сега (прил.) - го (зам.)

А лизуркото! Сега го препознавам. Тој е телохранителот, оној сатир на претседателот на Републиката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Како се осмели да викаш „долу?“ - го прекори директорот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Сега го обра бостанот зелен! - потфрли некој.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го бев сварил пилето и така, само сварено, со малку солца, го ручав и, еве, сега го вечерам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А тие сега го гледаат зад грб и паѓаат од смеа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И Пискулиев, кога го крсти Ордета, беше детиште, а еве доживува да се рече дека скржето што го држел в раце над кршталникот, над кое тревливел невешто по попот „крешчаетсја раб божји Јордан”, - сега го привтасало, а можеби ќе го остави кумот и зад себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во прво време мислев, „Добро ова е само фаза низ која минуваат и, но добро ако ова сега го работат, што ќе работат за неколку години?” - не сфаќајќи дека тие беа во своите најдобри години.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Прскаат од неа милионски искри во зазорените патишта на планината, го цепат воздухот над нашите глави и само погледите сега го следат ова нивно преселување во највисоките височини, недогледаните далечини, тајно - бескрајно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
— Се изнавика Пере и којзнае дали не ќе ја дотераа работата до оружје да не се испречи на среде Толевата огромна фигура.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И да не навредувам? Море, пиштолот за вас, крвници народни, што го фрливте народот сред оган и сега го оставате да се пече, бегајќи да не ве привлече и вас на жарот да изгорите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека сега го спијат мошне потребниот сон, нека се одмораат во мир најдобро што можат, додека авторот на оваа подземно разгранета приказна по случајност ги превртува небото и земјата барајќи меѓу многуте други загуби, сметајќи го тука и својот, нивниот исчезнат клуч. Маргина 34 69
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Боже, помислив, сега го планираме она вистинското.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Имах сина, имах чедо, а сега го немам.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Ето така момче младо, бог да ми те чуват, имах чедо, имах сина, а сега го немам.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Но сега го привлече група пилиштарци, која на дива полјанка кошкаше топка на еден гол.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Она што сега го прочитавте ги става рамните потпетици и геноцидот во исто рамниште.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во Турција до руско-турските војни зборовите „Срб-ѓаур” треба да го означувале тоа што сега го означуваат зборовите „москов ѓаур”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Тоа и сега го велам”, им рече тој, „ако имаше држава, зарем ќе ме пуштеа жив...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сега го копаше подот но ќошето на една малечка просторивка лево од вратата, тука го чуваа алатот, а во земјениот под ги запретуваа компирите, на тој начин сочувувајќи ги од мразот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па тоа беше токму тој, ваков спружен врз нивната носилка и безволен за секакво движење, останат на средпат и таму капнат сѐ додека не дошле овие четворица луѓе, што не сакале да го остават таму, на неговата бука; го нашле таму и сега го однесуваа со овие свои тивки, претпазливи чекори, молчеливи и заздишани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега го запали фенерчето и го пронајде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XXIV. На своето волчо небо ноќта сега го доби и својот волчи месец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа било сѐ што давало некаков знак на живот и во целата таа шума, а тоа сега го опфаќало сѐ повеќе и оној човек, со едната покуса нога, на дваесетина чекори од стапицата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Замина понатаму, по дирата, што беше сѐ уште испомолзена со оредчените капки крв, а за сето време мислеше уште на неколкуте легала, што ги знаеше од оваа страна на сртот, кон кои сега го водеше онај негов самјак напред, и реши дека ќе може да се врати дури откако ќе ги помине нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, оној нерез сега заминуваше нагоре, а тој пукаше уште еднаш и знаеше дека и сега го погоди.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никако не може да привикне на коњакот, но сега го пие, обидувајќи се да му даде на лицето израз, онаков, задоволен, како да овој напиток му е најомилен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега го знам патот, знам од кај идев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали лошото го криел за сега, дали до сега го замачкувал, не го кажувал. Ко сега што го кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога влегував во шумава го забележав најмалиот од вашата тајфа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа, според него, се довлекло на ребрест мев од непозната Арапија, сега го ора нивното отечество и не јаде желад, како што не ќе јаде подоцна ни трупки ни моркови, туку бара мевце, жили, души, до последната педа во црно ќе ја завитка земјичката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видовитиот носител на знамето на стравот, оној Дмитар-Пејко што не ги познавал границите на сонот и на јавето, наеднаш брзо-брзо им го опишал чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одеше по мене. - Одел, сега го нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој телефонски повик, а тоа утро беа чести, ме наведуваше на помисла дека можеби е тој, дека сега го нашол вистинскиот повод по службена линија да ме информира или да ме праша за нешто што го загатна со името на Ема Ендековска. Попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега го брои само времето на бродоломот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сега го гледаше овој друг лекар, а краевите на усните му се виткаа како врвови на вжештени игли.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Фантазијата е на власт, како и посветувањето и интелигенцијата, и ние токму сега го доживуваме, или во блиска иднина ќе го доживееме, совршенството на општественото: сѐ е достигнато, небото на утопијата се спуштило на земја и она што некогаш изгледало како сјајна перспектива, сега делува како катастрофа во фокусот на некое временско сочиво што го успорува темпото.“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Најважно од сѐ беше веднаш да прозбори, пред некој да дојде, но сега го обзеде ужасен страв.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одекна уште еден тресок. Некој го зел стаклениот тег за хартија од масата и сега го здроби на парчиња од каменото подножје на каминот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан го беше искорнал расклатениот заб од корен. Сега го фрли преку ќелијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А веќе дека душата ја фрлив во ќенефот, тоа сега го гледам, но не гледам некој спас.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега го гледаме како се врти со толчникот на сонцето среде чело та ни греат и ни пеат воденици викајќи го класјето на гумно збирајќи го денот на трпеза.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рашири нозе, се потпре на дебелиот стап и со гаврење во гласот, ја праша: - Од каде вака, жено?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па тоа се два-три грста зрна што ги истрив од класјето во стрништето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Големите деца дури сега го погледнуваат, но малку зачудено.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Целиот живот го барав, а дури сега го добив”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но тој веќе ме пуштил, а јас сега го држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе затропаше некој врз клепалото на порта, таа веќе не брзаше низ авлијата за да ги тргне канџата и резето, - тоа сега го правеше робот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се плашеше ли таа од него? Го беше ли сонувала веќе и сега го препознаваше?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во неа таа сега го гледа своето разбранувано море.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Сакаше злато! - шепотеше старецот. - Сега го имаш колку сакаш!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)