Понекогаш зборовите имаат уши, понекогаш зборовите и гледаат, ама сега како шупливи костени исчезнати со солената осека.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Понекогаш зборовите сами му излегуваат од уста, несвесно. Но тоа му носи олеснување.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)