сега (прил.) - се (зам.)

Едно пролетно утро, искачени на Калето, по обичај, погледите првин ни се упатија кон плоштадот и сега се судрија со една необично подвижна белина што наполно го исполнуваше просторот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга, се разбира, постојано мислеше на козите кои со векови, биле одгледувани, па сега се уништуваат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Всушност, сега се сетив дека тоа што почуствував кога ја видов овде на прозорецот, не беше лута љубомора туку горешто посакување моите раце да бидат на нејзините топло оживеани дојки и јас да бидам топлиот радијатор меѓу нејзините нозе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дури сега се сеќавам дека само за едно би се повратил таму: да им солам памет на соседите околу, да им се жалам да им правам незгоди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И сега се прашувам: дали згрешив? Ако згрешив, на кој свет и век јас ќе ги доплатам моите гревови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега се приготвувам со учениците да го пречекам Скопскиот валија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Армоничето сега се влечеше потивко во позадината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие сега се најгнасни. Што да се каже? Какви објасненија да се дадат?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега се прашувам како воопшто сум можела да очекувам мајка ми да се воодушеви од содржината на тој роман!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Севкупноста на тврдите објекти во кои е внесена одредена информација е позната како „материјална култура“ а нејзините карактеристични мемориски недостатоци (таа се изупотребува и станува отпадок) сега се претставуваат како сѐ уште неразрешени проблеми кои, според некои критичари на културата, го загрозуваат и самиот опстанок на човечката раса.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Овде сега се вршат последните подготовки: хотелите се отвораат, собите се чистат и варосуваат, мебелот се проверува и поставува во нов аранмжман, хотелиерите се на своите места...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, како одминувало времето, се снаоѓале и сега се тука одомаќинети.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кон болките сега се придаде и една тешка грижа, да не го побараат, да не го спашкаат по адресата, и дедо Иван ќе се разочара во него, ќе види со кого имал работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
4. Каде што беше црвчето сега се клати рипче а јас не сум маѓепсник.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Др-др, др-др, се заколна, а сега се кочопери и ни плука зајадливо в лице...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тивката јасна и свежа есенска ноќ даваше можност да се слушнат и петлите како пеат во Маково, Рапеш, Чаништа, та дури и тие од преку река во Бзовиќ и Старавина и на големо нивно изненадување, сега се слушна аскерската бурија не од Маково, туку од Старавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И на двете војски овие пци им сториле абер, но ајде да поразмислиме малку што да правиме, — предложи тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Улицата на стариот цвеќар во Истанбул сега се стискаат тајни шеп-шеп шепотари и јавни вревачи по фудбалските натпревари - жив доказ дека сегашноста сепак му завидува на минатото, тука, каде што некогаш сетики врвел и Јане Сандански, со очила за сонце и со џепен саат закачен за реверот со сребрено синџирче, а зад него, се разбира, врвеле и тајни агенти кои му ставале сопки на времето кога ќе подзабрзало.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Сега се слезени, ама ги нема. Ги одвеа провевот на животот, како кој застануваше на земја така и го одвејуваше тој провев - белки рацете им се жилави за нови вратила. 38 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Седнав пред една кафеана. Сега се сеќавам на тоа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Така и докторот што ги лекуваше туѓите душевни болести, сега се затвори да си ја лекува сам болката без да ѝ го знае лекот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Како куратор сосема коректен. - Нели сега се вика куратор, а не кустос?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Просто и направо си влегол во разгледница, па сега се рашетуваш низ неа како паун со отворено ветрило на опашот, додека на некој не му здодее и не ти ја поткуси кикиритката, па да те спика во плико и да те залепи во него, со прописни марка и мур, пред да те прати по пошта на одредена адреса или на пост-рестант.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сега се распалува скарата. - Добро.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму сега се криеше и тајната за иднината на нашето семејство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сега се чудеше како воопшто смеел до пред малку да се задржува надвор, потпирајќи се само на приказните дека ѕверовите се плашат од светлината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Томе Манев. Ене, сега се прави наглув божем од топовите во борбите оглувел.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, тукашните сега се определија за орлите, поточно за оној што сам се реши против штрковите и тврдеа дека тој ја олицетворувал Македонија, која, после, по прогонот на Турците, остана сама да се бори против сите свои довчерашни сојузници, а тие, гнасници, ја убија, односно штрковите го убија јуначкиот орел.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мислев на мекушлавците а истовремено почувствував и останав многу изненаден дека токму сега се јавува и она чувство на измаменост од сопствената волја што грдо и неодговорно ми пристапува со оној писклив глас што доаѓа негде од далеку, а сепак од мојата внатрешнина: "Ти си лажго!