Времињата си минуваа, развојот нас сѐ повеќе нѐ оддалечуваше од нашите прапредци, но заедничкиот сон остануваше, никако луѓето да се ослободат засекогаш од него и кога најмалку очекуваат, заедничкиот сон ќе ги потсети луѓето на нивните блиски...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
За да се забележува, божем повеќе нѐ има на око.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ти порано во колку се враќаше навечер од надвор? Во девет часот, нели?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Сега авионот повеќе нѐ привлекуваше и од ден на ден ни стануваше сѐ позанимлив и поинтересен.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)