секогаш (прил.) - го (зам.)

Републичките претставници хронично молчеа на седниците, секогаш го чекаа исходот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Вакви чувства секогаш го обземаа при селидбите во младоста.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега појасно од секогаш го слушавме тивкиот шум на лисјето на тополите во досег со водите на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нам мигум ни станува јасна идејата дека империите доаѓале и минувале на Балканот, режимите и професионалните политичари ги потикнувале караниците и војните, додека народите секогаш го наоѓале заеднич­киот јазик на соживотот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој ден, кога инженерот ја кажа оваа вест, со истата онаа весела насмевка што секогаш го следеше, од високото кај резервоарот можеше да се види како Надежда јаде големи црвени цреши од полната скутина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сигурно и вам ви е познат оној став што секогаш го користиме како изговор кога не знаеме што точно да правиме со себе и велиме „само малку, колку да утепам време“, а го кажуваме со длабоко потсвесно сознание дека „времето нѐ утепува нас“.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е тука се зезна, го знаеше тоа ... Знаеше дека не треба да го каже тоа, а секогаш го кажуваше, на крајот некако му се испушташе, можеби затоа што и тој потајно сакаше да се најде решение за тие луѓе, тој се надеваше дека ќе се најде решение барем за некој од нив, тоа „којзнае” беше негова лична надеж.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Џеки Кертис секогаш го нарекував „тој”, бидејќи го запознав кога не беше во dragqueen look, но затоа Кенди Дарлинг и Холи Вудлаун секогаш беа „таа”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не ги снимивме сите секвенци во челзи, нешто снимивме на Третата Западна улица, кадешто живееја Велветите, нешто во становите на пријателите, нешто во Фектори - но идејата беше дека сите тие луѓе би можеле да бидат станари на еден ист хотел.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога свртевме на Гринвич Авенијата, каде неколку жигола стоеја потпрени на ѕидот, ја видовме оваа плавуша како ја фрла главата наназад и вели, доволно гласно за овие педери на глуварење да ја чујат: „Ох, погледни ги само тие Green Witches!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во филмот сите го работеа она што секогаш го работат - беа тоа што се... (...) Нико и Лу се скараа. (“Доста ми е од тоа драматично срање, рече, таа навистина изгледа супер на контрасните црно-бели фотки, но мене навистина ми е доста”).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пред нас одеше некое момче од дваесетина години, а покрај него одеше висока, сензационална, плава dragqueen, со многу високи потпетици и фустан со една намерно спуштена пертла од рамото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се стресов. Ете, секогаш го гледам она од што се плашам.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Толета тешко можеа да го најдат потерите, но селаните секогаш го знаеја каде е и дење и ноќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секретарот Зафиров не му одговори ништо. Не сакаше да се искажува пред претседателот на судот, а Партијата, впрочем, секогаш го имаше последниот збор.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој секогаш го гледаше соговорникот право в очи. Спроти него беше другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кутриот, секогаш го нагрбуваа со извршувањето на најтешките, понекогаш највалканите работи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Луѓето не секогаш го разбираа, но секогаш чувствуваа дека со него им е посигурно парчето леб в рацете...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа се обидуваше да си го претстави како изгледа сега, но не можеше, оти секогаш го гледаше таков, каков што си го знаеше од пред дваесет и две години, кога ја остави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Тој секогаш го носеше кога одеше в планина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Слично на оптичката решетка низ којашто гледачот го гледа поголемиот дел од “Договорот на цртачот” (The Draughtsman’s Contract,1982), огледалото секогаш го засилува врамувањето на филмот; втората е неговата склоност кон колажната естетика.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како мајка која си ги сака сите свои деца, а сепак, од причина за која само таа знае, со посебна нежност кон едно од нив, таа секогаш го издвојуваше тоа прво лубениче за да му подари поголемо количество приврзаност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа секогаш го сакаше ова место, тоа беше типично за нејзиниот сопствен свет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Главниот принцип во владеењето на небото и земјата е дека тие се во договор: пленот, човекот кој тие го одгледуваат, да си го делат – рече старецот. – Човекот е нели составен од тело и душа: телото секогаш го зема земјата, а душата ја зема небото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На почетокот од мојот живот беше љубовта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ме земаше в скут, и додека седевме крај прозорецот зад кој врнеше снег, таа ми раскажуваше бајки во кои доброто секогаш го победуваше злото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш го милував Оплакувањто на Христа со што и тој мене милост ми возвраќаше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа секогаш го покровителствувала православјето и словенството.