сеедно (прил.) - кој (зам.)

Стореното е сторено, сеедно кој го сторил, наш човек го сторил, наш човек го стори, сега да видиме како ќе се одбраниме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш се разлути поп Цветан и му се развика на Јандрета, и им се развика на комитите, на војводите и на сите жители на Потковицата дека тоа што го прават со попот српски не било ни човечко ни божје, и дека тоа го правеле ѕверови а не луѓе, сеедно кој бил попот српски и што правел.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
После, ко се примири, поп Цветан побарал да го однесат умрениот на селските гробишта и таму да го закопаат, но му се спротивстави Михаил Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Та сеедно кој, дали ајдутинот што го одвел Бошета нивни или сам свети Јован Крстител, ним им го оставил, но Јанческите мудро одговараа: Таква ни била судбината, на сам прв ден Водици да ни го отепаат татак, да ни го земат Бошета и да ни ја остават Драганка за ние да ја порастиме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Теслим, бре ќелешковци ниедни, ако сакате главите да и спасите! — се провикна Толе и ја испразни својата куса манлихерка кон калето отакде пукаа мамзерите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нему му беше сеедно кој ќе седне на него — само да го турне агата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Данче, примашот или трубачот - сеедно кој ќе му ги земе парите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Без збор. Станаа. Си отидоа... Која Нова година беше?... Една... Сеедно која...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но, сеедно кој пристап ќе се избере, денес е невозможно во јадрото на поетскиот јазик да не се согледаат музичкот ген, да не се наслути моќта на чистата музичка валенција на стихот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Еве го гнездото на Мортенија, - извика Пишпирик.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пишпирик или Барбут- бег, сеедно кој, се наведна над потокот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сите човечки извици на страв и на гнев, онаа животинска гласност пред која и побеснет ѕвер ќе ја свие опашката, се слеале во продолжен крик што го преплавувал боиштето со сила на бескрајна и густа вода под која ќе останат загатливости на човечкото ништење, како и секогаш кога тој човек се борел и колел и бил уништуван заради поголемо парче земја за да гние потоа на најмал простор под крст или под исправен камен со изрезбана чалма на врвот, под чалмата со железо ископана мудрост на Коранот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој човекоморен виор, сеедно кој од каков сој е, од каква вера и какво потекло, им го пиел мозокот на луѓето и им ги јадел срцата, и никаков господ не можел да создаде поредок во кој ќе се живее и ќе се умира како што му доликува на најумното и најулавото суштество на светот што секогаш се движело по границата на доброто и на злото, ту со ум на една страна ту со срце на друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мошне веројатно, тие не се “амблеми” за политичко-социјалната сложеност на одреден период, туку за една сосема специфична психолошка состојба на безизлезност, за особениот страв, поточно, за уметникот кој го открил фантастичниот карактер на делириумот на соништата (во надреалистичка смисла), при што на самиот Десидерио веројатно му било сосема сеедно кој против кого војува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа се слики на халуцинаторни катастрофи од соништата, речиси шикотимни ноќни кошмари.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)