постојано (прил.) - ме (зам.)

Тоа постојано ме опседнува откако ја нема.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И навистина не можеш да се вратиш назад и повторно да донесеш одлука за истата работа...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сеприсутна граница: додека насекаде му се кезам на животот во очи(залуден, незалуден, без разлика), во моите соништа постојано ме гони смртта, мојата или на некој близок.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Додека бев овде полицајците постојано ме клоцаа и удираа со боксови не за да ме принудат, но само за нивно задоволство.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Траеше тоа бесконечно долго; најпрвин ме скокоткаше, и јас се извлекував од под него, но тој постојано ме враќаше назад, нималку нежно, со грубите раце, и продолжуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Непостоечки погледи со кои се разминувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаев јас на каква беспатица може да ме одведе љубопитството на Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури сакам и да му признаам дека сум затечен или поточно збунет од сопствените размисли а и од оние чудни слики што постојано ме изненадуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа постојано ме измачуваше и прашањето дали воопшто да почнувам некаква игра чиј што свршеток и мене не ми е познат?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само не можам да се ослободам од прашањето што постојано ме гризе - кој е крив?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А другарите мои, и тие како мене, кој со една нога, кој со една рака, ама женети, постојано ме советуваа и ми велеа: - А бре, шутрак низаеден, прибери се еден ден и ожени се за да живееш како човек, а не така...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие постојано ме молат да ги однесам во Гнездо во посета на тетка им, ама јас одбивам. Тоа не е место за деца.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јохана тргна кон својот дом, јас кон својот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И погодив, Се накострешија, посинеа од јад, се назабија Оние кои постојано ме држеа на нишан.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа замолчила, намнисувала да си продолжи пругоре по патчето, но се премислила: А вие, сестри, им рекла, нема ништо да направите со викање и со колнење, туку правите како што правевме ние комитите, со пушки, со камења, со дрвја и со сѐ што ќе ви се здаде мавајте по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе ми го расплачете детулево, а тоа, кутрото, постојано ме прашува за мајка си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Постојано ме придружуваше во мислите сѐ додека се најдов да живеам во самата Картагина, крај нејзините урнатини, недалеку од претседателската палата на Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потстанав и веднаш ги познав гласовите на странските борци, зашто кај нас во четата имаше Руси, Чеси, Полјаци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некои од нив постојано ме караа по нивно, дека не се чувам и сега токму тие почнаа да ми командуваат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа татко ми постојано ме караше и ми кажуваше приказни кои ниту ги прочитал, ниту ги чул од други.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа ме изморија од сукање, постојано ме тераа – ајде Миле, мене помогни ми, другата исто така и постојано бев зафатена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Морав да се утешам, а не знаев што е тоа што постојано ме вознемируваше и измачуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мојот пубертет протече во некое оптоварување, барем да сум знаела што е тоа што постојано ме вознемируваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие постојано ме гледаа и нешто си зборуваа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зашто жена му Андрица која немаше деца со Андро, постојано ме молеше да проба со мене да види дали може да зачне...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Фрлав на рулетот пари, играв, а тој постојано ме тргаше за раката, за чантата: Доста, ајде веќе еднаш да си одиме, викаше, викаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Постојано ме тераше и јас да купувам лозови.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека бев во болница, Пол постојано ме известуваше за снимањето на Џон Шлезингеровиот филм Полноќен каубој.