сега (прил.) - е (гл.)

Работните услови во АД „Охис“, на почетокот од вработувањето, беа релативно добри – за потоа, во текот на транзицијата, да почнат сѐ повеќе и повеќе континуирано да се влошуваат: на пример, вработените немаа ниту греење, ниту ладење – па зимно време работеа на температури под нулата, а на лето беа принудени да ги поднесуваат жегата и пеколните горештини; мензата која порано одлично функционираше сега е затворена и сл.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Љ Н беше член на Синдикатот на хемија, метали и неметали – гранков синдикат при ССМ, којшто своевремено им пружаше помош и им излегуваше во пресрет на работниците, но подоцна – поради корумпираноста, нечовечноста и свесното игнорирање на очигледното континуирано кршење на работничките права – тој длабоко се разочара и изгуби доверба во него, па се откажува од синдикатот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Грета: Ма го знам уште од порано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се палеше да слуша рокенрол, дедо му му кажал дека од тоа може да постане педер. А сега е ди-џеј.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мојот намесник, којшто сега е и телохранител на Претседателот и задолжен за протоколот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сепак, требаше да ѝ кажам! Сега е доцна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стариот мора да дејствува, да придобива, зашто сега е можеби најблиску до својата цел.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе во турско учеше до трети клас во Солун, после ја напушти школата и работеше како бакал. Сега е стар за работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Друга приказна? Леле.“ Извини. Дали сега е подобро? „Најдобро.“ И така натаму, претпоставувам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Веслаше кајче, а сега е бајче и жена му ја храни со лајче - се нафрли продавачот со неговите мајтапчиско римувани ускочици.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Петто: дека со тоа тие ќе го избегнат понатамошното пролевање крв без да можат да го променат конечниот резултат на војната која сега е при крај.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Па, збогум и фала. Сега е доста.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Сега е нашето, а за свадбата зетот да му мисли... - благо и радосно ги одбиваше татко ѝ на Викторија роднините, кои по секоја порачка викаа „доста е“, „многу е...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А сега е време да фатиме некое рипче.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Студент на медицина, пристојно момче. Сега е појдено дома, во Ресен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сето тоа сега е толку неважно!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И му се чинеше дека сега е над сѐ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Племињата Arapaho и Kiowa: убав и мрзелив младич не сака да се буди рано наутро; да може да спие колку сака тој треба да убие неколку канибали со лисеста (црвена) боја на косата; на сцена повторно стапуваат магичните помошници со чија помош младичот ги убива канибалите и сега е слободен да спие до доцна.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
3. Времето сега е дојдено, да ви раскажам уште нешто, о бедни, што доаѓате.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега е потребно за друго да се здоговориме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му ја изел тортата приготвена за родениот ден на инспекторката. Сега е без работа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сфатив дека со молкот и немата загледаност во просторот пред себе си го раскажуваа заеднички изминатиот пат – патот на големите мечти и надежи, патот на изгубената младост во тешките, нерамни и крвави битки, во долгите ноќни маршеви, во студените бункери и земјанки, во болниците и под небото на далечни земји; долг пат што сега е претворен во рој од спомени кои како мониста се нижат на свилен конец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некогашниот тесен и излокан друм што од Долно Папратско водеше за Крчишта, сега е широк асфалтен автомобилски пат и завршува таму, каде некогаш беа гумната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бегајќи, бикот ќе дојде до местото кое е спомнато на почетокот од расказот: „остриот свиок“ сега е „бездно“, „инка“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сарајот сега е осветлен и празничен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Последното востание ни покажа оти овој пат по којшто одевме сега е погрешен и опасен.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не попуштам, туку и натаму гледам кон внатре: црвената се разлева, се разблажува, и некои жени, побледи, во розово, лежат, или се тоа нивните опуштени сенки, а бојата за која помислив дека задушува, сега е заднина на еден, во основа спокоен пејзаж.