само (прил.) - се (зам.)

- Само се жалите! Предлогот ваш кој е? Како да се разреши сево ова?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И таа насетуваше дека нешто значајно се случува или само се навестува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Двајцата попови кои жестоко дебатираа дали во 2012 година Земјата ќе биде уништена затоа што така било запишано во предвидувањата на Маите или затоа што самите веруваме во тоа (а секако, доколку не биде, Скопје ќе направи импозантен исчекор во урбанистичкиот план), поминувајќи крај нас, само се прекрстија и рекоа: - Нека ви е Господ на помош, вам кои не ѝ плаќате данок на оваа кутра држава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Однадвор остава впечаток со грандиозноста, а внатре е без икони, без украси, само се некои релјефи и со извишени слики на проповедниците во олтарот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Природно, ги имаше и пред говорничката плоштатка на старата црквичка: Се втурнаа меѓу луѓето што го слушаа старчето и само се појавија толку колку за да ги забележи говорникот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Гледав во тоа искуство што сега беше огромно зажарено брдо, планината што ја испушташе вжештената топлина наоколу, а сите само се оддалечуваа од таа топлина која освојуваше сѐ повеќе и повеќе.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога се урна, кога стрешти, кога се дигнаа некои црни пепелишта нагоре, старичката само се прекрсти и си легна на земја: огнот барем земјата не ја гори, рече кутрата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Ало! Од слушалката никој не му одговори. Само се слушаше - Ти-ти, ти-ти...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Беше чуден; само се смешкаше и повторуваше дека е можно да се врати човек назад, во минатото, и дека е можно уште еднаш да изживее еден ден кој веќе изминал, пред многу години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Настана тишина гробна, во која само се слушаше како отец Стефан Лествичникот мласкаше со усната, во небрано ставен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа само се сврте, ме погледна со своите коси очи и рече: „Ти мора да си целосна будала“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ти го тврдеше тоа или само се поигруваше со своето знаење за да ме спасиш од гилотината и тоа со единствена цел да можеш сега вака да ме навредуваш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сѐ повеќе сум со чувството дека нешто не е сторено иако речиси знам дека тоа требало ти да го сториш“, најдов за потребно и да и приговорам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се обидов да ја потсетам дека само се обидувам да ги исполнам нејзините желби, а таа се насмеа: „Ајде, не брани се! Подобро е понекогаш и да отстапиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или само се обидував да го тргнам од размисливе шпиончето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да... само забораваш дека потоа наиде и онаа Стојка, или Стојна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поп Стерјо стави прст на усните. Разбравме дека за тоа не се зборува, туку само се молчи и со молкот треба да се памети.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со тоа само се објаснуваат и желбите и усилбите на покорителите да ги направат покорените да се откажат од својот јазик и на негово место да го научат нивниот; исто така со тоа се објаснува упорството на покорените народи да си го зачуваат сето свое духовно народно наследство, а особено јазикот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако не се јавеше новото течење во развитокот на националното самосознание меѓу Македонците, коешто ќе ги прирамни загубите на Србија со загубите на Бугарија, тогаш може позитивно да се тврди оти од Востанието бугарските интереси во Македонија само пострадаа, а српските само се зголемија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овој сака да ја одбегне, но не успева. Таа е сета растреперена и само се впива во него.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Еспадата, господине, тоа е чест!“, извика генералот, но само јас го чув.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се крена долга и дива викотница, врева и бука и само се слушаа нетрпеливите до хистерија извици на Авдотја Инатјевна, која велеше, „Ама побргу, побргу! Ах, кога ли ќе почнеме од ништо да не се срамиме!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа му беше единствено, што можеше да го прави, вака залебден и вивнат во плавните далги на своето будење, и тој го правеше тоа: само од себе и само се шегуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рада само се свлече во фотелјата. Без сила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само се плашам од некој натрапник да не го отвори со некој калауз без да знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Христијаните молеа во пресметката да ја изгуби главата тој, Арслан бег, не само зашто беше опачен и неприкрепен на умот, туку и дека она во кое до појавата на гласот само се сомневаа, сега, благодарение на него, на гласот, сосема веруваа, а Турците Арслан бег да го надвие гласот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само се чуди како се случило тоа, кои биле нештата што го довеле до тоа, некогаш умен и разборит човек, сосема, сосема да му се подведе на еден дошлак и да се отуѓи од ќерките и сопругата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кловнот не се завртува. Само се накривува малку. Се уверува дека не се излажал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не те заборавив. Само се трудев да се уверам дека бојата на косата не е сѐ во животот, дека темното злато на `ржта е изместено.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А татко само се наведнува и - фати фрли, ми ги исфрла спиците преку куќа, преку река, а може и преку село ми ги исфрли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така: едниот - платица, другиот - плужица, платица, плужица, шарена марена, татко си делка, а Давиде клечи пред него, се чуди и не знаеше дали не знае или само се инаети.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па дури до полето, дури и до шумата Ние само се поиставаме, ги затинаме устите и носовите, ги собираме очите и само кашламе, киваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И дуваме, гаснеме, а пламенот само се потсилува и си оди уште понагоре, по конецот. Како со раце се искачува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се цедиш ко јажица извадена од топило. И само се обѕрнуваш кон стомнето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние само се опуливме кон тоа дупката, кон раскопаното и после нагоре кон небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние само се крстиме, едно задруго се крстиме, и „господе помилуј, господи помилуј“ , се молиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка му лепи пијавици на вратот и само се туфка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И само се помрднува, се преместува. Го врти погледот настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само се превртувам, а сонот никако да ме најде, да ме подземе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А над селото само се накреваше, само се понакреваше и само се припонакреваше темницата. 261
