Зарем не можела да застане понатаму, ако не ја интересирам (оти прозорецот беше голем, и дури, малку понатаму имаше поубава глетка за набљудување дожд)?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Меѓутоа, ако се погледне низ перспективата на една теориска ориентација која се труди да ја надмине хиерархијата на вкусот и приматот на „естетскиот поглед“, испаѓа дека дури и таквата продукција има значење, бидејќи ни зборува многу нешта за социо- економската состојба како и за колективното несвесно, коишто, инаку, тешко продираат во кодираниот и кодификуван јазик на „високата Уметност“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Коментирајќи го „темелниот јаз помеѓу гламурот и хуморот“ и во дрег-изведбата и во машката геј-супкултура во целина, Њутн изнесе низа етнографски согледби за машкиот геј-општествен живот кои и понатаму имаат далекосежно значење.
На секоја хомосексуална забава ќе има двајца конкуренти, честопати, сепак, комплементарни, околу кои ќе се вртат интересот и активноста: „најубавиот“, сексуално најпожелниот маж таму, и „најкампестата“, најдраматичната, вербално најзабавната кралица.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Сепак, оние коишто и понатаму имаат претензии да се занимаваат со Уметноста очекуваат и понатаму многу повеќе од предметот на своето интересирање.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Машките геј-културни практики подобро и посистематски се разбираат кога ќе се вратат во своите првобитни, конкретни, прагматични дискурзивни и општествени ситуации отколку кога се апстрахираат од нив и се анализираат во смисла на естетска теорија, како што претпочиташе да прави Сузан Зонтаг, колку и да е тоа сјајно.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)