попусто (прил.) - бев (гл.)

Тој пискаше, се бранеше, се обидуваше да бега, но тие го легнуваа на земјата; пиштеше Дуке и бараше помош. Но попусто беше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не сакаа милувки, рацете им беа крвави сакаа помош да се одбранат да ја одбранат милата ни земја Македонија. 14.000 лири попусто беа дадени за оружје...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Попусти беа строгоста на полициската униформа и палката на татко му.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)