Градот, во нејзината свест, се обликувал во некаква источна бајка која беше речиси скриена во длабочините на нејзината душа...
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)