подолго (прил.) - отколку (сврз.)

На почетокот на школските години плачев многу подолго отколку што е тоа нормално. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 31
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дали самите го сменивте? 4Во основа, поставивте мошне сериозно прашање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Времето помало од минимумот на замисливо континуирано време во една насока исто така е најдолго време, подолго отколку максимумот на континуираното замисливо време во сите насоки.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Само една мисла му се вртеше во главата: дека мора да се наоѓа на ова место подолго отколку што мислеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
, 112 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Лу ме турна напред и викна: „Од сите луѓе - Дрела!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(Дрела беше прекар што некој ми го закачи и ете тој остана многу подолго отколку што сакав.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Го миеше подолго отколку што требаше, задржувајќи ги прстите под топлиот млаз вода уште неколку секунди откако филџанот беше сосема чист.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Подолго отколку што си живеел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Кога забележа дека го нема? – ја распрашував додека ја превртувавме наопаку цела куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Фрањо беше малечок мрзливец што Лета многу го сакаше, но не баш толку многу и се грижеше за него. Ѝ се случуваше да не го нахрани навреме, или да заборави на него подолго отколку што би требало.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Траеше можеби и малку подолго отколку со виковите, но исто така кусо време.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)