Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Државата, до ден денес, остана да биде втор најголем акционер – со 46% од акциите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во годините после влегувањето на странскиот инвеститор, условите за работа наместо да се подобруваат полека почнуваат да се влошуваат, а меѓусебно потпишаниот договор меѓу работниците и новите газди, во кој беа регулирани меѓусебните права и обврски, остана само мртво слово на хартија...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога во тоа време зборував со Американците, ме прашуваа: „Кога последен пат сте биле таму?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Неколку години подоцна, кога вистинските побуди од овие гласини полека почнаа да паѓаат во заборав, се случуваше некој американски сноб да се сети на помодната идеја за Хичкоковиот пад и да ја прогласи за своја критичка оцена. •Хичкок:„Немојте да мислите дека бев луд по сето она што беше американско, но за филмот сметав дека е нивен начин на работа, бидејќи навистина беше професионален, далеку понапред во однос на другите земји.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ренди полека почна да се приближува кон татко му, по левата линија на полето.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Народот се посмири. Полека почна да си се разотидува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И потем ми подаде рака, ми помогна да станам, да се наместам и потсуредам; го фрли шишето во една грмушка и јас дури тогаш видов дека сонцето беше паднало ниско, и дека денот полека почнал да гасне.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мразот полека почнува да се топи, а двајцата сме претешки за цврстината на ваков вид мраз!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еци ден ине?24 Се свртев кон него и како потврда на неговото тврдење и прашање, му намигнав и во себе си реков – мајката, оваа болна Грција изгледа полека почна да зaздравува...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа звуците полека почнаа да му се враќаат во ушите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И сфати дека носталгијата што сè почесто ја мачи е потребата повторно да го вкуси токму тоа чувство – вториот прв бакнеж, навестување без форсирање, божји знак дека таму има цел еден свет што полека почнува да ѝ се отвора, природен, совршено погоден само за нејзината форма.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Селските кучиња лаеја како подивени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се проврткаа наоколу уште малку и полека почнаа да се враќаат.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Волците еднаш сепак мораа да свикнат на таа безопасна светлина, што ја носеше тоа чудно суштество во нивната шума; за нив тоа се престори во едно ситно парче од големата месечина, донесено на тоа старо дрво, тие полека почнаа да настапуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тоа беше потешко од бедата што од мене полека почна да прави скулптура на костур.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Работата го обзема, па не ни забележа дека денот одамна беше го минал пладнето и полека почна да се губи зад ридјето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Малата осичка со мил поглед полека почна да го вади осилото, од под мекото прикривно крзненце.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

18 Томето полека почна да живнува, да станува од креветот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Кога дојде на метро – две од неговиот потенцијален заробеник Павле лека – полека почна да се повлекува во куќата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Беспомошно се погледнаа. Изразот на нивните лица полека почна да преминува во плачливост.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Авторите како Асимов, Хајнлајн, Блиш и други полека почнуваат да објавуваат сѐ повеќе романи, а читателската публика на списанијата од четириесеттите созрева со нив, сметајќи го романот како книжевен род за возрасните.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пликот со двете канадски марки, што го имаше добиено од својот Крсто, сега заедно со војничкото четириаголно парче хартија ги грее во пазуварката - до срцето...