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А многу си ја поганеа устата Србите, многу пцуеја. И за арно и за лошо пцуеја. Не знаеш кај да ги најдеш. Дури ги научивме, само се тепавме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие само се смеат. - Зошто да нѐ боли, ми велат, одошто да нѐ боли, се кикотат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Битола е полна војски, велат лиферантите, проматарите, и офицерите само се коцкаат и само се курваат, велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти дождот само се привсилува, капка со капка се втасува и се спојува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кравата само се обѕрнува по телето и иди по мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И само се меша: Смедерево, што кучиња лаат, затворено, лоши луѓе идат, а калајџијата со прачката само трза по тоа тељовите од виолината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И на секое напивање, мајка ѝ на Велика само се стресува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае дали се врати или само се приподигна од лебот, од водата, од алиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Јон само се тресе. Ко прат, ко лист во гора се тресе и му штракаат вилиците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам, а времето само се мурти, не стои на една нога. Се топори да врне. Ќе ја пушти брадата од Свети Никола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го креваат месото од правта и само се борат, се растргнуваат. Се дават.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се искрадел и ќе се пикнел под некој вис, во некои стискови, меѓу буките и така свирел со гајдата. Свирел и плачел и само се обѕрнувал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ништо. Ти само се потиш, бразди пот ти слегуваат по снагата, од под гуша до петици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пламенчето само црцори и само се поткусува. Јас го зачекувам со дланката, го бранам. 257
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои се смеат, се мочаат од смеење, некои само се виткаат и се држат за мевот, под папокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама срцето човечко било бунар: само се полни, а не се преполнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Роса само се тресе и наеднаш станува, тргнува кон пенџерето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој страв го фаќа од пукањето и само се крсти за да стане гуштерица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Горица само се тегави, приплакува, а мене окото ми игра, ми се качува клепката на чело, ќе ми излета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Роса само се тресе, потскокнува во тресењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледам така, секој ден увилен, само молчи и само се сука. Стои задуман и ништо не му се работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кутри Донче Спискоски, ја испушта капата од раце и само се држи за градите, се префаќа. Му залетнува некоја осилка и му се кинат некои конци под рацете. Не може да запре, да се соземе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И само се сложува снегот, се реди, се крева нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стоиме така и ништо не веруваме. Само се гледаме и намовнуваме. Некои летни морници нѐ лазат и нѐ студенкаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само се снебиваат и жално, о боже, колку жално, ме погледнуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доаѓам петок стоп чекај ме мост. Кој мост?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не си правам филмови. Тоа што го забележувам е точно, само се прашувам како ќе го докажам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само се плашам од замислата за напредните вонземјани.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И ве молам, давајте му кураж... Многу е плашлив. Откако се зедовме, само се плаши...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко само се насмевна на комплиментот и потем го воведе Камилски во царството на своите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ништо. Само се виде двапати себеси во ледените зеници, се виде во невидени размери, во зелен џакет, со зелено лице и зелена маска на челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не мораме да зборуваме за да разговараме. Само се логираме.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ни рече: Немојте и двајцата да седите, само едниот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И само што станав и се иставив, Камбо го ранија во главата, но беше спасен зашто носеше кацига, куршумот само се лизнал и му ја скинал веѓата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сите само се завртија кон папуџијата Јосиф и го изгледаа со прашање и тага во очите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Толку ѝ се намиле ова дете. А Крчо пак, инстинктивно ја почувствува оваа љубов на старата и само се умилкуваше околу неа како маче околу мало дете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не беше пијан. Само се бореше со здодевноста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој со болка во влажните дланки и колениците се исправи од калдрмата, и потрча не сфаќајки уште дека не е ранет и дека само се лизнал.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А тој се однесуваше како ништо да не слушнал. Само се насмеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Небото, всушност, само се претпоставува со затворени очи.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сурово природни затекнати во немајкаде онемени, од вџашеност побелени можеби од премногу живот и дарба можеби од премногу набожност, паганска или премногу смрт, нагла, неправедна само се наѕираат - маргина до маргина диск до диск за вчитување на изгубеното аз, буки, веди, глаголи, добро ест живете... алфа, бета, гама, делта... алеф, бет, гимал, далет... сличности на претек претци а, наоколу по којзнае кој пат преродена исчезнатата флора риган, рик, реа ни смртта не е вечна, ни смртта!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Па, бидејќи сите зборуваат за него, го фалат, ги опишуваат неговите збеснувања, го караат и го клоцаат, викаат по него, па само се слуша неговото име, славата на Фигаро секој ден расте.