рано (прил.) - во (предл.)

Јосиф по малку љубопитен, по малку наивно зачуден ги праша што тие две дами бараат толку рано во денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И на рикањето на пијаните гости рано в зори, во никое време, во крчмата под балконот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
За нивна среќа Адем дојде рано во муграта, та тавата не беше кладена на оган и куќата „не смрдеше на домус".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Извитканите фотографии на кои стоиме заедно со дедовците на брегот, Крстот од своето дрво на полицата, Заклучените долапчиња во гостинската одаја, ’Рѓосаниот меч фрлен во градината, Мистрија на мајсторот, Големите бајраци што ги оддиплуваа на свадбите, Огновите летна ноќ в планина, Шкрипењето на портите рано во сонот, Третото венчавање на старецот од соседната улица, Првата прелага на вереничкиот прстен, Пладнето кога заминуваа некаде војските, Сѐ, сѐ некако одеднаш исчезна,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А реков, нели, кога почнале да ја градат црквата веќе сум шетала негде и тоа по фустанче! Иди па верувај им на приказните!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А да не зборувам за тоа дека требало и врата да се искова за да можат да ме стават пред црквата рано в недела и тоа по пелени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како ќе објасниме зошто геј- или протогеј-субјектите ја усвојуваат културната практика на машката хомосексуалност кога сѐ уште се деца и зошто некои хетеросексуални субјекти, кои подоцна ќе откријат во себе длабока склоност кон машката геј-култура, некогаш се чувствуваат силно и непогрешливо привлечени од нејзините културни облици уште од рана возраст, без да бидат свесни за таквата привлеченост, односно барем не опишана така?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш, не треба да изненадува тоа што ако многумина геј-мажи пројавуваат родово нетипични одлики или ако голем број машки геј-културни практики изгледа дека изразуваат женствени идентификации – идентификации обележани како женствени не преку нужно упатување кон жени, туку преку облици на отстапување од хетеронормативната мажественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па како може еден таков процес на социјализација на возрасните да објасни работи што многу јасно изгледа, барем гледано наназад, дека биле геј-културни практики предвреме прифатени уште рано во животот од страна на многубројни момчиња кои подоцна испаднале геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А како да се формира, најпосле, ако не во однос на постојните општествени модели на родот и сексуалноста, отелотворени и во најраните старатели на детето и во родовите вредности што спаѓаат во културните вредности што тие старатели му ги изнесуваат на детето – а кои ги обликувале и нивните сопствени стилови на однесување и на емоционално изразување?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Припадноста во машка геј-култура – и за геј-мажите и за оние жени и стрејт-мажи кои ѝ пристапуваат – е нешто што се стекнува во текот на поодминатиот живот, преку процес на социјализација на возрасните.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто женственоста не ги исцрпува значењето и содржината на машките геј-културни практики.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Родовиот идентитет се обликува многу рано во животот на поединецот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие настрани афекти претставуваат елементи или аспекти на машкиот геј-субјективитет што, барем за геј-мажите со извесно потекло и од извесна генерација, добиле траен облик уште рано во нивните субјективни животи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А машката геј-култура, бидејќи се практикува и се пренесува колективно, главно е артефакт на урбаните машки геј-заедници, кои се состојат од возрасни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така, на пример, ако се измие и се напие човек, трипати едно подруго, рано во поток и пред осамнување, од Петочна Вода, сосема ќе оздрави - ако боледува од глава, од уплав, или од растројство на душата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но токму тогаш, кога беше сè подготвено за освештувањето, одненадеж, рано во недела, достаса во Потковицата Партениј, божем за да го собира владичиниот, а навистина за да го изврши осветувањето, милум или насила.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Татко продолжи: Фаик Коница, уште рано во животот, по основното школување кај скадарските језуити, потоа средното училиште на цариградскиот француски лицеј Галатасарај, француските универзитети во Дижон, Каркасон, парискиот Соllgе de France, сознаваше, но и цврсто веруваше дека пресудните битки во животот се одвиваат во јазикот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, сакајќи на посебен начин да ја означи последната средба, дојде уште рано во нашата куќа, носејќи го свечениот син, излитен костум, со жолтата пеперушка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според веќе познатиот ритуал, Мајка му ја отвори капијата, го прими убавиот букет со црвени рози, сега подготвено му ја пружи раката на Камилски за да ја бакне.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веќе илјада години, од генерација на генерација, на Медитеранот се практикува ловот на туни со матанѕа, обично кон крајот на пролетта (во мај) и во лето (во јули), кога небото е светло сино, морето мирно, водите проѕирни и особено кога не се заканува ветер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште рано во пролетта (обично во почетокот на март) се поставува мадрагата (од провансалскиот збор madrago), систем од мрежи на неколку ката во вид на стапица, која како далјаните при ловот на јагулите, ги води рибите во безизлезниот лавиринт, во комората на смртта каде што потем се одвива крвожедната матанѕа... невидениот масакр на јатото туни...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Утрото уште рано в зора стана калуѓерот, се прости со домаќинот и домаќинката и си тргна кон Старавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка, мошне рано во својот живот, кај солунските лазаристи, силно го почувствува значењето на книгите, посебно на светите книги, на Библијата, на Талмудот, на Куранот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но во селото се ширеа разни вести: тè го виделе облечен во женски алишта, преправен во жена, зборувал како жена, и се однесувал како жена; скитал по селата и питал леб да се прехрани; тè го виделе подивен: облечен во кожа од мечка или волк и урликал, напаѓал на сè; тè го виделе каде што доаѓа ноќе дома му, преспивал, земал храна и рано во зорите пак бегал во планината.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Рано во воденицата, Трајче и мајка му станаа. Станаа и Евто и снаа му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трагичното се состои во прилогот што го пружаме лично и свесно кон несреќата, наша и на другите особено љубените Господине, но смртта има своја предисторија и може да се посматра во развој: рано во детството се огласува во лажните утехи за починот на блиските во ветувањето дека се отсутни само привремено и дека ќе се вратат - тогаш зборот враќање ги почнува своите преобразби - во криењето, небаре од урок на ожолтениот портрет на покојникот оти и памтењето е враќање безгласно како самрак;
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ова нивно отсуство уште рано во животот го предизвикуваше моето загрижено љубопитство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ние в куќи, во семејството, уште многу рано, рано во животот, постојано слушавме дека Сталин, само тој и никој друг е виновникот за сите наши несреќи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Подготви си едно ранче, не куфер, зашто на планина се оди со ранец, и утре рано в зори ќе дојдам по тебе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)