Исто така и „светогледот“ на уметникот на деведесеттите може да се сосредоточи токму во една изјава на Хирст: „Понекогаш чувствувам дека немам што да кажам - и често сакам да комуницирам со ова“.8 Ваквиот „став“ стои на другата хемисфера во однос на она модернистичко „кредо“ што би можело да се формулира во: „имам многу нешта да кажам, но не сакам да комуницирам“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Дури и кучешкото лаење беше замотано во цврста обвивка на поинаква смисла.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Често сум истоштена, понекогаш чувствувам болки.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
А во себе понекогаш чувствуваше икање, само што тоа не беше физичко икање, туку икање на пулсирачкото непостоење.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
“ Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, стр. 21. 7 Фројд, Ја и оно, стр. 102. 176 okno.mk naff За некои дела на Damien Hirst (р. 1965), како што е овде репродуцираното, Одделен од стадото (Away from the Flock, 1994), може да се каже дека се иконични за уметноста на деведесеттите.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)