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не знам што е смешно во моите одговори“, рече татко ти и тогаш дури за првпат ја крена високо главата а судијата, оној, господин Предановиќ, со големи бакембарди и црна измазнета коса, за која сите говореа дека ја светнува чистачот на чевли на Корзото, само се накашла и ништо не рече.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Раскажи му го“, ѝ велам, „тоа на некој друг, кој е поупатен во тие нешта“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само се насмевнав: „Е, како да сум јас онаа која ги распознава мивките од чесните жени па дојде мене да ми го раскажеш тоа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Истиот ден работеше и на чевелот со огледало на прстите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас само се насмевнав и не мрднав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свртена накај ѕидот, се преправав дека сè уште спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се мачи да се одлепи, невината, го поткрева главчето, прпелка со крилцата, и секој обид одново да погледа кон сонцето - е нова казна: стежнува нејзиното тело, сѐ подлабоко и побезнадежно само се заробува во смолата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Поради тоа фелдфебелот не успеа да се налути туку само се збуни.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Чана само се кркори, ама и одговара со поткренат глас Баба Петра истина т’ка направила, ричела У наска а б“ли а муравешки, ми ниа си и раниме су нашта крв!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија, доејќи ја малечката Пелагија само се насмевнуваше и од тој нејзин насмев темникавата одајка стануваше посветла.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ние само се погледнуваме и ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама мразот само се топи, ме плави и ме прелева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само се гледаме, а не смееме да кажеме како се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние само се дрпаме, кинеме меса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние со Наталија само се смалуваме и се собираме онака настрана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо нема, а лаежот на кучињата само се преместува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ако не можам да те сакам, вели, ќе можам да те тепам, како ѓуптинот ѓупката, вели, првин ќе те завиткам во една черга, вели, за да не можам на место да те отепам, и после ќе мавам, ќе мавам, вели, дури да ме заболи раката ќе мавам, дури да те засакам повторно, вели, и после на секое удрено место ќе те бацувам, вели, за да се сетиш зошто било тепањето, вели, младоста сонува, му велам, а староста само се сеќава на сонот, рекол некој, колку деца ќе имаме, прашува Горачинов, јас веќе имам едно, велам, ти имаш, вели, но сакам и јас да имам,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Милосрдните сестри идат и само се чудат: ги вртат зениците ко живи топуски и постапно ме испитуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бегам и само се обѕрнувам: душа немам да не иде некој по мене и пак да ми го земе детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само се караме, се навредуваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние само се поттргнуваме, им правиме место за да поминат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шлапка коњот во водата, а водата само се поткрева, и таа е немирна, збркана, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето само се подзавртеа и почнаа да се завраќаат назадгазум кон ѕидовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А глувците само се дујат и растат, се креваат ко гнасна сапуница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, добро ако е така, велиме и само се подисправаме покрај оградата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас само се загледувам, само да барам нешто ко за него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жените само се туфкаат и чекаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
О Лазо, о Ристо, викаме, а тие префрлиле по еден стап преку рамена, носат кофи со вода и само се обѕрнуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дождот само се истура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Подруго ќе беше да имаше татко, вели, кој не помина, тој не зеде, вели, ко гасеници нѐ опасија, ама најлесно е гладен човек да најадеш, вели, и само се шутка, оптрчува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите спијат, а јас само се превртувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас сум црна во душата, му велам, мене таму ми е црното, велам и само се пресегам да го фатам за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој само се ниша, постојано е лабаво застанат, накриво свртен.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А болките само се зголемуваат: ми се кинат и цревата и чкембето, ме сечат на половина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти трпезата само се полни со јадења, јагнешко печено, дроб-сарма, тава со ориз, рогушки и смокви и што ти не.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Озгора само се истоварува авијацијата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А таа само се одблиснува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само се разредуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нејзиното плачење го подземаат уште неколку извеани жени, а ние само се довикуваме и ги с'скаме: Дојди, натепај ме, вели една.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се удираме, преку целото лице се удираме и после само се чешаме, се дрпаме по удреното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Морнарите само се цукаат со устите, потпукнувајќи со јазикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А луѓево само се вртат ко клапче, ко клобурец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стрелката само оди, само се покачува нагоре: шеесет, седумдесет, осумдесет, ветрот ни ги бушави косите, ни влегува низ ракави, низ ногавици, ни ги дуе алиштата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само се претура, а никако да се испразни, да претече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само се демнеме, само се бараме...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Деновите само се крадат, што се вели, ни истече времето ко вода меѓу прсти и никому ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само се прашувам дали мораше да се случи толку драстичен парадокс за да ме натера да дојдам таму каде што треба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Отпрво само се расправаа, докажувајќи ги своите права, потоа замолчаа за да не прозборуваат никогаш повеќе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)