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мислам, всушност, дека уметноста на одреден начин секогаш го крие, дека таа предметот во таа мера го одзема во која го прикажува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А потоа, и сега, како и тогаш, си ги промрморе познатите зборови на својата осаменичка молитва, се потсети на нив како што секогаш го тераше Тимотеј да се потсетува и себеси и другите: „Ако сме умреле со Христос, со Него и ќе живееме.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш беа решиле да го убијат и кога надмено се повика на своето римско граѓанство за да го ослободат од прангите (еве и сега си ги протри и двата зглоба на рацете што секогаш го здоболуваа кога се сеќаваше на Ерусалим), тој ноќта ја помина во молитви.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во движењата што ги правеше со неа немаше ништо поинакво од она што го правеа сите други, но ете, тие движења со неа секогаш го трескаа како збудалени бранови на морска бура, за на крајот да го исфрлат исцрпен на брегот, со главата падната на нејзините гради.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но Бог имаше друг план за него и вечерта тој го слушна оној ист глас од пустината, глас што секогаш го слушаше низ вонземски шумови, глас што доаѓаше некаде надвор од телесниот свет, од длабочина и од висина истовремено, од центарот на постоењето, од внатрешното наместо од надворешното уво, строг и речиси суров во своите зборови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред да почне да го бричи дедо му, Ружди берберот секогаш го точеше бричот од еден каиш на столот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таквите врски секогаш го намалуваат интензитетот на извршувањето на работните задачи и ја поматуваат објективноста во работата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но секогаш го чекале нови искушенија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом густата лепливост ќе му го ослободела разумот, околу него си се намалувало, и звук и облик, и тој тогаш не ја стискал коскената дршка на ножот и бил без она свое чувство дека однегде ќе го стаса брз удар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не би легнал покрај вас за ништо, за никакво злато; лежам според мојот капитал, судејќи по цената.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа што ние тоа секогаш го можеме, за гробот наш по третата класа да платиме”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Плусот секогаш го добиваше за време на фестивалот на палачинката, кој секоја година се одржуваше во почетокот на јуни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чудното чувство што секогаш го следеше при средбите со оваа драга девојка, повторно почна да се крева како бариера.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
При прошетките секогаш го посетуваше паркот зад стадионот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако Рада инсистираше да не шета сам, Томо, сепак, се тешеше со сигурносната "алатка" во рацете, инхалаторот кој секогаш го носеше во својот џеб.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чудно, помисли, оваа релација секогаш го смируваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги местеше прстите, тоа беше она исто чукање со кое секогаш го најавуваше доаѓањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Опашот предрасуди секогаш го влечеше по себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А тоа дека жената треба да биде слуга покорен му беше најомиленото и секогаш го ставаше на првото место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од сите овие луѓе најблизок му беше Алија. Тој секогаш го демнеше неговиот глас и веќе умееше во нестројната гама на овој глас да му ги открива настроенијата во текот на денот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тие секогаш го гонат а тој секогаш исто ги прашува. - Зошто, тротоарот ваш ли е?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога таа клекнала пред него, тој ја треснал со нозете по лице и ѝ викнал: „Еве осум дни како носам иста кошула, и недела ќе дојде и пак ќе немам бела облека да ставам на себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А тоа дека министерот секогаш го носи писмото со себе, веднаш треба да го исклучиме.“ „Несомнено“, рече префектот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вториот брат не се побунил, оти веќе мислел на жена си да ѝ каже сѐ кога ќе се врати, а единствено најмладиот се противставил, оти секогаш го почитувал дадениот збор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нешто подоцна го открив она што од секогаш го знаев: дека ни случајната грешка не може да биде случајна бидејќи сигурно веќе заживеала на некое друго место, во некој друг јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се трудам да го слушнам гласот на интуицијата, зошто кога се раководам според неа, секогаш го правам вистинскиот чекор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Десетмина „Маасови” агенти кои секогаш го следат ќе се соберат околу автомобилот како мравки; „Маасовиот” сигуроносен апарат ќе се стврдне околу точката на неговото исчезнување како епоксидна смола.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Татко излегувајќи од надворешната капија од куќата, како и секогаш го упати погледот кон тврдината Кале, извишена на ридот на другиот брег од реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Непредвидените средби секогаш го убиваат времето.“ „Чекај“, го задржа брат му, само за миг, како да се извинува, погледнувајќи во девојката. „Дојди утре на ручек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но, во вистинскиот живот, успесите не секогаш го дочекуваа реалното крунисување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
