Бидејќи дедо ми Крстин секогаш седеше од десната страна на огништето пред постелата на која спиеја со баба ми, дедо Геро Војвода седна на другата страна, спроти него.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Петра знае дека во очите секогаш седат оние зборови што не се изговараат.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Нашата радост почнуваше кога мајка ми прво ќе ја наместеше софрата пред дедо ми кој секогаш седеше од десната страна на огништето и кога ќе се вратеше со кочанчињата и со долапот за пукање на пуканките.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)