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ах, не знам. Најдобро е да бидат по оној друг редослед, како во моментот на случувањето. А во тоа ќе ви помагаат како и досега моите потпрашања", настојува тој.“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност тој ги препрочитува моите недоизречени искази што лично тој ги има дотерувано и сега се труди да ги престори во вистини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лажго кој не е во состојба да ја прикрие дури ни својата лична отсутност туку глуми дека е овде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му велам: „Другар иследник, дали смеам да ги изнесувам размислите по оној редослед по кој ми доаѓаат на ум во овој момент?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе оздравам. И сега се чувствувавм добро. Чесен збор. Ништо не ме боли.“ Таа ја кажуваше вистината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тој како ѕидар учествуваше во развојот на овој предел, одејќи во чекор со најновите усовршувања и иновации во трговијата, употребувајќи најнови и различни материјали, менувајќи ги стиловите на куќите, што ги градеше, од стари конвенционални модели до најнови типови на ранчови, и подредените викендички кои сега се протегаа во бескрајни редици на обете страни од сообраќајната артерија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Џубоксот сега се одмораше, но машината за игри со топчиња, со која ракуваше еден шофер на камион, со одвратен звук ги втеруваше топчињата во дупките на машината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сега се викам г-ѓа Даниел Адам.“ Самото презиме не ѝ звучеше необично, освен што на крајот на презимето ја немаше буквата „с“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега се отвори мало прозорче во хаосот на неговата мисла и таа дозволи танка линија светлина да му навлезе во мислата и тоа предизвика да се сети на отворениот театар што го градеше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мачорот замина без да забележи таа и сега се врати со глушец во устата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
-Јас сега се променив. Утрово кога те сретнав, седев со спуштена глава долу.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Како да не. Имаше на две места. Онаму горе, над свиокот каде сега се копа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И друштвото кое сега се стиска покрај нас изгледа воодушевено од средбата.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
А ако учителката Вера сега се преправа, колку да го придобие татко ми, а потоа ако се измени?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сега се прашува: дали од нашето отцепување од балканските народи ќе се восползуваат нашите непријатели и кои се тие?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Првото нешто што може да се рече тоа е дека ние не сега се одделуваме од Бугарија и со тоа раздробуваме едно создадено цело, туку сме одделни и живееме веќе одделно повеќе од 25 години.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега се поставува прашањето: кои колца од нашиот синџир наречја ќе се наречат српски, а кои бугарски и врз која основа?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На источнобугарското наречје сега се гледа како на најтипично и најчисто од туѓо влијание бугарско наречје.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега се сети дека токму за оваа последнава, навидум најлесна за читање, книга на Хесе се разви најголемата дискусија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На Балканот ништо не се случува случајно – сега се сети на зборовите што ги кажал некој и ја сфати нивната вистинитост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Сè што сега знам е нецелосно...“ повторно прозборе старецот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во колибата сега се слушаше само придушениот плач на оној покрај ѕидот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Што ако на вратата сега се појави синиот ангел?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ниеднаш не беше свикнат да не мисли на ловот пред тој да биде уловен и сега се чувствуваше некако празен од таа своја помисла.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А рисот веќе го имаше понесено во устата неговиот зајак и сега се оддалечуваше со својот поган крадешки чекор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се спушти главачки по таа удолница, како да се откачил од нешто, што дотогаш го држело врзан, ја спрашти меѓу сеништата на белите дрвја, блед и поткасан сам и совладан, и сега се тркалаше по таа удолница, немајќи смелост ни да се обѕрне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се спуштаа по една бескрајна удолничава шума. Стеблата, како сеништа, се подаваа од врнежот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од таму сега се дигаше темен чад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почека малку додека не дојде до него Претседателот и тие сега се ракуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се исправи на креветот, се налакти, а за тоа време сфати сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се глодаше заради тоа. Можеше да си дојде тука и сам и тие со ништо не му го олеснија неговото доаѓање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се одзваа од многу блиску и сите други гласови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој бараше помош за својата лага, бараше само едно мало олуче, по кое ќе потече таа; а сега се потеше, кога и тоа мало олуче, што го издлаби, оној сакаше да му го одврати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За како споменик на тој ден, на нашето сретсело да остане само недоградениот задружен дом, оние ѕидишта, кренати до чатијата, што сега се уриваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потропувањето сега се повтори сосема јасно и тревожно бргу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега дури и помалку тонеше во снегот, а во колениците, место сета поранешна болка, сега се извиваше и една пријатна топлина, што се ширеше по сето негово тело и што му ги омекнуваше оловните јазли во секој зглоб.