сега (прил.) - бев (гл.)

До вчера од дома жално и копнежливо го гледавме овој козји ешелон како поминува предводен од Чанга и неговите прчови, а сега бевме негов дел.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но сега беше во поодминати години.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Потоа братчето се смири. И ние другите деца сега бевме готови да заплачеме поради името што го предложи брат ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега беше веќе деветнаесетгодишно момче.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И ова сега беше за мене како некој сон, но не оној розев, црвен, и виножитен, а сепак сон, чудо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега бев како во оној сон што ми се повторува: Треба да го облечам новото палто, но тоа ми е тесно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Моето внимание сега беше свртено кон содржината на ферманот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стокмив едно парче за јагоди, месечарки. Го ископав залегнатото место со дурија со голема мака, бидејќи одамна немав копано, но за садење беше уште рано. Сега беше уште крај на март.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Рацете над лактите му беа здебелени и нежни, нефатени од сонцето, бидејќи таму, во земјата од која доаѓаше, сега беше зима или, она што таму се нарекува, зима.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стариот сега беше сигурен како би живеел до крајот на својот живот само ако не се промени нешто, па макар малку да му олекне.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По пат не најде другар и сега беше сам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гледав во тоа искуство што сега беше огромно зажарено брдо, планината што ја испушташе вжештената топлина наоколу, а сите само се оддалечуваа од таа топлина која освојуваше сѐ повеќе и повеќе.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
На Адем му се нажали за Катето и пишман се стори што му го натрапи со сила на овој едепц'з, ама сега беше доцна да може да ја исправи таа грешка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стојан, кој го удираше постојано железото за пајдос, сега беше избеган некаде долу меѓу купиштата тули.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Навистина, тој му се радуваше на топлиот ветер и на пролетта, но сега беше тажен зашто знаеше дека ќе се вратат ластовиците.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Душемето одамна веќе беше скапано и повеќето распаднато и со неколку пармаци останати од оградата на чардачето што сега беа виснати држејќи се само на по една шајка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но јас реков: „Земанек, јас и до сега бев циркузант.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега беше облечена во фустан со боја на вино, со тесен колан од истиот материјал што ѝ ја стегаше танката половина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И затоа сега беше обземен од помислата дека нешто основно, нешто цврсто и пристојно беше нарушено; од дејството на нешто друго, чистото во него беше изгнасено; неговата духовна и морална доблест, всушност срцевината на неговото битие, беа нападнати и ограбени.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- На лицето на Вера сега беше испишан очај, што се наѕираше и во полутемнината на ноќната ламба.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега беше застанат над таа длабоко вкопана бразда и знаеше дека тука поминал еден од оние сами диви вепрови, еден таков самјак, каков што може само да се сонува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури и оној под него сега беше отстапен по дирата надолу и сѐ, што можеше да се види од него сега, беа само фосфорните искрења на неговите очи, две џишки во мракот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако сега беше свесен дека биле привид, сепак, тие денови тој ги имаше како најсреќни во својот живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само за едно единствено пречекорување, за да биде застанат зад дебелото стебло на чамот, само за уште еден замав, за да се допре до него и малку да здивне, навистина, но сега беше важно само тоа дека тој не успеа да стаса.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некој тивко потропа на вратата. Помисли: Некој... Сега беше исправен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше среќен со тоа што е толку добро сместен, а тука беше и неговата долга пушка, чии што метални делови му се впиваа врашки во јаболкцата од неговите прсти, но со која што тој можеше од своето место да ракува многу добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше и со сите нив готов, го запна крилото на шарките и добро го затвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш мореше да се најде, тоа се знаеше уште веднаш, штом го сети она бавно будење, а сега беше тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше застанат и ја разгледуваше својата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше тврдо и роговите се скршени и веќе немаме за што да се гризиме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше избеган и беше радосен од тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XIX. Сега беше пак неговиот јужен ветер и Змејко можеше просто да го види од својот прозорец него како заседнува над целиот свет и над Белата Долина, завладувајќи го со своите топли здивови до безостаток целиот ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она 'ржење сега беше доста далечку, но веднаш тука, зад штицата од вратата, некој збивташе, некој се гушеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговото лице сега беше црвено од потта и на места лилаво и модро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше многу потешко да се чекори, при секое пречекорување пропаѓаше до половината во тој мек снег, беше заздишан само по првите стотина чекори, но тоа беа правилата на таа игра и она, што можеше досега да оди по дирата, беше само една олеснителна околност за него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше пак тој топол јужен ветер, неспоредливо нараснат и го постилаше небото во сета негова шир со својот мек млечен допир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше на крај срце да им свреска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со една ваква пушка тој и не можеше да стори повеќе од она, што го стори; сега беше помирен со тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беа дојадени и Змејко знаеше дека треба да ги спотера овие двајца што побргу да си заминат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беа тројца во оваа собичка, а само по малку двајцата ќе си заминат по тој врнеж, а едниот ќе остане тука сосема сам среде таа дивина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беа дојдени и гробот беше единственото нешто, што се црнееше со раскопаната расквасена земја во таа бескрајна белина наоколу, во тие снегови, во таа загиначка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше толку ведар, така што речиси и не се чувствуваше себеси, исто како и да не постоеше, затскриен зад шпелите во таа цибрина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа, оти го погоди, и тоа, што беше сигурен дека оној беше погоден, сега беше сосема сеедно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Језекил знаеше само една работа и над неа сега беше седнат натемаго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Очите на салата сега беа навртени кон Глигора. Тој предизвикувачки ги стегна испупчените усни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Воденицата сега беше пуста, сета јавната од мувли и од пајажини.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега беше дојден само заради погребот на својата мајка, Велика Мегленоска. 9
