Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Татко ми беше обземен од овие проклети времиња на еден подруг, задлабочен начин, кога луѓето повеќе веруваа во спасот со козите, отколку од спасот со револуционерните промени.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Колку повеќе беа убедувани во непостоењето на бога, овие луѓе во повоените години на комунизмот толку повеќе веруваа дека Бог постои преку испратените кози за овде да продолжи животот...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Та не беа малобројни. Зошто не се спротивставија? Зошто? Кому повеќе веруваа?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Таму надвор, зад прозорецот, - сѐ повеќе верувам во тоа – немирно минуваат некои подвижни сенки, а вистинските луѓе, вистинските настани се во мене, можеби млад сајџија во одајата на Времето, можеби висхитен старец со кутриот Овидие во скутот, што одново се храни од чудотворната хармонија на фантазијата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)