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На залезот од животот, кога опсесивно се трага по некакво помирување со нереализираните илузии, небаре задолжен од семејната судбина во егзил да ја допишам хрониката, оставена со пораките од Татковите книги, како можен тестамент за новите патишта на идните разгранувања на семејството, постојано ме обзема чувството за еден неисполнет долг кон Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од деталите раскажани во врска со овој мој постојан сон толкувачот на сонови од оваа барака извлекол заклучок дека прогонувачот постојано се движел праволинејно а притоа и прилично брзо за да може да изведе и таква операција каква што е наведнувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу недели подоцна , кога ме сместија во Установата за душевно неурамнотежените, и кога му раскажав на човекот од бараката број три за прогонот на Непознатиот на Слатински ливади тој постојано ме подучуваше дека требало да се поднаведнам во моментот кога ме престигнувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина се трудам да го прикажам како вистинито она тврдење дека животот ги казнува брзите кучки слепи да раѓаат. (Но како да ги ускладам овие потврдени искуства со досегашните мои сознанија дека животот постојано ме испреварува а јас никако да го престигнам?) Роза ме чекаше во најзатскриеното ќуше на кафеаната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Понекогаш, кога во самотијата ќе ми наиде желбата да го повикам, оној другион, кој постојано ме следи, дувнувам неколку пати во шупелката. Но сосема тихо. Само тој да сушне.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Потоа ни рекоа да одиме на другата страна на шумата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И дедо кој постојано ме караше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка гласно почна да плаче и прегрнувајќи ме залелека: - Сирачиња мои, сирачиња...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Колку години имаш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И не ми веруваше, до последен час, дека на сите тие опасности постојано ме опоменуваа токму оние труби, и нивниот страшен глас, што навестува само смрт и ништо друго.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само некои имиња, некои презимиња, а она, што е најжално, не постои никакво упатство: дали да се чува, кому да му се предаде, за што може да послужи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На крајот, по сè она што ќе се случи останува понекој искинат лист или список во кој за жал и не е сè забележано.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Одвнатре, од мене, постојано ме заплискува неуморен шум, шум на океан во плима.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Истата мисла – Боже, тоа јас одам кон сржта – постојано ме исполнуваше со сладок немир, додека сè подлабоко и подлабоко се вовлекував во внатрешноста.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Само ја турнав чинијата за да ја оставам Маци да ја излиже, но уште пред да ја тргнам раката Маци ја подаде шепата за да ме гребне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ја истрошив целата ролна тоалетна хартија, се сетив како мајка ми постојано ме плашеше дека ќе сум ја затнел шолјата, но тоа беше само едно блиц сеќавање кое се разви единствено кога се обидов да пуштам вода и да се збогувам со мојата неколкудневна тежина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Постојано ме гледаше како да зборувам за некоја ситна, љубоморна женска караница, па можеби тој негов поглед ми ги правеше зборовите толку бесмислени и не ми дозволуваше да се оправдам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија само молчеше и јадеше, не со сласт, бидејќи му се мешаше дури и во тоа колку шеќер ставаше во чајот: - Шеќерна болест ќе добиеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тие го имаат токму тој призвук на невистинитост, но всушност се многу вистинити и тоа е она што е најстрашно. К: Повремено помислувам пак да ги засукам ракавите и пак да станам оптимист и да се обидам да направам нешто, но ситуацијата постојано ме тера да се занимавам со музика.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Згора на сето тоа, не си искрена, а постојано ме советуваш дека чесноста и искреноста се највреднит нешта што човек мора да ги поседува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Имам и илјада други прашања, ама нешто постојано ме брани, не ме остава да преоѓам натаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби ако не друго тој човек беше таков што ми ја лечеше осаменоста од која постојано ме стегаше срцето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Постојано ме малтретираа дека очекуваат од негде да се појави и третиот зет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па, да си признаам, чудно ме гледаа и старите познаници, чудно ме гледаа и постојано ме прашуваа како сум.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го забележав неговиот израз на лицето, знаев дека е среќен што ме гледа. Постојано ме снимаше со апаратот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Обично нему не му се доверувам оти мислам дека нема да може да ме сфати, иако мајка ми постојано ме убедува дека имам разумен татко кој го разбира децата и може лесно и брзо да им реши многу проблеми кои им се чинат нерешливи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Моите проблеми во тој момент беа токму такви и никој жив не можеше да ги отстрани, но татко ми ми се обрати многу нежно кога ме праша што ми е, и седна до мене со намера да открие, а не само онака, да праша и да си замине како што понекогаш прави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)