Она што навистина ми пречеше се телевизијата и радиото кои ги програмираа луѓето да бидат тажни. (...) Неколку месеци подоцна дознав дека зградата на компанијата за куки и јажиња ќе биде раселена, па затоа во ноември најдов друго поткровје каде Џерард и јас ја пренесовме целата опрема - платното, боите, четките, ситата, работните плочи, радиото, крпите, сѐ - во новиот простор кој наскоро ќе стане Фектори. (...) Фектори беше голема околу 20х30 метри и имаше прозорци свртени кон југ.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ми беше мило што Кенеди беше претседател; беше симпатичен, млад, паметен - но не ми значеше многу што е мртов.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
И овој рецепционер, со широка, извештачена насмевка и неприродна љубезност, подоцна дознав дека бил полковник од службата за државна безбедност.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Подоцна дознав дека имал висок чин на полковник во полициската служба.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Јас му кажав како што беше, а тој ме искара како сум можела тоа да ѝ кажам на Добрила.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Кога ѝ обрна внимание, таа веќе насмеано го гледаше и штом тој ја забележа, таа го тргна погледот од него и отиде натаму кон касата каде што беше клапнат дебелиот човек, сигурно стопанот како што подоцна дозна Едо.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
За среќа, откако отпатувавме, многу подоцна дознав дека била успешно оперирана.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)