подоцна (прил.) - го (зам.)

Така, уште кога, по големата преселба од западниот брег на крајезерскиот град, запревме крај брегот на оваа брза река, се вселивме во една стара напуштена беговска куќа што ја милуваа сенките на четири мамутски тополи, извишени помеѓу Дрвениот мост и старата Женска гимназија, која подоцна го доби името на Јосип Броз Тито па по последниот катастрофален земјотрес, сета растресена, беше урната иако можеше да биде спасена, и на нејзиното место беше изградено троделно здание, што потсетуваше на пагода, во кое беше сместен Централниот комитет на Комунистичката партија, сѐ до нејзиниот пад.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Агниното бласфемично сведочење е насочено против човекот кого целиот живот го поддржувала, премолчувајќи го сопственото мислење, и со тоа посредно учествувала во појавата на она коешто подоцна го критикува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подоцна го дознавме тоа и дознавме колку многу нуди светот, колку ги полни очите блесокот на градовите, а колку малку можевме да земеме и да понесеме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Токму како што тоа подоцна го правеа Маларме, Валери, Бен, и тој се враќа кон изворното значење на грчкиот збор poietes; таа доаѓа од "творење".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јован Сивев, или како подоцна го викаа просто Сиве, по презимето, беше чистокрвен мариовец од Будимерци, едно селце од оние дваесет и пет што го прават горно и долно Мариово..
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од имотец, освен едно криво магаре, немаше ништо, та беше принуден да прави катран од големите борови во блиската планина, да го продава во Битола и да носи на две недели по едно осмаче 'рж или царевка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Всушност, тој веднаш пронајде подобро сместување за своите манипули, но нешто подоцна го ликвидира и парламентот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Даниел беше презафатен за да знае што правеше Кети, па сепак, и покрај својата здрвеност, се сети да се наврати на малото камче од Ирска, кое подоцна го зацементира во една пукнатина од ѕидот на куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
(Таква сигурност, тоа подоцна го видов, во циркусот немаше; никој таму не можеше да ти гарантира дека, иако си извел една точка на трапез повеќе од петстотини пати, ќе ја изведеш и петстотини и првиот пат.)
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стоеше тој запис на карпата како отсекогаш да бил тука, на еден древен пат, а Филозофот расправаше дека од времиња најдамнешни тука минувале каравани, натоварени со стоки, војски накитени со страшни знамиња, царски курири кои во галоп разнесувале пораки по сите краишта на тогашната славна држава и на нејзиниот цар, чие име подоцна го узнав, о блажени, оти времето тогаш уште не беше дојдено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Она што возбудуваше во целата таа работа (а јас подоцна го најдов во една француска книга на еден познат антрополог, што ја купив во Париз, при едно гостување на циркусот), е што партијата на Луција нѐ врати назад, на едно порано еволутивно општествено скалило: во добата на примитивните, со транс и еуфорија опседнати општества, таканаречени дар-мар општества, каде основни форми на општествената комуникација се маската и трансот; пред тоа живеевме во таканаречено општество со книговодство, во кои мимикријата, маскирањето и занесот исчезнуваат (затоа комунизмот беше помалку жив, одвратно немагичен и црно-бел по однос на општеството што го градеше партијата на Луција) и се повлекуваат пред компромисот меѓу наследството и способноста, кои се два основни фактора што ја определуваат иднината на единката во тие општества.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Моите студенти лезбијки и геј-мажи, вклучително и оние што подоцна го запишаа предметот „Како да се биде геј“, можеби биле баш скептични кон тврдењата дека некој обемен таинствен материјал во матните текови на американската популарна култура од далечното минато некако ја сочинува нивната култура, но не инсистираа дека геј-културата е апсолутно мртва.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Непријателот не бил само во ходниците на моќта, туку ни бил и внатре во душите („Хитлер во моето срце“, како што тоа години подоцна го срочи Ентони Хегарти, пејачот на групата Ентони енд д Џонсонс).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Granted“ – дозволено, како што подоцна го прочита зборот од големиот печат на формуларот во речник.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Турчинот, веќе Иван, подоцна го вработиле во Министерството за војна на Бугарија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дали подоцна го фатила болеста, или не е со истата болест?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој го извлече шамичето за нос од шинелот, во коешто го беше донел; шамичето беше штотуку донесено од перачката, и само неколку мига подоцна го здипли и си го стави в џеб за да може да го употребува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дваесет минути подоцна го чувствувам приливот што надоаѓа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нешто подоцна го открив она што од секогаш го знаев: дека ни случајната грешка не може да биде случајна бидејќи сигурно веќе заживеала на некое друго место, во некој друг јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На gheto-blasterот оди Lee Perry.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мајка влезе со цвеќето на Камилски, го стави во вазна среде книгите, а подоцна го донесе подавалникот со двете чашки, бокалчето полно со жолта ракија и свежото мезе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Египетските хиероглифи Во Египет околу 3.000 г. п.н.е. се развила една форма на пиктографија која подоцна го добила името хиероглифска (од грчките зборови „свети врежувања”), поради нејзината изразита употреба врз храмовите, гробниците и на други специјални места.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таа знаеше како дише Центарот, ги читаше сите нијанси во неговото функционирање и, што можеби е најважно, брзо проникна во психологијата на тој свет кој подоцна го составуваше во коцки, според своето поимање на нештата во нашата дејност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во почетокот и другарите и воспитувачите во интернатот бараа да се испише од интернатот зашто ги обеспокојуваше, го мразеа, но подоцна го засакаа, зашто видоа дека Богуле навистина не беше агресивен и лош; имаше нежна, питома душа. XXIV На Мил, оној брмчеж на пчелата што се отепа на прозорецот од лабораторијата, како да му остана во главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Татко подоцна го бараше одговорот за суштината на душата во светите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Си спомнувам дека се запрашав: Зарем толку лесно му ја поколебав самодовербата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Малку подоцна го видов Пачев како поминува покрај отворениот прозорец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури подоцна го стори тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден час подоцна го здогледав копното.” 1922-та Линдберг ја напушти ветувачката универзитетска каријера за да ги проучува летањето и навигацијата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
На 21 мај 1927-та тој го изведе првиот самостоен непрекинат лет од северноамериканскиот на евроазискиот континент. Anne Morow Lindbergh. Mark Twain.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во првите денови и од мене плашливо подбегнуваше, но подоцна го прими моето пријателствво и ме засака.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И неговата Игра добиваше нешто детски наивно, чедно, она што критичарите подоцна го означија како „обнова“, како „светла искра на надежта“, но што тогаш беше разгласено за старечка инфантилност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но за сè требало трпение и чекање: подоцна го смилостиви господ срцето и ѝ даде машко.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа беше на филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се уште не можам да чујам што рече тогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу години подоцна го видов на улицата МекДугал во Вилиџ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше јасно, но тоа подоцна го осознавав дека ми недостигаа татковите мудри совети, да патувам или не!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога подоцна го прашаа Милана дали било точно тоа што рекол Богданов дека Гарванов им дал 36 лири, одговори: ’Точно е’.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)