Надвор е ладен сив ден што најавува дожд.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Гледа извесно време кон врвот на катедралата, а потоа доаѓа до блокот, откинува еден лист, ги полни лимените канчиња со боја и почнува да мачка.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Потоа доаѓаат морничави ноќи, долги и досадни.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Пред влезот на секое гратче се наоѓаше неизбежната бензинска станица, со црвени, сини или жолти пумпи, а можеби и мотел, а потоа доаѓаше самото гратче, со продавници на двете страни од патот, а можеби и сива стара црква изградена многу одамна, и по неа следува, сега анахронично бочно припиени со челик што не ’ргосува, ресторан и продавница за автоделови.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Потоа доаѓаа на ред јаболката, а на крајот, на истекот од зимата, кога сѐ веќе ќе се дојадеше, доаѓаа на ред дивите јаболчиња, киселиците.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А потоа доаѓа можеби точката кога ќе го соблечеш “sybersuit”-от.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
До гробиштата на птиците не смееле да се доближат ни луѓето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Потоа доаѓала на своја грбава маска чумата и со чурлавата на здивот ги задушувала луѓето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во неговото чувствување на човечкиот свет постоеја неговите изискателни авторитети, постоеше тој и амбицијата што требаше да ги задоволи желбите на патријарсите на неговиот живот, што со време станаа и негови желби; и потоа доаѓаа другите, останатите...
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
До пред некој месец се сметаше за избраник на Севишниот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Постојат три главни помошници на господинот Сенка; нивните имиња се: Даркер (човекот без лице, иако многумина се сомневаат во тоа дека Даркер воопшто е човек); потоа доаѓа господинот Пајо Ентропија (за неговото настанување исто така кружат разни приказни; една од побизарните е онаа која вели дека Пајо прво е нацртан, а потоа, во специјални студија, „оживеан”??!); последниот (но не на крајот!) помошник на господинот Сенка се вика Дипигус, и за него се смета или дека е клониран (со помош на Франкенштајновиот таен рецепт како да се направи битие од кал, нокти и две капки плунка) или дека временски (Дипигус) потполно се загубил.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Тоа се трите главни помошници на господинот Призрак.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Помошниците од оваа страна, на господинот Призрак, се викаат: Бедмен („човекот“ што настанува во соништата, или на психоаналитичарските каучи... - така се зборува); потоа доаѓа Мики Хаос (како и за Пајо Ентропија и Роџер Ребит, се претпоставува дека Мики им избегал на цртачите како вирус на лаборантите; други, пак, мислат дека Мики Хаос настанал под стаклено ѕвоно, изложен на влијанието од јаглерод, натриумови соли и графит, додека се симулирал Големиот Траскот...); третиот и последниот (но не на крајот од ланецот што се врти во круг!) е веќе споменатиот господин Јанус, кој скоро сигурно е човек, но со две глави, за разлика од Дипигус.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Тука се уште и стаорците, свињите, патките, цветовите-месождери, конзервите, завртките, електричните пили, атицистите, егзибиционистите, аристотелијанците, лилипутанците, колериците и сангвиниците, господинот Џовек, механичките коњи од парковските вртелешки, снегулките, зрната град, крблите, толосите... и кој знае кој сè не, од прилика до прилика, наоѓајќи се во улогата на помошник на злиот: господин Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)