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На клинот каде што висеше ламбата, сега се занишка фенерот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Околу мене сега се некои поинакви плетачи, што игла во животот не допреле.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Како уста сега се затвори, како уста негова заборави веќе да зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пусто време што носи, вели Мисајле Ковачот, напред овдека се каравме за синорот, вели, сега се бараме за друго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Лилјаци не летаат дење, и напладне, ми вели Јон, лилјаците сега се во пештери, обесени ко гроздови за понада, ми вели, ај да копаме...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Со манастиров гореле и калуѓерите. Божи унер.“ „Гореле, не догореле. Сега се мушкаат околу нас.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш сите знаеја сѐ од нивниот шепот раснеше боцкава прикаска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако секогаш мислел дека светот со секое утро треба да се менува, не само закоравениот ред туку и сè во тој ред, од мирис до звук, од светлост до облик, сега се побунил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сандре Самарија, човек со изглед на тромав гусок, ја извлекол главата како од под крило. Очигледно штотуку се разбудил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Толку повеќе што процесот на создавање народни песни од НОБ - токму сега се засилуе. A тоа не е никакво чудо.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Му требаше половина час за да го најде коњот и да го врати. – Добро, – рече тој, – скокај. – Цел свет сега се буди. – Што ќе правиме, – реков јас. – Или ќе го вратиме, – рече тој, – или ќе го скриеме до утре наутро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега се фурам дека милото мое, како што го викам, ќе ме остави.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Со оглед на фактот дека во претходната тродимензионална ера владеело светото тројство во кое спаѓаат отецот, синот и светиот дух, сега се додава четвртиот елемент, а тоа е мајката.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А таа продолжуваше: „Сигурно сега се враќате дома...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледаше кон мрачниот прозорец и пресметуваше. Сега се разминуваат на третиот басамак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во двете соби на првиот спрат, каде порано беше стрелачката дружина, сега се имаше раскомотено подмладокот на патриотската гарда.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тепањата сега се разретчија и претставуваа повеќе закана, ужас во кој ќе биде вратен во секој момент кога неговите одговори ќе бидат незадоволувачки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега се беше повлекол еден чекор понатаму: во свеста се беше предал, но се надеваше дека душата ќе си ја сочува негибната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа не значи дека водењето на војната, било преовладувачкиот однос спрема неа, сега се помалку крволочни или повитешки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега се сеќаваш точно на моментот кога го измисли. Се сеќаваш ли?“ „Да.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зар не беше тоа предупредување за многуте тајни во врска со човекот кому му бев целосно посветена, вклучително и за оваа најубиствената, што сега се откри, а кое јас никогаш докрај не го доведов до мојата свест.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
До онаа единствена куќа на брекчето сега се стигнува по патот што доаѓа откај браната и вдолж го сече ридот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Имено, сега се предвидуваше дека работодавачот мора, во рок од осум дена од денот на склучувањето на договорот за вработување, писмено да го извести кандидатот кој не е избран – дека не е избран, како и тоа кој кандидат е избран.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ако, пак, некој рече дека не ги донаправил добро, бидејќи и сега се доправаат, и на тоа ќе одговориме: „Исто така и грчките многу пати се поправани од Ахила и Симаха, а потоа и од мнозина други.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Токмо сега се осетуам способна за маж.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега се плашеше да се опули надесно оти му се чинеше, ќе го види Неда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега се прави арч за свадбата, та иако се поарчи свекорот некоја и друга пара повеќе, тоа ќе биде до друга свадба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
3. Сега се отвора патот и извишува со фиданката пробудена на биднината кон ведрината на летот што пролетта на светот ја вести Така се пројаснува просторот на ослободениот збор зад себе што го остава невиделото заради видело друго што веќе во далечина се раѓа
