АНТИЦА: (влегува радосна, со себе си), Од Илија рече! (го пушта силно светлото, го бакнува писмото како настрана од другарките и го чита за себе си, поправо го прелетува со очите).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ги остави, поправо го нападија Ѓурлуковци Ѓура од Мариово, и за прв пат мариовските шуми по петнаесет — шеснаесет години останаа без него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)