сега (прил.) - таа (зам.)

Мајка знаеше дека сега таа му беше сѐ. И пријател и партија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но зошто сега таа потреба да се куражи, да се оправдува?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега таа како да го моли. Сега Ване се чуди што да одговори, како да се одбрани.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Да, ми ја бараше кога таа носеше евра од нашите клиентки. Сега таа е празна.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега таа (Шефот мислеше на Ема; тој секогаш, дури и кога во себе ја анализираше ситуацијата, имињата на соработниците ги прекриваше со заменки), треба да се употреби, всушност, таа сега ќе може лесно да се манипулира.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но еве сега таа одново му доаѓа во сонот, излегува од сликата на која беше качена на коњ и која му ја подари при запознавањето со неа, и му вели: „Зошто избега така налутено?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сега таа се пресегна прва, зашто прва забележа дека таква можност се отвори.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега таа му рече на татко ми: „Добро, бре, мажу, како не ти текна некојпат да свртиш очи, да прашаш да не сум гладна, да ми дадеше скришум корче леб?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Очите ѝ забележуваа сѐ, и сега таа ги слушаше вообичаените звуци, за кои обично не беше свесна - ѕвечкањето на ножовите и виљушките кога ги допираа чиниите, мласкањето на усните што џвакаа и клокотењето на виното додека го сипуваа во чашите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Калија стана од плочите, и сега таа, заедно со Марко, почнаа да го креваат Бошко од студените камења.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега таа на твое инсистирање ја сменила тактиката и од суптилен диктатор станала агресивен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, ти, пак, на глава ми се имаш качено со тие твои книги.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Стоеше сега таа на повеќе од двесте метра од него, со неговото јарче во своите нозе, сета двоумење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сега таа одеднаш, неочекувано се појави во нашата спална.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Спротивно од ССМ, КСС велеа дека ако работникот, кој бил отпуштен од работа поради деловна причина – на пример, поради издавање на деловна тајна, според тогаш постоечкиот закон, работодавецот требаше да провери дали може да го врати работникот под променети услови – сега таа одредба се брише и тоа било во согласност со директивите на ЕУ!?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но сега таа беше црна, без прозорци, изрежонета и со лузни и дупки по ѕидовите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ти ли си ми сега таа слатка болка што здивот ми го одзема кога ќе се насмеам?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Како гилјотина што просто му ја отсекла главата и сега таа лежи на полноќната перница, додека телото под него е сѐ уште живо, но му припаѓа на некој друг.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)