Забелешките упатени кон мене како кон дел од публиката од страна на непосредните чинители на театарскиот израз, се многубројни, но јас, колку за илустрација, ќе издвојам неколку: - Актерката пред почетокот на претставата: „Секогаш знам кога си во салата.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
А јас, извадена од памет, подзамижано се трудам да видам од мојот кревет и секогаш, ама баш секогаш знаев дека Душанка си играла докторка и дека, по своја стручна проценка, си го засилила течењето во системот.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Костадин но и Петар беа момци со посебен оштар дух, имаа огромен репертоар на вицови, анегдоти и досетки и секогаш знаеа многу вешто да ги поврзат или да се инспирираат од темата на разговор и да ги насмеат соговорниците.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Не разбирам, ако толку сме им недостигале, зошто отишле без нас? Кој ги терал?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И од тетка ми Ане, таа секогаш знае да ме утеши.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Тие секогаш знаат кога си отишла најдалеку во сонот и тогаш ќе те разбудат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отсекогаш знаеше за себе дека е еден од оние, што ја имаа примено таа приказна од старците, таа дива молитва на луѓето од планинското село.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Другарите секогаш знаат што сакаш!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Во црните тренерки и со плетеното џемперче.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Тие секогаш знаеја многу песни што дома ги слушавме од нашите баби и мајки.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)