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Сега е лесно, ама, ако тоа ми се случи после 19 часот?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ручекот не е оној истиот од пред малку затоа што сега е задушен, додадена му е аромата на запалена цигара, на тутунот што споро гори, ама силно чади и бргу убива.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ЛУКОВ: Сега е доцна. Минувачите околу тој агол се сосема ретки, може некој од неговите луѓе да Ве забележи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Беше едно такво време, а и сега е едно такво време, што зачленувањето во Задругата беше неминовно, а оној сето тоа време беше Претседател. Задругата, мислеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Овој сега е во состојба да ти рече сѐ, а јас го знам и како човек, што знае да биде и молчелив како земја,особено кога ќе појдиш кај него по белешка за исплаќање на твоите трудоденови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега е два часот. Малку време останува до муграта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега е најважно да се подготвиме за големата журка на која што ќе има богата културно уметничка програма.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Еда, сега е платица, а после плужица, вели Давиде, колку нешто да се вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да не ми донесе сматок, вели Доксим Тренчески, да не е јајцево ланско. - Како ланско, Доксиме, велам, сега е снесено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па пркнаа: штавејот, копривите, лободата. И сега е лесно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега и јас не гледам, му велам, сега е ноќ и никој ништо не гледа, - Е, фала ти што ми кажа, вели журчанчето, значи сега сме исто несреќни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога запревме, војводата рече дека сега е најблиску до бога тоа божјо копиле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господ веќе не ми ги слуша зборовите, вели, и сега е како што рекол тој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако те касна пчела, му велиме ние, пчелата сега е умрена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега е полесно. И душман да имаш за другар е полесно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Вечер, шепотел со треска во грлото и ќе стоел до стемнување неподвижен ако од куќата не излегло потпирајќи се на крив стап старчуле што можело да се собере во чобански тагарџик: жива играчка за деца, ништо друго.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Фиданка Кукникова, змија, со презир но не и без восхит шепнал Адам Лесновец. - Била држанка, станала жена, сега е распуштеница.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со секој чекор како да ѝ бабреле високо кренатите гради под кошулата, Меката кожа на лицето со прво руменило на младото сонце внимателно ѝ била покриена со дамки на проѕирно злато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо Арнаутче не се насмеал. А и зошто? Млад бил и почитал старост, сега е помлад отколку кога се женел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болниот, на свој начин среќен што најпосле се сетиле и на него, со надеж ја издолжил шијата. Го заборавиле, сега е ноќна загатливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Пред пет години. А сега е сѐ поинаку. Сега Жаклин е чесна жена.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега е жетва и ќе морам да завршам некои работи околу откупот на житото, - се сети Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Добро, тето, ќе ми ја кажеш ли тајната содржина на писмата? - Тоа што ме прашуваш сега е последното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Сега е добро, а се надевам на уште подобро. - ѝ се обрати овој веќе препознатлив глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Животот во Прифатниот центар за Илона беше живот во еден посебен свет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Илона сега е во Равена. Со својот Јирачек. Таа најверојатно е среќна. За многу работи ми беше десна рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со благо допрени дланки на завесата, гледајќи кон улицата, зборуваше тивко, речиси нечујно: „Сакав да бидам некаде, да отпатувам во свет во кој ќе бидам сама со себе, сама во себе. Тоа сакање сега е попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Акакиј Акакиевич навреме ја беше почувствувал задолжителната бојазливост, малку се збуни и, како што можеше, колку што му дозволуваше слободата на јазикот, разјасни, со уште почесто додавање на зборчето „онака“ отколку другипати, дека шинелот бил сосема нов, и дека сега е ограбен на најнечовечен начин, и дека му се обраќа нему, за да се заложи на некој начин онака, да му напише на господинот полициски врховен началник или на некој друг и да го пронајде шинелот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Франц Кафка, една од најоригиналните и најмистериозните фигури на германско-јазичната книжевност на 20 век, на пример, сега е претставен со расказот „Селскиот лекар“, затоа што овој расказ може да биде поинспиративен за младите, поради неговиот од по рабовите на реалното и ониричкото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За ова би требало прво да поднесете молба во канцеларијата; таа би стигнала до шефот на одделението, до началникот на одделението, потоа би била предадена на секретарот, а секретарот веќе би ми ја доставил мене...