каде што господарат мршите на исчезнувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова е поради тоа што разговорот секогаш се случува во јазикот. (Според тоа, не ни е потребен глупавиот, псеудо - збор „јазикување“).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во овие рамки, нашето учење за терапијата, нашата конструкција на терапевтското настојување неопходно го вклучува нашиот однос кон јазикот. Нема бегање од ова. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 27
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но тие секогаш се викаа само кралеви на Србите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Вистина, не беше ниту промакедонски ниту проалбански настроена, туку секогаш се залагаше за Македонија како земја, како концепт, како единствена мултиетничка средина во која сите нејзини граѓани заслужуваат да живеат во мир.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Затоа се собрале во Едрене најсилните јаничари и пошле на арапски биниши да го бараат ајдутот Парамон.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Било попусто, секогаш се спуштале од планините посрамени и со крвави стапалки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секогаш заминуваше и секогаш се враќаше пак празен, или врзан, секогаш во невреме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дека тие секогаш се прибираат во некое свое легало, криејќи ја, заедно со себе, и својата болка во топлата земја на честаците. Мораше да го најде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа два слоја од тој длабок снег, едниот беше здола и го зафаќаше високо до над колениците, а на неговата површина стоеше една дебела корка, која иако тешко, но сепак секогаш се раздробуваше под неговата тежина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше еден негов лов, сите во неговото село му признаваа дека тоа е најмногу негов лов, во кој секогаш се впушташе, а сега неочекувано му стоеше тука, во таа длабока трага пред него, и го мамеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш се будам пред да заѕвони алармот за да ја изгушкам и да се погалиме.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Григор секогаш се жали, а никогаш празен не ме враќа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сто и педесет рубли за шинел! – извика кутриот Акакиј Акакиевич, можеби за првпат откако се родил, зашто секогаш се одликуваше со тивкост на гласот. - Да, рече Петрович, и тоа зависи каков шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така завршува оваа приказна. Но, јас секогаш се прашував дали тоа предание не крие во себе некое подлабоко значење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, изгледа дека оттогаш пак се појавувал овде-онде, секогаш преправен во калуѓер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овие разговори секогаш се криеја од нас децата, а сега тие ни се откриваат од овој покер на животот на постарите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секогаш се претпоствуваше дека е неминовно, по експропријацијата на капиталистите, да настапи социјализам: и капиталистите беа безпоговорно експропирани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и пишуваните упатства што ги добиваше Винстон и од кои тој без исклучок се ослободуваше штом ќе завршеше со нив, никогаш не кажуваа, ниту навестуваа дека треба да биде извршен чин на фалсификување: референците секогаш се однесуваа на пропусти, грешки, печатни грешки или погрешни цитирања, што беше неопходно да се исправат во интерес на точноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но секогаш се будеше без да открие што е тоа: на некој начин, меѓутоа, тоа имаше некаква врска со она што го кажуваше Џулија пред да ја прекине.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш се наоѓаа нови будали што чекаа да бидат заведени од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и по големите потреси и навидум неотповикливите промени, секогаш се обновувал истиот модел, исто како што и жироскопот секогаш се враќа во состојба на рамнотежа, без разлика колку силно ќе биде турнат на една или на друга страна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа секогаш се случуваше ноќе - апсењата без ислучок се случуваа ноќе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш се бараме во некакви небиднини, несоници, во разни прегрешенија мудроста нѐ збудалува, милоста е дар кој најретко го даруваме, богатството на ближниот е наша потреба, и туѓото лицемерие е секогаш поголемо од нашето, а ние невини, насмеани пред сѐ ново и неразбирливо, измешано со надежта на новите намери, го мериме преостанатото време за воскресение.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тој на истиот начин секогаш се поместува в десно да можам да поминам за да му го дадам зобот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Домаќинот мој, дедо ти Петре, секогаш се враќаше од печалба - и ми ги кажуваше сите премрежија - а ти, самсамо моменце?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја задржував, колку што имав свесна моќ за тоа, во спомените, потоа, низ лавиринтот на потсвеста, таа за миг ќе ми се појавеше во некој од сништата кој секогаш се збиднуваше зад границата, во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тие секогаш се покриени со невидлива чинка а од нив не пробива електрична искра на стихијна страст.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Секогаш се плашев. Секогаш одев прва.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Одвај пркната и заодена, секогаш се врткаше околу мајка Фимка и од неа научи од вечера да зафати леб - во земнено черепче подновуваше квасец, а утредента, во рано утро замесуваше во ношвите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко, на крајот, секогаш се покажуваше како добар стратег каде да одиме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Младите умови изложени на слободното ширење на електронските информации одеднаш расцветуваат како цветови во пролет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се говори, се повторува на сите страни: “Тој е татко на француската литература”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јунските демонстрации од 1989 г. на плоштадот ТиенАнМен беа класично повторување на Чикаго 1968 и Кен Стеит 1970.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Каков совршен живот? Зарем не му завидуваш?“ Не му завидував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Филмов го имам гледано шест пати“, рече таа борејќи се да го контролира својот глас, „и секогаш се возбудувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Знаците на овој тип на освестување секогаш се исти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Каков живот”, рече таа мавтајќи со чашата пред екранот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Луј Фердинанд Селин РАБЛЕ НЕ УСПЕА(ФРАГМЕНТ) (...) Гледајте, кога станува збор за Рабле, секогаш се зборува она што не треба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најмногу за тоа што сум жива, здрава имам прекрасно семејство и секогаш се извлекувам од кашата најдобро што можам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Пред нејзините длабоки очи секогаш се случуваше нешто тихо, одвај забележливо, но големо, неопфатно: сонцето си го врвеше својот пат, тревите зеленеја, растеа и се сушеа, ветровите се менуваа и ги бркаа облаците еднаш на едната, еднаш на другата страна од небото...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Брат ми е „манијак”, „болен” по кока-кола и секогаш се однесува како да е таа негова лична сопственост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не можам од него на раат да се напијам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)