На новите ученици, како и на старите, професорката не им изгледаше претерано од бивно: уредно ги пишуваа сложените задачи додека пред нив се вртеа самодвижечки топчиња кои секогаш го возвраќаа ударот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Го наложи постоењето на Палестина во универзалната свест.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој гинеше во повеќе битки, излегуваше од смртта, но умре само во една, подмолна битка-стапица, дијаболичен предизвик кога пред време се врати во слободна Палестина, положувајќи го оружјето (извор за недоразбирање со многумина), кое впрочем самиот секогаш го носеше симболично...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога бев сè уште момче, ќе си дојдев од работа и со татко ми се боревме, јас секогаш го кутнував.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го поминавме џадето кое секогаш го држеа Германците и се упативме кон ридот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сѐ што навестуваше корумпираност секогаш го исполнуваше со дива надеж.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На парадите секогаш го носам едниот крај од транспарентот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во следниот момент тој се превитка од жестоко кашлање кое речиси секогаш го напаѓаше набргу по будењето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се разбира дека и тој извикуваше со останатите: беше неможно да се однесува поинаку. секогаш го исполнуваше со ужас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во минатото, владејачките групи на сите земји, иако можеле да го утврдат заедничкиот интерес и според тоа да го ограничат уништувањето од војната, се бореле едни против други и победникот секогаш го ограбувал поразениот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шаховската табла секогаш го чекаше, неговата маса во аголот беше секогаш резервирана; дури и кога местото беше полно, тој седеше сам покрај неа, затоа што никој не сакаше да биде виден како седи блиску до него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали храната секогаш го имала сегашниот вкус? Погледна низ кантината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш не ќе можеш да ми преречеш, ниту јас ќе можам да ти го доречам она што секогаш го бараше од мене, оти тогаш ќе биде доцна за сѐ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш не ќе можеш да ми преречеш, ниту јас ќе можам да ти го доречам она што секогаш го бараше од мене, оти тогаш ќе биде доцна за се.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А кожарот, кој секогаш го снабдуваше Маркота со оној преубав жолт сафтијан прочуен надалеку, само заклати глава: „Вистина“, рече тој, „ако не ги платам испенџето и џизието, сосе семејство ќе ме продадат на џизаедарот Мурат-ага од Кожле, кој е откупник на државните даноци за скопската нахија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беше Турчин со зачалмен фес и ибн Пајко тојчас го препозна амамџијата Селим од Чифте-амамот, кој секогаш го триеше со топли ленени крпи кога овој со Калија одеа во саботите на бања, едниот во женскиот, другиот во машкиот дел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имињата постоеја во нивното минато кое секогаш го забораваме.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Убаво знае да раскажува домаќинот Петре - од помладите намилост и од почит завикан дедо Петре - па секогаш го слушаат небаре првпат раскажува.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
За таа помош што му ја направи, владиката постојано навраќаше кај Цветко кој секогаш го пречекуваше со печено прасе гостејќи го убаво.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Цел свет го има пешачено и секогаш го пронаоѓаше мирисот мој та не сега!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од Жил Верн до Гибсон научната фантастика секогаш го претставувала идниот свет, врз основа на фантазијата на поединецот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
—Дали секогаш го одвојувате телото од технологијата? —Не.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој прв се огласи: – Откако сме заедно, мила моја, речиси половина век, ти секогаш го поднесуваше бремето на моите книги…
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние секогаш го имавме впечатокот дека јадеме нешто друго, а тоа секогаш беше истото шарено тесто на нашата сиромаштија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Туѓата невнимателност секогаш го навредува.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Или е она во него: ѕвонење, развлечен бескраен писок, што го исполнува и движи, што секогаш го движело во такви случаи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Така на некој начин секогаш го живеев својот живот така како што сакав.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Која беше причината за ваквото мое однесување?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам на нејзиниот одамна промовиран лет што јас секогаш го поврзував со нејзините соништа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистината секогаш го заслужува нашиот труд“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Штом застанавме пред една тридимензиска проекција меѓу експонатите, без многу размислување, го запрашав Тате она што секогаш го прашував: „Како е таму, во вселената?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бев настојчив, иако тој тоа секогаш го одбиваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мама секогаш го набљудуваше штом ќе погледнеше кон ѕвездите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Ова е како кај Џек. Само што наместо кадилак, возиме велосипеди.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ленче К., заменик-главен уредник на ТАА Мојот (обид за ) одговор: Драга г-це, Писателската фантазија не е баш толку безгранична, што најдобро ги знаат оние што пишуваат – да ја парафразирам, во таа смисла, многуцитираната мисла на големиот Фјодор Михајлович за вишокот фантазија што животот секогаш го поседува во однос на литературата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А она што не го дофаќа окото секогаш го буди љубопитството.