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е солилоквиј на моќта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие навлегуваат од една во друга димензија, вкрстено, така што ја формираат сега за сега четвртата димензија (1.материја, 2.простор, 2.време, 4.магнетизам). Значи, светов сега е четиридимензионален.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега е студент на Мастер студиите, исто така специјализирани за смерот - Применета политика и дипломатија во Штип.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таков е животот. Сега е убав, утре е суров и несреќен.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа порта сега е безживотна живее а не постои...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се запопував и се распопував, пиев и живеев како посник, пркосев и бев малечок. Сега е доста.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Старата левичарска одбивност спрема владеењето на редот и законот сега е соочена со сопствената вистина што се манифестира во Босна и Србија, кадешто локалните воени поглавици без надзор пљачкосуваат, убиваат и си ги суредуваат приватните сметки.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Нашето место сега е токму овде. Ние мораме да учествуваме во неволјите што следат...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Моралот одамна ја мина точката на замрзнување во која со децении беше и сега е длабоко под нулата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кукулино, пред тоа, преку ден, старо и истоштено пциште без живот и инстинкт да се одржи, сега е ѕвер што блуе од себе пламен и закана за набожниците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Попот ги кадел момчињата со темјан додека црната брада страшно му штркнувала на сите страни, потоа првиот го поел со старо вино во кое настругал сив корен од линцура, а на другиот со капки маслинов зејтин во кои со години чувал пелин и рициново семе му извлекол од увото мртов црв или дрвеница или болва, сега е сосема сеедно синовите на бегот можеле пак да трчаат по полето и по стрмништата да вадат јајца од еребици.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Расцепувањето на интелигенцијата, што Партијата го бара од своите членови и кое многу полесно се постигнува во атмосфера на војна, сега е речиси сеопшто, но колку е повисок хиерархискиот степен, толку е поизразено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ја знам оваа зграда“, рече најпосле Винстон. „Сега е урнатина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Каков доказ има тој дека барем едно единствено човечко суштество кое живее сега е на негова страна?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Војната, ќе видиме понатаму, сега е чисто внатрешно прашање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Било што било, си реков, сега е важно да се изврши погребот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега Борко е таму, во Долнец. Ако не можеше низ сите последни години на животот да отиде во своето место, сега е таму.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ама сега е пак прашање дали он ќе кандиса на ваа работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чудно, наспроти неа, зад бараката во која сега е Дине Бочаровски, има куќа на четири ката, малтерисана и полна со пљачки по балконите што го чекаат сонцето за да се исушат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
КОСТАДИН: (Седнува занесен, по него седнува и Божана). Како те пречекаа?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сега е друго време! На работа, но тука, во родниот крај!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Се спуштаат тие по трње низ гранки камењари со товарот тежок на зграгореното време по сенката дур им се влечат со чекор премален и сончевото пладне и дождот на неверната пролет Патот негов е долг со пробудените гори во згаснатите очи низ мракот устремени кон солзите на таа што пазувата за навек му ја дари Се враќа сега поетот од домот негов пресен кон старата стреа на ридот во забрзаните води ликата што му ја бара и сенката сал му ја помни И на тој дален пат го придружуваат сите со замолкнатата песна што не знае да молчи и што кон биднината сонувана го води Недооден пат на тагата Воздишката на пролетта го следи кон хоризонтот на незгасливиот збор Се развева тој во замав нов како семе упатено кон отворените предели на надежта Враќање сега е тоа по свршената работа на смртта во часот глув Попусто на ништото таа песната да му ја предаде сака со процесијата тажна на прагот на муграта што огрева