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Сега се закануваат да ни го земат, да го стават во мелницата на границите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја чувавме сликата на Сталин, крај онаа на Тито, над детските глави, за да ги штити нашите животи, а сега се случуваше да страдаме од еден од тие портрети!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вие сте продадени души... Непријатели држите во манастиров... Останаа живи на Кајмакчалан, не ги смачкавме, а сега се прават пријатели... Вие сте издајници... Заради нив сакате и мене да ме убиете...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сега се берат пченките, гравот, се откопуваат компири, целиот бериќет се бере.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Така се правело во Илинденското востание, така и сега се препорачува - одговори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но пените на пролетта од светлоста навеани се топат и гинат во тревата под која земјата расте и над нив сега се вее зелената џбунка на небото што го навестува родот донесен во сведенот на ветрот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Куќата сега се виши ослободена од товарот на птиците со мирни темели врз мртви корења ни ѕидови се тресат ни врати треперат од татнежите на растењето и возбудениот воздух.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Бесмислено е да се изедначуваат. Но, одговори малиот човек, со тесни усни, зошто тогаш јас кој во сонот присуствував на вашите гадости како (по ваши зборови) измислена, нереална личност, сега се појавувам во реална личност, сега се појавувам во она што го нарекувате вистинска реалност и сведочам против вас.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
А исто така речиси бев сигурен дека скокот на Јана од коленото на Непознатиот Катерина го оценува како свој личен успех.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и слушнав како вели дека дури сега се чувствувала многу комотно. Во тоа бев сигурен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се омажила во дваесет и второто лето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога сега се отвори вратата, тој само ја сврте главата, виде дека доаѓа Бошко Манев и пак им се врати на своите мисли.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но Толе дури сега се топори. - Како не! А имате ли вие, кажи – планина?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Е, мој чорбаџи, нејќеше малце да се свиткаш, сега се скрши сосем, чорбо кисела!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТОМЧЕ: (Доаѓа со Стојанка и Ефка.) Ајде, Стојанке.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Колку мачно ли се чека една тешка ноќ една темна ноќ што застрашува Сега се смеам и знам дека сеедно не е како ќе дојде таа штом престрашено чекам да биде црна црна
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Современото мислење и осетливоста при регистрирањето на пулсот на нашето време останаа и понатаму негови истакнати одлики, но неговото двоумење помеѓу крајните луцидни увиди и понекогаш крајно детските, искрени и погрешни процени или пусти желби, сега се смирени со пообразложен и посеопфатен начин на мислење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- „Што нѐ доведе во оваа состојба во која сега се наоѓаме?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Областите од општествениот живот за кои претходно не се зборувало, па дури не се ни проблематизирале, сега се ставаат на јавна дебата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Како последица на развојот на технологиите за надзор, „границите сега постојат на друго место... на места кои традиционално им припаѓаа на суверените држави, но сега се трансформирани за да им овозможат на владите надвор од своите географски граници да го проверуваат личниот идентитет и да го следат движењето на луѓето пред тоа движење воопшто и да се случи“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Преку процесот познат како „обезграничување“, функциите на границите сѐ повеќе навлегуваат длабоко во територијата, сѐ подалеку од границите на територијата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
94 Историски гледано, буржоаската јавна сфера претставува барање од страна на приватните лица за јавен простор како инструмент за практицирање контрола врз апсолутната моќ на монархот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Таа ми кажува по нешто, а јас мислам дека сега се вратила оттаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега се дават Ники и Усикова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас пак сега се борам, покрај ,Елено моме", да го придодадам и ,пајдушкото оро".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме праша некој нешто, а јас ќе му речам: еве, сега се вратив од Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега се јавија и други митралески гнезда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Претставникот, кој сега е во Женева, е образован човек, по професија адвокат, кој зборува добро англиски".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Така, на 3 јануари 1941 година, агентите на ДХ42 го известуваат СО2 дека „Иван Михајлов, кој сега се наоѓа во Унгарија, стапи во контакт со мене, со сугестија дека тој ќе одреди неофицијален претставник во Лондон за да ја известува Британската влада за македонското движење.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И сега се оддиплуваат во него спомените и брзо се реди објавената вест: „Западна Македонија во овој миг претставува невралгична точка во нашата земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И сега се потсети како лани, во доцна есен, пред да паднат големите снегови, застана скраја од патот, прашуваше двајца: - Ами, бре деци, да ве опитам?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се огледа наоколу да не би да го види некој и незабележано го помести каменот така да штицата сега се држеше само со еден крај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Место тоа сега се’, и работата на бригадирците, и каналот, и она блато што светкаше на сонцето како мало езеро сред непрегледната зеленина на полето му се виде неинтересно, бесмислено и глупаво.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Моите сега се одмараат и ќе се лутат ако ги разбудиме, - објаснив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И сега се сеќавам на нив, долги како стршлени, тенки на средина, небаре конец. Лазат една врз друга како да косат. Со двете раце ги удирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Круто го одбив, велејќи му дека тука е дојдено моето момче со кое претходно бев скарана и сега се смиривме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)