попусто (прил.) - сум (гл.)

- И јас така мислев, Веле, но брзо разбрав дека попусто сум го давал срцето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Отец Стефан се накашла, погледна во отец Пелазгиј, овој цинично се насмеа и промрморе, така што и логотетот слушна: „Значи јас попусто сум старешина на библиотеката, старешина на небото, морето и земјата!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)