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Меѓу многуте зла луѓето секогаш го претпочитаат она кое најмалку повредува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А потоа, оној мрак во испразнетите куќи, стравот што демне од секое ќуше, а и темницата; она чувство што го потхранува таа: дека секогаш постои можност и некој друг да се појави од длабочините на ноќта, некој што исто така е претоварен со страв!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секако, знам, за да се затскрие скапоценоста таа секогаш го пронаоѓа најтајното место, а за да дојдеш до неа не треба само ум, туку по малку и среќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во неговите размисли, па дури и во постапките, спасот секогаш го заземаше првото место.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дед Павел беше и премногу умен за да не си го постави барем еднаш она обично прашање: па зошто таа, ако е жива, самата не им се јави на неговите блиски во Русија?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Фрлен на ѕидот, додека пред него минуваа исклештени карневалски маски, се стресе од оној непријатен грч во стомакот што секогаш го напаѓаше од реата на толпата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Помалку, тоа секогаш го правам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кругот на враќањето кон раѓањето нужно мора да остане отворен, едновремено како прилика, знак на живот и рана.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова е мојата судбина, секогаш сум против себе, секогаш патувам спротивно од ветерот и секогаш го избирам потешкиот пат за одење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не сум совршена, едноставно човек сум!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
24 Треба да нагласиме дека овој друг, што само како чија спротивност постои заедницата, не може да постои независно од себе-истиот или суверениот субјект кој секогаш го дефинира другиот само преку сопствениот лик.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Името на Крали Марко - јунак над јунаци - секогаш го сврзував со градот Прилеп, Варош, Маркови Кули, а еве, во непосредна близина на Скопје - Маркова Река.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Каде да ја најдат? Па таа цело време се крие по планињето и само ноќе поминува низ селата колку за да се најаде и да се стопли и наспие и тоа секогаш го прави скришум од народот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кутриот научил нешто од Светото писмо, секогаш го врти истото, а местото го бележи со сламка. Барем и тоа што го пее да е на грцки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во Кина денес постои голема бурна расправија и дебата “Што сме ние?, дали сме комунисти, дали сме сѐ уште во минатото, дали сме дел од светот?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Некој ги собрал сите! ◊ Кога ги гледам предметите, секогаш го гледам и просторот во кој се наоѓаат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Жилберт&Џорџ: Ние секогаш го превенираме критицизмот од тој вид.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Има еден многу стар пиштол со долги, тесни куршуми и секогаш го носи со себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Постојат индиции дека во еден период за време војната работел во Медитеранскиот воен штаб, но тоа режимот секогаш го негирал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие денови Петре Даскалот нас школарчињата не нè собираше и затоа секогаш го наоѓав в црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Какви и колку, никој не знае, ама тие што ретко одат дома кај него секогаш го наоѓале крај огништето со отворена книга, а сега в црква почна и јавно да ги чита на пангарот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Спанко, каков што го имаше дадено Господ, летањето секогаш го исцрпуваше и го правеше уште попоспан.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Неа секогаш ја опфаќа една силна возбуда, или може да се рече страв од таа голема вода што тука под нив прво е една силна врева од што не се слушаат ни гласовите на луѓето, а потоа чиниш го завлекува воздухот најзината голема снага и Пела, се разбира, секогаш го има истото чувство дека тој завлечен воздух ќе се претвори во силен ветер што ќе ја откачи од рацете на мајка ѝ и баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Притоа, секогаш го прескокнуваше зборот незгодна, иако беше многу свесен за своите постапки, сепак продолжуваше по свое.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За жал, Стомачето секогаш го користеше присуството на своите родители за да ме става во незгодни ситуации и да добива од мене тоа што ќе посака.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Наместо да го каже тоа што секогаш го кажуваше, мајка ми, откако ги ислуша моите редовни поплаки на тема – „неоствареноста на мојата најголема желба”, спокојно изговори: - Бреза, една среда ние двете ќе заминеме за Париз.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас бев легната во креветот, таа седната крај мене, во собата беше изгасната светилката, па не можев да ѝ го видам лицето кога ја изговори таа чудна реченица.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Има обичај полушеговито да рече дека оној што ќе му се испречи на патот ќе „носи дупка на челото”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Храбар е, од ништо и никого нема страв, а пиштол носи во секое време, уште што не спие со него, секогаш го има закачено на панталоните одзади.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)