сега (прил.) - тивко (прил.)

Затоа тој сега тивко се приближуваше до едно чамово стебло, што стоеше на дваесетина чекори лево од дирата, в очи на оние лески и стеблото му беше сѐ поблиску, сето црно и со својот вечен ореол од густа миризба на смола, не смирена ни под тој висок снег, натрупан над неговите виснати гранки, со дебели, крстатни чикери иглички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Да не ги жалиме многу“, рече сега потивко амамџијата, и намигна шеретски.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А Луман продолжи но сега потивко: - Не плаши се.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)