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можев да не се свртам. Забелот сега беше поинаков, згуснат и замаглен. Онисифор Мечкојад не стоеше меѓу стеблата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги исправив рамениците и воздивнав за да не паднам со лице врз својата сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
БАБА АНЧА: (избрзува пред Илија). Еве ти го... У, кај отиде попот?... {на Илија). Сега беше овде!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Секогаш пријатното изненадување за неа, сега беше стрес.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Извршувањето на казните сега беше поделено, - полесните случаи старчето му ги препушташе на помошник - управителот, другарката Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Шифрантот Петар Иваз беше на своето место. Сега бев јас на потег.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но сега беше друго, неизвесно време. Јас бев еден од ретките дипломатски донкихоти кои тоа утро сакаше да најде своја врвица на минување низ историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега беше сѐ готово и тој немаше буквално никаква обврска, никаква партиска задача од кој и да е вид, сѐ до утре изутрина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега беше помалку од еден метар од лицето на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Цикличниот тек на историјата сега беше распознатлив, или барем изгледаше така; а ако нешто може да се распознае, може и да се промени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тие сега беа надвор од законот, непријатели, недопирливи, апсолутно сигурно осудени на истребување во рок од една до две години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мора да е некаде околу тој датум, зашто беше прилично сигурен дека самиот тој има триесет и девет години и веруваше дека е роден во 1944 или 1945 година; но сега беше невозможно да се утврди каков било датум во рамките на една или две години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон добро го знаеше местото. Сега беше музеј што се употребуваше за различни пропагандни изложби - модели на ракетни бомби, на пловни тврдини, на восочни фигури што ги илустрираа злосторствата на непријателот и слично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега беше можно да го мери минувањето на времето, само да чувствуваше барем малку интерес да го прави тоа, зашто го хранеа во интервали кои изгледаа редовни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше еден од огромниот тим експерти што сега беа ангажирани на составувањето на Единаесеттото издание на Новоговорниот речник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Г. Черингтон сѐ уште беше во своето старо сомотско палто, но неговата коса, која беше речиси бела, сега беше црна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уличката водеше до главната улица, а долу кај следниот свијок, ни пет минути од тука, се наоѓаше старинарницата во која ја купи празната тетратка што сега беше негов дневник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гаро, којшто сега беше пуштен, ја подаде главата од сенката на шталата, заврти со опашката, но не дојде до мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега бев двојно столчена, еднаш од предавството на Борко во животот кон мене, зашто никогаш не беше ми кажал за таа своја тајна, а сега и од неможноста да го објаснам апсењето на Симона, под обвинение, јасно, за ширење на лажни вести и непријателска пропаганда против државата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега беше растегнало уста, мјаукаше да го пуштиме внатре.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во други времиња, да беше жив Татко, ќе беше вистински празник за неговата душа, а и Мајка немаше да го крие своето љубопитство, својата возбуда. Но сега беа други времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но сега беа други времиња. Друга нафака, како што велеше Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка почувствува дека сега беше дојдено времето да ја дополни семејната историја со разјаснувањето на Татковите бегства или отсуства, секогаш, како што велеше Татко, во интерес на стратегијата за спасот на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега беше дојден мигот да се лиши и од илузијата на неколкуте мигови откриено време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа, впрочем, и му се слу­чило во младоста, кога морал да замине, кришум, кон Цариград и, притоа, да мине повеќе граници. Но сега беа други времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми се виде млада, достоинствена, цврста, како во некогашните времиња, кога беше вистинскиот столб на куќата, врз која сега беше нападнал најголемиот снег во градот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, некогаш висок, со цврста и стамена става, со енергичен и строг поглед, сега беше видливо ослабен, подвиен од товарот на годините, предвреме остарен, со постојано благ израз на лицето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Излезе и над тој крај од селото па се врати по долот надолу каде што наиде на селската црква со гробиштата и патот сам го врати пак до средсело каде што сега беше дојдено затворено товарно возило од кое двајца млади луѓе истовараа леб, а продавницата веќе беше отворена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега беа двајца, над две чаши, додека од улица се слушаше дека дождот остава зад себе во олуците ѕвонлива трага.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беа пијани, разграштени - едниот во темна фанела, без своето темнозелено палто. Сега беа пријатели.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега беше вџашен командирот. - Што е тоа крублинаво? - зачудено праша тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Бригадата слегуваше од Караорман. На чело со знаменосецот, бригадата влезе во селото Мацково. Знаменосецот сега беше мацковчанчето Трајче!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но ова сега беше сношти, онаа прва ноќ, добрата ноќ, и тој скоро воопшто не гледаше во ѕвездите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега беше мирен, со рацете врзани за нозете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не беше веќе стариот лаопланос, сѐ што ќе кажеше сега беше некако изнудено, од немајкаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За поразот на Демократската армија сега бевме криви само ние.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега беше понизен како скршена трска што не може да се исправи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја беше наведнал главата и чекаше. Ама, кога ја крена, виде дека игуменот се откажал од тоа и сега беше задреман врз една од тешките манастирски книги, што ја држеше на колената, Се тргна, ја затвори книгата и ја баци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега беше овде. Одеше: клап- клап, клоп-клоп. Ете, така одеше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)