На масата ме чекаше вообичаено писменце, како што секогаш правиме кога некој ќе излезе, а претходно не го соопштил тоа: „Ние, со татко ти, отидовме во Драмски, а потоа најверојатно ќе седнеме кај Крап во кафеаната.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Немој да нè чекаш, ќе се задржиме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Смешно му климна со главата, онака како што секогаш прават луѓето кои се љубезни од навика и по малку збунети од ситуацијата во која се нашле.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Тој рече дека така секогаш правел, зашто не сакал да оди секој час угоре-удолу како оној Методија од Стрелеско.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Човек со добро, меко срце е Гули. Секогаш прави чевли и за децата на комшиите, на една бабичка од Баир мало, тетка Добринка ако ја знајш, која едвај преживува - многу убај чизми му напраи. Беспари.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)