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
1. Не гасне светлината на тој гласот да го запрета свој во молк што треба пред големото зло од друго зло што иде во мугрите на виделото Тоа што сенката од нив да му ја изгони сака Сега е веќе мигот да се замине што повикува со стариот копнеж на битието во трепетот на крвта Будната роса на челото светлината на утрото ја позема пат правејќи низ мракот Вика гороцветот со муграта во пазувите
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
На дланки ја пишувале Во неволја ја допишувале Од немајкаде ја препишувале Без зборови ја умножувале Во снег ја вжештувале Редовно ја потстрижувале Во кисели овошки ја унижувале Крај влажна кожа ја доживувале Во остатоци на смев ја сожалувале (Била струја Била и темница) Сега е литература Под сигнатура 49 И
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Во пазуви ја носеле За муви ја менувале Под тезги ја криеле Горештини ја нагризувале На изгрејсонце ја молзеле На зајдисонце ја цеделе На клепки ја обесувале Клети шпиони ја толкувале Сешто ја нарекувале (Била калем Била и урна) Сега е литература Под сигнатура 49 К
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Што остана од поетите, Кормилари на илузијата Што сега е неподвижна камила Во пустина? (Во едно предградие На диво се реновира разрушена песна)
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Баш сега е во еден таков процес. Ткае на неколку работи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сѐ во неговиот живот: трите маслинки, градските стреи, црвениот и голмански дрес од студентските години, покерот и платените жени пред и по матура, сѐ, и извикот -да живеат сите ножови на светот. Сето тоа што сега е грст спомени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега е само беспредметен предмет, сенка на својот подземен полк.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но сега е зима, те чув. Бескрајна зима.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Телефонот ѕвонеше. „Доброутро, Бартон. Овде Бартон. Сега е седум часот. Стани и уживај.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ете! Сега е тревогата за последните десет минути!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега е утро. Слушам голема врева.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Капетане!“ „Ништо не е“, велам, викајќи, „само главоболка. Ќе му биде подобро. Ете. Ете”, шепотам, „сега е сѐ в ред.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Можеби детето навистина си јаде повеќе. Сега е во растењето.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа следуваа: збирките раскази „Мени на мојата месечина“, „Патот до осамата“, „Крстопат кон осамата“ и сега е во печат следната негова зборка раскази „Во осамата, со слободата“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но еве, небото сега е зелено, тревата сина, но затоа пак покривот е црвен.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сега е појасно, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да биде шаховска па дури и билјард маса. Но сега е најобична зелена пинг-понг маса.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Контрастот е очигледен: десната страна - водата се повлекла, најпрвин било тиња, сега е распукана сува земја, штици за премин од она малку вода накај шамакот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Како што зимоска срната се засолни овде во манастирон од глад или потера од волк или нешто друго, таа така и сега е дојдена од мака.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ќе црпите со лопатите за да не се накиснете оти сега е зима и студи, ќе настинете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но, сега е се’ залудно ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
(Излегува Евто. Влегува Остоиќ.) ОСТОИЌ: Си бил еден поп, си имал едно куче, кучето му умрело, му направил споменик, на споменикот пишувало, си бил еден Киро, добил „благодејание”, бил српски учител, била српско-турска војна, Турците го затвориле, сега е турски џандар. Каде се парите за поправка на покривот?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ДИМИТРИЈА: Рековме во седум. ПОПОТ: Рековме. ДИМИТРИЈА: Сега е три.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се свртев. Тој шмугна. А сега е готов.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сега е јасно: постојат броеви: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 и.т.н. Сиве овие броеви ја сочинуваат низата од броеви.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тој има здравје, но и срцето што може да му е слободно, сега е во вистински ропски пранги.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега е за жив грев, ни таа се смирува, ни јас.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Значи ова место до тебе сега е мое? - Да.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Но тој си отиде со летото. Сега е далеку на југ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)